Geluk zit ook in een klein hoekje, althans, dat is mijn mening. Buiten waait het, regent het pijpenstelen en wat betreft hoeveelheid licht lijkt het zowat avond. Binnen zitten we met z’n drietjes heerlijk in de woonkamer. De kachel aan, kopje koffie erbij en allemaal lekker bezig op onze eigen manier. Ik lees de krant, Sara kijkt tv en Anne bakt wafels. Gezelligheid kent geen tijd!
Dat noem ik geluk, in mijn optiek is er niet meer voor nodig. We hebben het alle drie naar de zin en juist door het contrast tussen binnen en buiten wordt het knusse extra versterkt. Erg burgerlijk misschien, maar ik geniet hiervan. Dat vind ik onder andere zo mooi als de dagen gaan korten. Natuurlijk is het minder lang licht, maar die sfeer zoals hierboven beschreven, zul je in de zomer niet hebben.
Af en toe hoor je de regen tegen de ramen kletteren en gelukzalig bedenk je dan maar weer hoe lekker warm en droog het binnen is. Oost west, thuis best. Een mens heeft niet veel nodig om zich gelukkig te voelen. Een werkende kachel is al snel voldoende 🙂 Zo’n dag waarop niets moet, maar alles mag, heerlijk. Wat een gelukzalig gevoel geeft zo’n dag.
De kinderen vermaken zich, gaan aan de grote tafel aan de slag met hun surprises en ik kijk glimlachend rond. Zo slecht is het leven nog niet! Maar je moet het zelf doen, je moet het zelf maken. En sterker nog, je moet wel dat pure geluk zien. Het gezellige gevoel dat ik ervaar met dit huiselijke tafereel, dat gevoel van geluk, daar moet je wel open voor staan. Er is echt niet veel nodig om het naar de zin te hebben, geluk zit ook in een klein hoekje.
Neem nu het vogelvoederbakje dat ik in de perenboom heb gehangen. Vanaf dag 1 is het een groot succes. Een simpel voederbakje is verworden tot een enorme trekpleister in onze tuin! Binnen afzienbare tijd hebben we er in ene tientallen kleine vriendjes bij. Als ik, na het wakker worden, zoals altijd als eerste een bak koffie zet, word ik tegenwoordig begroet door een vrolijk gekwetter. Meerdere musjes, roodborstjes, koolmeesjes of wat voor vogeltjes ook, zijn dan al druk bezig met hun ontbijt.
Zo leuk om te zien en als dank krijg ik de prachtigste fluitconcerten. Alleen moet ik met de mussen misschien wel wat gaan opletten. Wat kunnen die vogels eten. Meerdere keren per week moet ik het voederbakje bijvullen. Misschien zie ik het niet juist, maar het lijkt er op dat de mussen per dag welhaast een kilo aan gewicht toenemen. Als dit zo doorgaat, heb ik straks nog de eerste ‘plofmus’ veroorzaakt 🙂
Het voedsel dat de vogels laten vallen op de grond, wordt dankbaar verzameld door een paar kleine muizen. Zo grappig om te zien, mits ze natuurlijk maar buiten blijven! Vliegensvlug schieten ze door de tuin om het voedsel te verzamelen. Bij het minste geringste geluid dat hen niet aanstaat, schieten ze in de kleinste gaatjes. De eerste keer wist ik niet wat ik zag, gewoon ook door de spleet tussen 2 vlonderplanken, onvoorstelbaar.
Kijk, dat noem ik de dag nog eens met een gevoel van geluk starten. De één zal liever niet zo’n beestenboel in de tuin hebben, maar ik vind het maar reuzegezellig. Daarbij, de kinderen zeuren al jaren om een huisdier, nou, die hebben we nu in overvloed. Al schijnen dit weer niet het soort huisdieren te zijn, waar de kinderen op doelen 🙂
De één wil een kat, de ander wil een hond. Misschien hard van me, maar ik begin er niet aan. Zoals altijd draait het er ongetwijfeld weer op uit, dat ik degene ben die uiteindelijk de dieren moet verzorgen. Hoeveel ik ook van dieren hou, dat is me iets teveel zorg. Ik heb mijn handen al vol aan 2 jongedames. Nee, dat doen ze maar als ze op zichzelf wonen.
Ik moest afgelopen weekeinde zo lachen trouwens, dit om diezelfde jongedames. De meiden willen nog steeds hun schoen zetten, vooral de jongste vindt dit nog heel belangrijk. De oudste doet gewoon braaf mee met het spel, tenminste dat dacht ik. Totdat afgelopen weekeinde de jongste onverwacht een nachtje ging logeren. Eigenlijk mochten ze die avond hun schoen zetten, maar dat pakte dus nu even anders uit.
