Het is weer zover, de herfst staat voor de deur. “Het is herfst, de bladeren vallen. Eens temeer besef ik de vergankelijkheid der dingen”. Daar moet ik dan altijd aan denken. Het was een favoriete quote van mijn eerste schoonvader als de herfst op het punt stond om los te barsten. Volgens mij kwam de quote uit één van de cartoons van Sigmund.
Een geweldige, dagelijkse strip van Peter de Wit, die al 25 jaar in de Volkskrant geplaatst wordt. Een strip over een eenogige psychiater die wrange en cynische commentaren levert op de wereld om hem heen. Ach, en aan die vergankelijkheid en het melancholische, licht depressieve gevoel denk ik juist niet hoor bij het woord ‘herfst’.
Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het juist een prachtig jaargetijde. Al die verkleurende bladeren, de wat vochtige grond vol heerlijke geuren. Het spel der elementen. De ene dag prachtig weer, de andere dag regen en storm, heerlijk!! De snel korter wordende dagen, de kachel aan, goed boek er bij.
Het lekkere bokbier dat altijd in de herfst verschijnt, ik bedoel maar, genoeg dingen om je op te verheugen. Alhoewel, wat betreft bier, ik heb volgens mij geen druppel meer gedronken sinds het overlijden van Ellen. Ik had deze week wel een bokbiertje in huis gehaald, maar van het drinken hiervan is nog niets gekomen.
Ten eerste heb ik niet zo’n behoefte aan alcohol, maar belangrijker nog, als ik midden in de nacht wat moet doen voor de kinderen, wil ik wel helder wezen. Neem nu afgelopen nacht. Ik twijfelde nog om een biertje te nemen, maar ik ben blij dat dat niet gebeurd is….
Om twaalf uur ‘s nachts stond de oudste voor mijn bed omdat ze niet kon slapen. Dus die kroop naast mij. Slaap je net lekker diep, kun je weer opnieuw beginnen. Maar vervolgens stond om drie uur ‘s nachts de jongste stuiterend van opwinding naast mijn bed. “Pap, pap, mijn tand is er uit!!”. “Ja fijn schat, maar behoor jij niet te slapen?!”
Ofwel weer het bed uit, met de jongste terug naar haar bed en voor die weer sliep…. Kortom, weg nachtrust en een geradbraakt gevoel vanochtend. Want de jongste was natuurlijk braaf om half acht weer wakker. Dat noemt ze overigens uitslapen 🙂 Nou dan ben ik wel blij, dat ik niks heb gedronken de avond ervoor.
Om terug te komen op de herfst, het betekent ook dat we langzamerhand weer naar een aantal feestdagen gaan. Ikzelf heb daar niet zoveel mee, maar wat mijn kinderen dit jaar hebben “dat mag Joost weten”. Vooral de oudste is al zo bezig met kerst. Ze weet precies hoeveel dagen het nog duurt voordat het kerstmis is. Ze heeft er ontzettend veel zin in, zegt ze.
Ik wordt regelmatig bestookt met de vraag wanneer dit jaar de kerstboom komt. Ja zeg, rustig aan hoor, het moet nog oktober worden!! Tot overmaat van ramp draaien beide zusjes momenteel al regelmatig kerstmuziek. Kent u dat, het is september, half acht ‘s ochtends, en dan Mariah Carey, Bing Crosby, George Michael, noem ze allemaal maar op, direct voor je kiezen.
Ik geef het u te doen, maar dit persoontje heeft toch echt eerst een paar bakken koffie nodig om dit allemaal te verwerken 🙂 Mijn hemel, binnenkort beginnen ze waarschijnlijk al over de Paasdagen!! Nou ja, beter dat ze er zin in hebben, dan dat ze er tegenop zien. Wat dat betreft zijn kinderen een stuk flexibeler wat betreft emoties dan volwassenen.
Ikzelf zit nu juist in een fase waarin ik regelmatig over Ellen droom. Het lijkt wel, doordat overdag het leven maar door dendert, ik ‘s nachts pas aan het verwerkingsproces toekom. Het vreemde is ook dat die dromen zo echt lijken, dat het net lijkt of het overlijden van Ellen dan, in vergelijking met overdag, veel directer bij me binnenkomt.
Wat ik ook zo heftig vind aan de dromen is dat ze vaak ‘kwaadaardig’ zijn. Dan ben ik boos op Ellen of beleef ik allerlei avonturen waarin Ellen een negatieve rol speelt. In eerste instantie vond ik dat heel vreemd. Totdat mensen tegen me zeiden dat ik ook boos ben. Natuurlijk niet in letterlijke zin en zeker niet op Ellen, maar wel om alles wat er is gebeurd.
Soms denk ikzelf ook dat door het ‘boos’ zijn op Ellen, ik ergens probeer een kapstok te vinden waar ik alle gebeurtenissen aan kan ophangen. Misschien dat het boos zijn ook het werkelijke verdriet enigszins verzacht. Je bent dan met een andere emotie dan verdriet bezig. Je verdriet wordt op zo’n moment min of meer weggedrukt.
