Het jaar 2019 is voorgoed voorbij, leve 2020!! Een nieuw jaar, nieuwe kansen, misschien wel een wat meer frisse blik. Bij deze iedereen de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar. Een jaar waarvan ik voor een ieder van jullie hoop dat dromen werkelijkheid mogen worden, maar bovenal de gezondheid ongeschaad blijft.
Tweeduizend negentien is ook voor altijd het jaar waarin ik Ellen achter moest laten en alleen verder moest. Zo voelt het in ieder geval voor mij. Mijn hemel, wat heb ik daar een moeite mee gehad. Wat ben ik met dat idee bezig geweest. De laatste dagen van 2019 was ik compleet op. Ik heb me letterlijk naar de jaarwisseling toe gesleept. Het gedicht “2019 voorbij” is hier een uitvloeisel van.
Dat is ook het stomme in dit soort situaties. Des te ellendiger ik me voelde, des te meer inspiratie ik kreeg. Ben je mooi klaar mee 🙂 Ik voelde me echt ‘schuldig’ dat ik Ellen achter moest laten in 2019. Hoe lang ik ook nog mag leven, hoe oud ikzelf ook mag worden, 2019 is voor eeuwig het jaartal waarin Ellen ons moest verlaten. Het jaartal dat haar overlijden markeert.
Als de mensheid over een paar eeuwen nog zou bestaan en op zoek gaat naar Ellen, komt dit jaartal prominent in beeld. Hetzelfde als natuurlijk geldt voor de geboortedatum. Het is zo definitief, zo duidelijk. Voor jou tot hier en de rest gaat gewoon alsmaar verder. Ik heb nog steeds het idee dat Ellen ieder moment kan binnenstappen.
Zo’n jaarwisseling maakt het dan extra duidelijk dat we definitief afscheid hebben genomen, anders was ze allang terug gekomen. Het lijkt ook wel dat alles alleen maar vol te houden is, als ik mezelf enigszins voor de gek hou. Ik weet de waarheid, maar wil het nog niet volledig onder ogen zien. Het lukt me gewoonweg niet, laat mij nog maar even in mijn droomwereld.
Een wereld waarin alles mogelijk is, waarin wonderen nog bestaan. De werkelijkheid is zo hard, dat valt niet in één keer te verwerken. Stapje voor stapje, niet te snel, dat lijkt mij het meest verstandig. Op deze manier kan ik het best met de situatie omgaan, zonder één brok emotie te worden.
Emoties genoeg al in deze maand, gelukkig waren we omringd door dierbaren. Met de kerstdagen hebben we geproost op Ellen, een extra feestelijk kaarsje aangestoken en een glas wijn bij haar neergezet. Op deze manier was Ellen er in zekere zin gewoon bij. We hebben gelachen, getreurd, kerst gevierd en ook veel over haar gesproken.
Met oudejaarsavond hebben we het rustig aan gedaan. Zoals al gezegd, was ik redelijk ‘op’. Mijn schoonzus was er gelukkig deze avond en mede met de steun van haar, zijn we de avond door gekomen. Hangend tegen elkaar aan, waardoor omvallen onmogelijk werd 🙂
Genietend ook van de kinderen, die flink in de weer waren met sterretjes en het idee van laat opblijven. Wij als volwassenen, pratend zonder hoeven uit te leggen hoe een ieder zich werkelijk voelde. Tja, en toch om twaalf uur elkaar maar weer opgepept en vastbesloten er een mooi 2020 van te maken. Hoe dan ook, het kan gewoon niet anders en het moet ook niet anders. “Geniet van het leven”, al is dat niet altijd even makkelijk.
Wat betreft de emoties is de decembermaand sowieso ook de perfecte tijd voor bij dit gevoel passende films. Van die “heerlijke” kinderfilms, zoals Finn, waarin een weduwnaar zijn zoontje opvoedt. Of wat te denken van Frozen 2, de nieuwe film van Walt Disney. Hierin speelt het overlijden van de ouders ook zeer zeker een rol. Een prachtige film die we op tweede kerstdag met z’n drietjes hebben bezocht.
Of neem Full House, de Amerikaanse televisieserie van een aantal jaren geleden. Hierin draait het om een weduwnaar met 3 jonge kinderen. Mijn kinderen zijn dol op deze serie en hebben in de kerstvakantie bijna alle afleveringen gezien. Niet dat ik er niet tegen kan, maar het doet je wel beseffen dat je in een eendere situatie terecht bent gekomen.
Het mooie is dat de kinderen daar helemaal niets van hebben. Die hebben gelukkig heerlijk zitten zwijmelen bij dit soort films en series. Hoogtepunt was toch wel dat ze uitgerekend op oudejaarsdag, toen ik al zo lekker in mijn vel stak, de eindmusical van Anne besloten te kijken. Alsof ze hun vader wilden testen 🙂
U moet namelijk weten dat Ellen hier prominent in beeld verschijnt voor een aantal minuten. Na afloop kreeg zij de microfoon toegereikt en mocht ze op het podium een toespraakje houden om de leerkrachten te bedanken. Schitterend vinden Anne en Sara dat, maar ik kan er nog steeds niet naar kijken.
Ellen, bruisend van het leven, op beeld terwijl een paar weken later alle shit begon. Die confrontatie, die enorme spagaat, is absoluut nog een brug te ver voor mij. Ik ben dan ook maar braaf boven gaan zitten en heb later alle enthousiaste verhalen van de kinderen aan gehoord. “We zagen mama in beeld, echt leuk!” Heerlijk dat een kindergeest zo werkt.
