At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
Op dit moment ben ik weer eens aan een boek begonnen dat een stuk geschiedenis beschrijft, namelijk “de gezusters Romanov” van de Britse historica en schrijfster Helen Rappaport. Het is een biografie over het korte leven van de 4 dochters van de laatste tsaar van Rusland, tsaar Nicolaas II.
Hoe het boek zal aflopen moge een ieder duidelijk zijn, het boeiende is dat je het verhaal leest en soms met een schok bedenkt dat je geen fictie leest, maar een werkelijk gebeurd verhaal. De hoofdpersonen hebben werkelijk bestaan, er zijn afbeeldingen van ze, er zijn ooggetuigen geweest van hun leven en de omstandigheden waarin dat plaatsvond.
Mede dankzij hun getuigenissen en verhalen is deze biografie tot stand gekomen. Je leest de beschrijving van een proces dat echt heeft plaatsgevonden en zou daar, op wat voor manier dan ook, lering uit kunnen trekken. Dat vind ik nu al mijn hele leven zo fascinerend aan geschiedenis.
Het is niet saai en plichtmatig het opdreunen van jaartallen en gebeurtenissen, nee integendeel, de mens kan er zo ontzettend veel van leren. Het wiel behoeft niet telkens weer opnieuw te worden uitgevonden.
Juist doordat je na een bepaalde tijdsduur op een situatie terugblikt, kun je er veel objectiever naar kijken. Je kunt het gehele proces nu ook rationeel overzien. Op het moment dat het proces plaats vindt, ziet men slechts kleine gedeeltes van dit proces en dan meestal ook nog eens in een emotionele stemming.
Bloedmaan
Helaas is de praktijk natuurlijk een stuk weerbarstiger, maar dat komt enkel en alleen door de mens zelf. Wij hebben van nature de neiging het allemaal beter te weten en het verleden snel te vergeten. “Ach, dat was vroeger joh, maar wij nu tegenwoordig, met onze moderne kennis en inzichten…..”.
Nou, de rest kunt u zelf wel invullen, op welk vlak dan ook. We horen het al zeggen: “in onze tijd zal het niet meer gebeuren, wij weten wel beter”. Maar ja, zoals reeds mede besproken in een vorige blog van me, “Vrijheid en Onontkoombaarheid“, zijn bepaalde processen, iedere keer weer, niet meer in de hand te houden als het balletje gaat rollen.
Dan is er geen tijd meer voor objectief denken, dan gaat er meer meespelen, namelijk emotie. Denk nu alleen maar aan de agressieve speech afgelopen week die de heer Poetin hield aan het Russisch parlement. Daarin presenteerde hij een nieuw arsenaal van kernwapens als antwoord op de jarenlange wapenopbouw in het Westen. Daar gaan we weer, min of meer de officiële aankondiging van een nieuwe Koude Oorlog.
Het ene mannetje wil nog stoerder zijn dan het andere mannetje, altijd mannen overigens, het spel is weer op de wagen. Benieuwd wat het andere mannetje nu weer gaat roepen, of waarschijnlijk nog eerder, gaat twitteren.
Beauty and the Beast
Deze persoon deed trouwens ook een aardige duit in het zakje deze week door hoge heffingen in te voeren op, in de VS geïmporteerd, staal en aluminium. Dit onder verwijzing naar bescherming van de nationale veiligheid van de Verenigde Staten Het leidt in ieder geval niet tot meer onderling vertrouwen op het wereldtoneel.
Om het verhaal van afgelopen week compleet te maken, besloot ook nog eens een meneer in een ander zeer groot land dat het verstandiger zou zijn als hij levenslang president zou blijven. Je zou denken dat de mensen daar lering hebben getrokken uit het tijdperk Mao Zedong, maar niets is blijkbaar minder waar.