Ik gis overigens maar dus als u, als lezer, een andere verklaring voor dit negatieve gevoel hebt, verneem ik dat graag. Het is namelijk zo tegenstrijdig aan de reële gevoelens die bij mij leven. In het begin voelde ik me er ook wel schuldig over, dat is nu wel verdwenen. Je doet er namelijk zo weinig aan als je op deze manier droomt.
En dan, nu we het toch over dromen hebben, nog even op een andere manier over dromen gesproken, het najagen van je eigen dromen. Momenteel lees ik een mooi boek, namelijk “de zoon van de verhalenverteller” van Pierre Jarawan. Het gaat over het leven van een zoon van uit Libanon gevluchte ouders. Hij groeit op in Duitsland en zijn vader verlaat plotsklaps het gezin.
Het gaat over de verstrekkende gevolgen die de beslissing van zijn vader heeft in/voor het verdere leven van de jongen. Leef je je eigen leven of blijf je gebonden aan dat wat je ouders misschien wel van je verwachten. Ik moest er aan denken toen ik Sara van de week zag slapen. Een lief klein poppetje met het hele leven nog voor zich. Zo kwetsbaar en nog zo onbeschreven.
Het enige waar ik aan moest denken was “alsjeblieft schat, volg je eigen dromen, het is jouw leven en maak er van wat jij wilt. Laat je intuïtie je leiden. Ik zal je altijd daarin steunen”. Niet voor niets luidt het spreekwoord “Door schade en schande wordt men wijs”. Vaak leer je meer van de dingen die niet goed gaan, dan dat altijd alles maar braaf en goed verloopt.
Hoe moeilijk het ook soms zal zijn om je kind een misschien wel verkeerde keuze te zien maken, zie het als ouder maar als een grote stap van het kind op weg naar zelfstandigheid. Natuurlijk kun je gerust echte bokkensprongen proberen te voorkomen, maar laat het kind zijn eigen weg vinden.
En geef het daarbij al het vertrouwen dat het nodig heeft. Zonder dat vertrouwen is het lastig leven en helemaal lastig zelfstandig keuzes te leren maken. Een kind geen (zelf)vertrouwen geven, is welhaast ‘dodelijk’ voor haar/zijn toekomst. Geef een kind het gevoel dat ie het kan, maar bovendien ook het recht heeft op zijn eigen weg in het leven. Ook al is dat niet altijd de weg die je, als ouder zijnde, zou willen wensen voor je kind.
Ach, zomaar nog wat, hopelijk, wijze raad, als het gaat over het najagen van dromen door kinderen. De invloed van ouders op het leven van een kind kan zo groot zijn, daar moeten wij, volwassenen, ons altijd bewust van zijn. Het vertrouwen dat wij onze kinderen geven is zo belangrijk voor hun toekomst. Dat vertrouwen bepaalt voor een groot deel hoe je kind later in het leven staat.
En dit gezegd hebbende zijn we bijna aan het einde gekomen van de blog voor deze week. Als extraatje wil ik deze blog besluiten met wederom het nummer “Give me wings”. Deze had ik ook al gebruikt bij de blog van vorige week. Maar eindelijk heb ik wat tijd gevonden me wat meer te gaan verdiepen in de kunst van het video maken. Deze song leende zich hier perfect voor.
Zoals u weet is het mijn bedoeling om tekst, fotografie en muziek te combineren. En dit is een eerste videoresultaat wat daarbij in de buurt komt. De bedoeling is dat de foto’s in deze video u mee zullen nemen door de song. Met behulp van diverse technieken hoop ik dat de statische foto’s een levendig verhaal, de song, gaan vormen. Ik ben benieuwd wat u er van vindt.
Rest mij u allen een mooie week toe te wensen. Wij gaan intussen verder met de voorbereidingen voor de tweede verjaardag binnen 3 weken in dit gezin. Geniet van het leven en geniet van elkaar. Tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Mooi weer hoor. Gezellig hoor al die kerstmuziek! 🌲❄️⛄️
Prachtig nummer en mooie video. Vraagje; welk programma heb je hiervoor gebruikt?
Groet Richard
Dromen en gevoelens heb je niet in de hand. Zij gaan gewoon hun eigen weg of je wilt of niet. Jammer genoeg weet ik meestal nogal vaag wat ik gedroomd heb.
De kinderen zijn wel erg vroeg met de kerst bezig, eerst nog even sinterklaas. Welke kleur Piet moeten we nog afwachten.
De muziek met het filmpje is erg mooi.
Over Dromen kan ik ook wel mee praten al is mijn situatie natuurlijk anders er waren wel emoties en verlies te verwerken en je hebt dat niet in de hand hoe je hersens daar mee omgaan in het onderbewuste. Je video bij dit nummer is er mooi dat vond ik van je laatste blog ook het leeft inderdaad iets meer dan alleen maar de foto’s naast elkaar. Mooi nummer
Gr Lucienne