We hebben overigens wel een leuke vakantie gehad hoor, laten we daar duidelijk over zijn. Tussen alle feestdagen door hebben we de nodige activiteiten ondernomen. En de kinderen hebben uitgerust, daar waren ze echt wel aan toe na alle hectiek. Ellen en ik zeiden ook altijd al dat onze kinderen in januari pas echt in hun ritme kunnen komen. Na de zomervakantie volgen de activiteiten elkaar zo snel op.
Er zitten tussen de zomervakantie en kerstvakantie 3 verjaardagen bij ons. Twee van de meiden, die ook meestal nog dubbel gevierd worden. Voor familie en vrienden en het kinderpartijtje. Tel daar Sint-Maarten, Sint-Nicolaas en de voorbereidingen voor kerst bij op, en u snapt wel dat de kinderen lichtelijk uitgewoond zijn als de kerstvakantie begint.
Een, voor mij opmerkelijk, hoogtepunt in de vakantie was het bezoek van Sara aan een èchte kapper. Al een tijd had ze het erover dat ze graag naar een kapperszaak wilde en niet thuis wilde worden geknipt. Dat hebben we in de laatste week geregeld. Zo moeilijk is dat toch niet, maar ik had niet voorzien dat ze het zo ontzettend graag wilde.
Een glunderend gezicht bij het naar binnen stappen. De egards waarmee ze werd ontvangen. “Mag ik je jas, wil je wat te drinken, hoe wil je je haar geknipt hebben”, Alleen al het haren wassen bij de spoelbak en het masseren van de hoofdhuid. En daarna het knippen, de föhn, het was voor haar gewoon een middagje “wellness” 🙂
Tja, dat had deze vader niet echt voorzien. Die dacht gewoon nogal mannelijk aan even de haren knippen. Maar voor Sara was dit een gouden middag. Wat mooi om haar zo te zien genieten. De eerste vraag na afloop was dan ook direct of dit vaker mocht!! Ja René, je hebt 2 meiden, die hebben zo hun eigen manieren om te genieten van het leven 🙂
Er ging wel in een flits door mijn hoofd, hoe graag Ellen dit had willen zien, haar dochter bij de kapper. Maar tegelijkertijd was ik blij dat ik in ieder geval de hints van sara had begrepen en heb opgepakt. Hopelijk heeft Ellen van een afstandje mee kunnen genieten, je weet maar nooit.
Tja, en dan is het nu alweer 2020. De eerste schooldagen zitten er intussen op voor de meiden. Ik ben blij dat alles eindelijk weer wat genormaliseerd wordt, wat betreft activiteiten. Van gekkigheid wist ik nauwelijks waar ik deze week mee wilde beginnen.
Met muziek, met fotografie, met het huishouden misschien (hum, hum….), er was in ieder geval weer wat ruimte om iets voor mezelf te doen. Zoals u middels de hier geplaatste foto’s zult begrijpen, is het met de fotografie voor deze week wel goed gekomen. Heerlijk een ochtend in de duinen doorgebracht, daar kan toch niets tegenop?!
Wat betreft de muziek zijn we ook druk bezig. Dit moet het jaar gaan worden waarin we definitief naar buiten toe treden met ons materiaal. We durven het nauwelijks uit te spreken, gezien de gebeurtenissen van de afgelopen jaren, maar nu moeten de optredens toch echt gaan komen. Laten we hopen dat het nu een keer mag.
Dus weet u nog gelegenheden om op te treden, of plekken waar men graag livemuziek wenst, verzorgd door een zangeres en een gitarist, laat het ons weten!! Voor nu rond ik deze blog af, de eerste blog van 2020 is een feit. Een jaar waarin ongetwijfeld nog heel wat getreurd zal worden, maar ook een jaar waarin we weer willen proberen te werken aan de toekomst.
Een jaar waarin we hopelijk weer wat kunnen genieten van de mooie kanten van het leven. Niet voor niets was het motto van Ellen:
“Geniet van het leven”
En met deze mooie en wijze woorden besluit ik de blog voor deze week. Lieve mensen, ik wens u allen een fijne week en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Hoi René
Wat een emoties en het gevoel met oud-en nieuw was heel herkenbaar, een jaar afsluiten waarvan de datum altijd in ons hoofd zal blijven. Elk jaar belden Ellen en ik even na 12-en en hoe verschrikkelijk het was dat ik niet meer kon bellen of gebeld zou worden….. Ik heb diepe bewondering en respect voor je hoe je alles oppakt, het is niet makkelijk. Maar met vallen en opstaan kom je er wel. Ik wens je een mooi jaar met veel fotografie, muziek en veel mooie momenten met je meiden. Dikke kus.
Richard
Mooie blog René!
Dat het geen gemakkelijke decemberdagen zouden worden was wel te voorspellen. Gelukkig hebben de meisjes zich er goed doorgeslagen en dat filmpje met Ellen heeft hen misschien juist wel goed gedaan.
Gelukkig is het nu weer januari, nieuwe kansen, nieuwe herinneringen maken.
Ik wens jullie een heel mooi jaar!
Lieve groet,
Ank
OooooOh zo lief Sara bij de echter kapper, ik begrijp het helemaal; ik mag ook 2x per jaar, heerlijk 🙏
Wat een mooie vraag lokaties om op te treden!
Laat iedereen zijn netwerk vragen…
Liefs
Wat heb jij het weer mooi verwoord, het jaar dat zoveel emoties heeft teweeg gebracht. Wij wensen jou en de kinderen heel veel sterkte in het komende jaar. Heel veel liefs, Leny.💖💖💖
Met feestdagen is het gemis nog groter en dan een nieuw jaar tegemoet zonder Ellen. Ik wens jullie een heel fijn jaar toe, het verdriet zal er nog zijn, maar de meiden zorgen er voor dat je toch leuke dingen zal ondernemen.
De foto’s zijn prachtig.
Lieve groetjes, Carla.