Deze blog wil ik beginnen met het bedanken voor alle aandacht voor de vorige blog. Via de sociale media heb ik zoveel warme en lieve reacties mogen ontvangen. Dat deed me echt goed. Van bekenden die vertelden dat ze nog regelmatig aan Ellen denken en een kaarsje zouden branden op haar verjaardag. Maar ook van onbekende mensen die een reactie plaatsten.
Bijvoorbeeld via Instagram kreeg ik contact met diverse mensen, waar fijne en mooie gesprekken uit ontstonden. Van sommige van deze contacten is dit misschien zelfs wel de opmaat naar een langer (schrijf)contact met elkaar. Zo fijn om te merken dat er meer mensen zijn, die eerlijk en oprecht durven te zijn. Die zich kwetsbaar durven op te stellen. Ik had niet verwacht dat mijn schrijfsels tot dit soort interacties zouden kunnen leiden.
Dat doet me echt goed. Ik vind het durven laten zien van je eigen ‘zwakheden’ juist een kracht. Als onbekenden dat dan ook, zonder mij te kennen, durven te doen richting mij, geeft mij dat een enorme boost aan positieve energie. Juist op deze wijze krijg je vertrouwen in elkaar. Ontstaan er snel openhartige en waardevolle gesprekken.
U weet dat ik altijd probeer het positieve van de mens in te zien. En blijkbaar zijn er dus nog genoeg mensen die op een soortgelijke manier in het leven willen staan. Die ook begrijpen dat je soms met deze openhartigheid je neus zult stoten. Maar dat je er bovenal zoveel waardevols voor terug kunt krijgen. Liefde en oprechte interesse van je medemens. Warme en fijne vriendschappen.
Dit soort gebeurtenissen vormen dan ook een geweldige katalysator voor me om te blijven schrijven en openhartig te blijven. Niet om medelijden op te wekken bij de lezer, juist dat niet, maar om te laten zien dat ieder mens zijn mooie en minder mooie momenten beleeft in het leven. Dat je je niet altijd groot hoeft te houden naar de buitenwereld.
Maar bovenal ook dat je moet proberen het positieve in het leven te blijven zien. Hoe moeilijk dat soms ook zal zijn, dat besef ik terdege. Maar het glas is halfvol en zeker niet halfleeg. Dus dat ik in deze blog vermeld dat de vermoeidheid begint toe te slaan, is geen klaagzang. Het is een constatering, waarna we snel de neus weer richten naar waar het licht vandaan komt.
Want de vermoeidheid begint inderdaad toe te slaan, lieve mensen. De afgelopen maanden heb ik vol energie de kinderen begeleid in deze corona-periode. Dag en nacht op elkaars lip en dat gaat ons nog goed af ook. Ik ben zo trots op die 2 meiden van me!! Maar afgelopen weken bemerk ik dat langzaam maar zeker de ongewone tijd waarin we leven zijn tol begint te eisen.
Bij mij maar zeker ook bij de kinderen. De oudste heeft echt wel even een dip gehad wat betreft school. Terecht vroeg ze zich af waarvoor ze het allemaal nog deed. Stel je maar eens voor, iedere dag achter de computer lessen volgen. Geen contact met je medeleerlingen, geen toetsen. Ja, waarvoor ben je dan aan het leren en werken? Er is toch niemand die het controleert. Je kunt er toch geen cijfers mee behalen.
Gelukkig doet een goed gesprek wonderen, maar hoe lang houdt ze haar motivatie nog vast? De jongste heeft duidelijk geleerd van de eerste lockdown. Ze is nu meer geconcentreerd bezig. Zelf heb ik natuurlijk ook geleerd van de eerste periode. Ik begeleid haar nu veel ‘strakker’ en intensiever. Dat werpt wel zijn vruchten af. Zoals u inmiddels wel zult weten, is de jongste nogal onstuimig van karakter.
Als ze blij is, is ze dat vol overgave. Maar als ze boos is, is ze dat ook vol overgave. In de eerste periode thuis, kwam het plafond dientengevolge welhaast naar beneden tijdens de kleine woede-aanvalletjes 🙂 Dat hebben we nu beter onder controle. Al is dat soms wel met het nodige kunst- en vliegwerk. En dan maar hopen dat het redelijk weer is, want dan kunnen ze buiten even stoom afblazen na het gedane werk. Meer mogelijkheden kan ik ze ook nauwelijks aanbieden.