Toen de jongste was vertrokken en de oudste zich klaar maakte om bij buren te gaan oppassen, zei ik haar dat het schoen zetten nu natuurlijk niet hoefde. Daar zou ze toch veel te oud voor zijn. Nou mensen, dat gezicht van haar, onbetaalbaar. Hoe haalde ik het in mijn hoofd?! En of ze haar schoen wilde zetten, zeker wel. Hoe kwam ik bij dit idee, ging alles wel goed in mijn bovenkamer?!
Ik lag in een deuk, en ja hoor, ‘s avonds laat werd bij thuiskomst braaf een schoen met maat 39 voor de kachel geposteerd. De volgende ochtend werd er snel naar de schoen gerend en met een glunderend gezicht werden de pakjes uitgepakt. Zie je wel, Sint komt echt wel, hoe oud je ook bent! Stom toch, was ik dat helemaal vergeten 🙂 Ben benieuwd hoeveel jaren dit schoentje zetten nog volgehouden wordt!
Zoals u weet, zit geluk voor mij ook in het contact met mensen. Die onverwachte ontmoetingen, de spontane gesprekjes met onbekenden. Afgelopen week was dat weer eens het geval. Ik kwam bij het verlaten van de duinen in gesprek met een oudere dame. Zij is werkelijk iedere dag in de duinen te vinden. Gezeten in een scootmobiel op een vast plekje.
Toevallig had ik daar mijn fiets geplaatst en zodoende kwamen we in gesprek. Een oude dame, volledig ‘open’, nog steeds volop genietend van de kleine dingen. Binnen een minuut was dat wel duidelijk en dat vind ik iedere keer weer zo’n geluk. Ze bestaan nog, mensen zonder dubbele agenda, volledig zichzelf en in alles en iedereen geïnteresseerd. Eén en één is twee, dus binnen de kortste keren hadden we elkaar ‘gevonden’.
Dat geeft me altijd hoop voor de toekomst, dat als ik hopelijk later zo oud ben, ik misschien ook nog steeds zo in het leven kan staan. Dat hoop ik namelijk wel, want het leven is zo fascinerend. Het zou zonde zijn om te ‘verzuren’ in een soort van zelfmedelijden over wat je allemaal eventueel niet meer kan op oudere leeftijd. Dat zie je vaak gebeuren.
Al ben ik me er terdege van bewust dat ouder worden absoluut negatieve dingen met zich meebrengt. Dat je geluk moet hebben om gezond oud te worden en dat dit voor iedereen verschillend is. Maar toch, een positieve levenshouding kan nooit kwaad. Ik had jarenlang een oudere dame als vriendin, die op dit gebied nog steeds een lichtend voorbeeld voor mij is.
Ondanks het grote leeftijdsverschil waren we zeer goed bevriend en konden we het geweldig met elkaar vinden. De dame stond altijd opgeruimd in het leven. Ook bij haar had het leven zijn diepe, negatieve sporen achtergelaten, maar er werd steeds vooruit gekeken. Het glas was halfvol en zeker niet halfleeg. Helaas is ze een paar jaren geleden overleden, maar wat een geluk dat ik haar in mijn leven heb mogen hebben.
Altijd denk ik aan haar en haar houding, met die positieve instelling wil ik ook oud worden. Ja, het is iedere dag nog verschrikkelijk k.t en kl.te dat Ellen er niet meer is, maar ik krijg haar ook niet terug door een flink portie zelfmedelijden te gaan ontwikkelen. Daar help ik niemand mee, zeker mezelf niet. Hoofd omhoog, borst vooruit en vooral kijken naar de positieve dingen in het leven.
Geluk zit in een klein hoekje, geluk zit óók in een klein hoekje. Het hoeft niet altijd de hoofdprijs in de loterij te zijn. Geluk is dichter bij je, dan je zelf denkt. Sterker nog zelfs, geluk zit in jezelf. Maar probeer het geluk te zien, ook de kleinste momentjes van geluk zijn het meer dan waard om gevonden te worden. Echt waar.
Heb een mooie week!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Wij hebben ook vogelvoer en zonnepitten in de tuin hangen, ook wij genieten iedere dag van de vogels die de hele dag komen. Er komen veel putters op de zonnepitten af, dat is een prachtig gekleurd vogeltje. Op straat zie ik ze nooit, alleen in de tuin. Helaas trekt het inderdaad ook muizen die op hun beurt weer katten naar onze tuin lokken, daar zijn we niet blij mee. Dan laten we onze hond Zuma even naar buiten, maar ze blijven komen.
Fijn dat wel weer kunt genieten van het samenzijn op zo’n donkere avond.
Groetjes, Carla