Afgelopen week ontving ik een berichtje van een oude vriend. Hij stelde voor weer eens af te spreken, samen met een andere oude vriend. Dit na elkaar al wat jaartjes niet meer echt gezien te hebben. Met beide mannen heb ik heel wat avonturen beleefd in mijn twintiger, begin dertiger jaren. We zaten samen in een band, we gingen naar heel wat concerten en deelden de nodige uurtjes in de kroeg met elkaar.
Toch is er in de loop der jaren slijtage gekomen in de band tussen elkaar. Op een volstrekt natuurlijke manier overigens, dus niet door ruzies of andere nare dingen. Over beiden zou ik werkelijk geen kwaad woord kunnen spreken en koester ik de mooie momenten die we met elkaar hebben gedeeld. Maar deze jongen stopte met de band, werd vader, verloor zijn wilde haren en kreeg andere interesses.
En daar wringt dus de schoen. Toen ik het berichtje kreeg, dacht ik niet direct heel enthousiast van “ja, dat gaan we doen. Leuk om weer eens wat af te spreken met z’n drieën na al die jaren”. Ik kreeg het eerder wat benauwd, om meerdere redenen. Een van de redenen is dat ik namelijk altijd vooruit kijk en zelden achterom. Mijn blik is altijd op de toekomst gericht.
Mijn leven is dusdanig veranderd dat ik met plezier op onze belevenissen terugkijk, maar geweest is geweest. Zowel letterlijk als figuurlijk heb ik er geen energie/tijd voor om eens lekker een avondje over vergane tijden te zitten kletsen. Nogmaals, dat heeft absoluut niets te maken met deze twee toffe mannen, maar is echt een René-dingetje.
Letterlijk heb ik er geen tijd voor omdat ik nu al ternauwernood tijd weet vrij te maken voor mezelf. De kinderen en het dagelijkse leven zijn logischerwijs, na het overlijden van Ellen, nog veel en veel meer mijn agenda gaan belasten. Maar ook figuurlijk gezien wil ik er geen energie aan besteden. Hoe egoïstisch dat misschien ook klinkt.
Ik wil de weinige tijd die er voor mezelf overblijft op een dag, vullen met de toekomst. Dus met schrijven, componeren, fotograferen, wandelen en wat al niet meer. Intussen weet u allang dat ik meer hobby’s dan tijd bezit 🙂 Daar zit mijn plezier en dat geeft mij mijn broodnodige energie om de andere taken te kunnen vervullen.
Ik ben dus sowieso nooit een ‘achteromkijker’ geweest. Ik zal zelden oude foto’s terugzoeken. Ik lees nooit meer de blogs terug die ik geschreven heb, beluister zelden oude opnames van me terug. Ik heb altijd het gevoel dat mijn beste jaren nog moeten komen. In die zin moet ik vaak denken aan een uitspraak van de vermaarde jazzmusicus Sonny Rollins.
Op hoogbejaarde leeftijd verklaarde hij zijn drang om te blijven componeren met de mededeling dat ie nog steeds zijn beste nummer moest schrijven! En zo voel ik het ook. Zeker nu ik sinds een paar jaar het luikje van de creativiteit bij me heb weten te openen. Als ik al wat vrije tijd heb, wil ik het liefst zo snel mogelijk in mijn droomwereld duiken.
Me laten meevoeren door wat mijn creativiteit aan oprispingen heeft, op welk vlak dan ook. Voor die misschien enigszins ‘egocentrische’ houding heb ik jaren moeten vechten. De ruimte en tijd die ik mezelf eindelijk heb durven geven, wil ik blijven behouden. Hier heb ik pas geleden nog een blog aan gewijd. Ik ben absoluut geen kluizenaar, maar ben wel erg op mezelf gesteld.
Een andere reden waarom ik het even benauwd kreeg bij het berichtje is, omdat ik me de reactie van Ellen wel kon inbeelden. Ik voelde min of meer de druk van boven om toch “ja” te zeggen op de uitnodiging. Ellen zou me bijkans naar die jongens ‘geschopt’ hebben 🙂 Toch ben ik blij dat ik mijn eigen intuïtie heb gevolgd en ‘nee’ heb gezegd tegen de uitnodiging.
Dit vergezeld gaande met de argumentatie zoals ik u hierboven heb uitgelegd. Laat mijn blik maar naar voren gericht blijven, op de toekomst. Daar ligt mijn kracht en energie. Het voelt ook goed om voor mezelf te kiezen en niet eerst te bedenken wat anderen ervan zouden vinden. Eerlijk gezegd hoefde ik Ellen ook nooit te vertellen wat ze moest doen, o nee, had het lef niet 🙂
Weer een persoonlijk groeimoment dus, vond ik zelf! Maar goed, genoeg hierover, ik wil u nog vertellen over een ander groeimoment. Dat is namelijk het feit dat ik eindelijk één van mijn dochters mee heb gekregen op een wandeling. Ja, echt waar, de jongste ging spontaan mee ‘s avonds om een stukje te wandelen. Zonder mokken, puur uit zichzelf, ik viel zowat om van verbazing.