De bioscopen zijn dicht, de winkels zijn dicht, afijn, daar weet u alles van. Onderwijl gaan voor mij de ‘gewone’ werkzaamheden ook door. Deze huisman moet ondertussen zorgen voor de reguliere zaken, de boodschappen, het eten en wat al niet meer. Niet te onderschatten taak is ook het wassen. We leven hier met z’n drieën, maar ik heb het idee dat ik iedere week de was doe van een uit de kluiten gegroeid gezin met 10 kinderen!
Mijn hemel, hoe is dat bij u thuis?? Ik weet niet hoe die meiden het presteren, maar wat een wasgoed. Van de weeromstuit vertelde ik de dames laatst maar dat ikzelf 5 dagen met een onderbroek doe. Misschien dat dat indruk zou maken. Maar nee hoor, hoongelach en vieze gezichten viel mij ten deel 🙂 “Gadver pap, dat meen je toch niet?!”, klonk het in koor. En voor de nu ongeruste lezers onder u, maak u geen zorgen.
Natuurlijk is dit niet het geval. Ik doe namelijk met een onderbroek gemiddeld 10 dagen!! (Geintje hoor; ik mag wel oppassen, want zo komen de verhaaltjes in de wereld en heb ik straks de GGD nog aan mijn deur staan…. ) Al met al zijn de dagen op deze manier flink gevuld. Iedere dag met elkaar in dezelfde ruimtes en praktisch geen andere sociale contacten dan de kinderen. Er blijft dus bijna geen ruimte over voor het individu René.
Een persoon die soms even lekker op zichzelf wil zijn. Even de accu opladen voordat alle drukte weer losbarst. Even tijd voor wat overpeinzingen. Dit kon ik normaal gesproken altijd doen als de kinderen op school zaten. Dat is er nu niet bij. Normaal zou ik alles ook kunnen delen met Ellen, maar nu sta ik er alleen voor. Dus na alle maanden, begin ik te merken dat ook bij mij de vermoeidheid toch wel begint toe te slaan.
Soms, als ik nu ‘s ochtends in de spiegel kijk, kijkt er een ‘verlopen’ gezicht terug. Alsof ik ben opgestaan met een verschrikkelijke kater, terwijl ik niet eens alcohol drink. Een gezicht waaruit de vermoeidheid spreekt. Maar ook een gezicht met zorgen. Hoe lang gaat dit nog allemaal duren? Lopen de meiden niet een grote leerachterstand op? Hoe houd ik ze gemotiveerd?
Wat gaan de niet te vermijden mutaties van het virus voor problemen veroorzaken? En meer van dit soort vragen, die we ongetwijfeld allemaal zullen hebben op dit moment. Daarom voel ik me ook niet meer zielig dan iemand anders, welnee. Maar het feit ligt er dat ik al met al toch danig in mijn energievoorraad zit te graaien. Het is niet anders, ik weet het.
Maar het lucht wel even op om dit met u te delen. Het halflege glas heeft u weer gehad van mij. Vergeef me, al vraag ik de aandacht met woorden en zijn er helaas momenteel genoeg individuen die het nodig achten het met relschoppen te moeten doen…. Het halfvolle glas laat intussen weer een mooie week zien. We zijn gezond, er is nog steeds meer dan genoeg aanleiding om te lachen en te genieten.
Ik heb heerlijk een middag in de duinen kunnen wandelen, dat doet een mens lichamelijk en geestelijk zeer goed. De verjaardag van Ellen is geweest en blijkens alle lieve aandacht is ze absoluut nog niet vergeten. Dank voor alle warme woorden, bloemen en wat dan ook. Een fijn idee om te beseffen dat ze in zoveel harten ‘voortleeft’.
En tegelijkertijd ook een flink portie positieve energie om de vermoeidheid voor enige tijd weer te bestrijden. Dus hup, de neus naar voren gericht en we gaan er weer voor!! Lieve mensen, blijf voorzichtig doen, maar blijf vooral ook genieten. Dank voor jullie, waarschijnlijk ongewild, luisterend oor en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
De coronavermoeidheid slaat bij iedereen wel toe, denk ik. Voor gezinnen met kinderen lijkt het me dubbel moeilijk en het duurt ook best lang. Als ouder zijnde kom je zelf nergens aan toe, want je bent bijna nooit alleen. We zullen nog even vol moeten houden, maar hoelang is nog onduidelijk.
Wel heel fijn voor je dat je mooie reacties op je blog krijgt, je kunt alles, maar ook zeker je gevoelens ook zo goed onder woorden brengen. Dat is fijn om te lezen.
Groetjes, Carla.
Prachtige foto’s van de Gerberabloem, Rene en jullie doen het zo goed met elkaar. Waar Liefde is gaat het altijd toch iets makkelijker. Dikke kus