En gezellig dat het was, want kletsen kan ze als de beste, het is zo’n heerlijke flapuit. Het begon al toen we langs het pleintje kwamen waar haar vriendinnetjes aan het spelen waren. Snel siste ze me toe om vooral geen gekke opmerkingen te maken, want daar schijn ik weleens last van te hebben.
U begrijpt dat ik braaf mijn mond hield, want deze buitenkans van wandelen met mijn dochter wilde ik niet verknallen. Onderweg kwamen we van alles tegen, waar ze allerlei vragen en opmerkingen over had. Toen ik haar boterbloemen liet zien, vertelde ze dat ze vroeger dacht dat je die op je brood moest smeren! Vervolgens zag ze allerlei soorten dieren in het water.
“Zijn dit allemaal eenden, pap?”, luidde haar vraag. Dus legde ik haar uit dat we ganzen, meerkoeten, futen en wat al niet meer zagen. Vogels in het water, maar niet allemaal eenden. Over het besef van de diversiteit van het dierenrijk gesproken, net haar vader dus. Lees de blog van verleden week er nog maar eens op na. De volgende vraag kwam er direct achteraan.
“Dus deze dieren kunnen allemaal vliegen?”. “Zekers”, luidde mijn antwoord. Waarop direct nog een vraag volgde: “maar kippen zijn toch ook vogels? Ze hebben vleugels, maar waarom vliegen zij dan niet?” Oei, hier werd het al wat lastiger voor vaders, want kippen kunnen weliswaar wat vliegen, maar niet echt als een vogel. Het is meer fladderen. Maar ja, waarom zij dan niet??
Dat heb ik dus thuis maar even opgezocht, leve de moderne tijden 🙂 U snapt, het werd een amusante wandeling zonder al te veel stiltemomenten en een paar hersenen bij vaders die overuren draaiden. Gelukkig kreeg ik haar even stil, toen ik een meerkoet zag. Ik vertelde haar dat ik even in gesprek met de meerkoet wilde.
Dus toog ik naar de waterkant en begon een aardig potje koeterwaals uit te slaan. De meerkoet reageerde enthousiast terug en al gauw hadden we een fijne conversatie. Dochterlief bleef geschokt staan kijken naar dit rare tafereel, zeker omdat ik ook wel wat lichaamstaal nodig had om mijn woorden te verduidelijken.
Gegeneerd flitsten haar ogen continu van links naar rechts over de weg, in de hoop dat niemand dit zou zien. Onderwijl probeerde ze me zover te krijgen dat ik zou stoppen met het leuke gesprek en zou doorlopen. O zo heerlijk, van die dochters die zich schamen voor hun vader. Slecht, ik weet het, maar ik had wel een hoop lol 🙂
En uiteindelijk dochterlief dus blijkbaar ook, wat ze heeft al een paar keer gevraagd wanneer we weer gaan wandelen. Nou, als dat geen groeimoment is!! Sowieso scoort ze op dit moment bonuspunten bij me, want ze is gisteren ook zelfstandig naar de introductiemiddag van haar nieuwe middelbare school gegaan. Ik bood natuurlijk aan om mee te fietsen zo’n eerste keer.
Maar dat hoefde absoluut niet van de dame. “Ik moet er binnenkort ook alleen heen, dus waarom nu dan niet?”, luidde haar reactie. Typisch Sara, ze gaat er gewoon voor. Ze kon er niemand, maar fietste onbevreesd haar nieuwe toekomst tegemoet. Vol energie en positiviteit. Dan ben je toch echt wel een trotse vader hoor, op zo’n moment.
Aan de ene kant lastig voor me om haar zo te zien gaan, een eerste keer alleen op de fiets naar de middelbare school. Het grote loslaten is een beetje begonnen. Het liefst was ik natuurlijk mee gefietst, maar ze was hier zo duidelijk in. En daar zit dan tegelijkertijd mijn enorme trots. Als ze ergens voor gaat, gaat ze er ook voor. De blik vooruit en gaan met die banaan, de stoere meid 🙂
En met deze anekdote wil ik de blog voor deze week afronden. Ik ga weer verder puffen in de warmte. Maar geen geklaag hoor van deze kant, want wat is het toch mooi weer. Heb een fijne week, geniet van het fraaie weer en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Oude vrienden ontmoeten kan heel leuk zijn. Zelf heb ik dat ook wel eens gedaan om tot de ontdekking te komen dat je levens zo uit elkaar gegroeid zijn dat er geen raakvlakken meer zijn. Misschien een goede beslissing van je.
Sara wordt al een echte puber, loslaten lijkt me best moeilijk, maar daar zal je geleidelijk wel aan wennen.
Groetjes, Carla.
Mooie blog weer, René! Ik denk, dat, als Je óók voor jezelf tijd vrijmaakt om je hobby’s uit te oefenen, je daar zoveel energie uit haalt, dat je daarnaast je taken met meer plezier kunt vervullen. Ik merk het zelf ook. Mijn orkest en ensemble zijn weer begonnen en ik vind het heerlijk! Kom daarna heel blij weer thuis.
Dus de blik op de toekomst en haal het beste uit jezelf!
Fijne week en lieve groet
Janny