Ach, maar wij, Europeanen, kunnen er ook wat van helaas. Zolang mensen met elkaar praten, naar elkaar luisteren en samenwerken, is er over het algemeen geen aanleiding tot spanning. Zodra de mens weer in zichzelf gekeerd raakt en alleen aan zichzelf denkt, ontstaan er vaak problemen. Waar moet dat toch allemaal toe leiden, ik vrees, zeker met al die alfamannetjes…..
Zelf hoef ik niet zo nodig luid gehoord te worden. Wat ik altijd heerlijk vind is ergens in de drukte plaats te nemen en me te laten overweldigen door het geluid om me heen. In het Duits hebben ze daar een mooi woord voor, “das Getöse”, lawaai maar dan niet zo zeer in de hinderlijke betekenis van overlast.
Vroeger ging ik met een zeer goede vriend vaak naar Amsterdam. Boekenzaken, muziekzaken in, lekker lunchen en als afsluiter vaak naar café Hoppe aan het Spui of café Kalkhoven aan de voet van de Westertoren. Twee jongemannen als ouwe mannetjes handelend. 🙂
In café Hoppe gingen we altijd op de lange bank aan de muurzijde zitten en, onderwijl lekker genietend van het bier, rustig luisteren naar al het ‘lawaai’ om ons heen. Prachtig, al die mensen en al die verhalen, alsof je in tien films tegelijk bent aanbeland. En, zoals te begrijpen, werden de verhalen naarmate de avond vorderde, steeds luider en fantasierijker.
Regelmatig bediscussieerden we bepaalde onderwerpen, meningen, stellingen of wat dan ook dat ons ten gehore kwam. Je leert ervan, ook al ben je het niet altijd eens met elkaar of het gehoorde. Je bekijkt dingen van diverse kanten en beseft beter waarop je eigen meningen/ideeën zijn gebaseerd.
Tegenwoordig kan ik dit nog steeds doen, plaatsnemen in de drukte en al het lawaai lekker over me heen laten komen. Weliswaar niet meer in de kroeg en helaas zonder mijn goede vriend, deze woont intussen al bijna 25 jaar in Amerika, snik. Of is het ál 25 jaar, Hans?! 🙂
Apart eigenlijk hoe lawaai tegelijkertijd zo ontspannend bij mij kan werken. Ik denk zonder te denken, ik ben zonder er te zijn. Natuurlijk ben ik fysiek wel aanwezig, maar geestelijk bevind ik me op dit soort momenten ergens anders.
Vrij en ongebonden “zweeft” deze boven het lawaai en neemt zonder enige verplichting waar. Mijn geest absorbeert alleen datgene waar op dat moment behoefte aan is. Op dit soort momenten voel ik me vrij, los van al dat zou kunnen binden. Er ontstaat een innerlijke rust die weldadig aanvoelt.
Misschien een idee voor al die alfamannetjes. Luister regelmatig naar gesprekken, naar andere mensen, maar dwing jezelf tot geen enkele actie. Alleen waarnemen en accepteren dat naar een ander luisteren helemaal zo slecht nog niet is. Destilleer uit al die gesprekken datgene wat je zou kunnen gebruiken voor je eigen ontwikkeling en bovenal, kom tot rust. Bezint eer ge begint!!!!
Als song voor deze blog heb ik gekozen voor “I’m not a killer”. Een nieuwe song, nog niet helemaal perfect ingespeeld, maar wel passend bij dit geheel. Niet zozeer door het vertelde verhaal in de song als wel de daar achterliggende oorzaken.
Het is een echt luisterlied met een tekst geïnspireerd op een boek dat gaat over de gebeurtenissen van de familie Joad ten tijde van de Grote Depressie in Amerika in de jaren 30 van de vorige eeuw. Tegelijkertijd was er ook nog eens de zogeheten Dust Bowlin de zuidwestelijke staten, waardoor de eerder genoemde familie Joad uit hun leefgebied werd ‘verjaagd’.
Mijn boodschap met het plaatsen van juist deze song hier is dat men moet beseffen dat een Grote Depressie en de verstrekkende gevolgen daarvan, ook vandaag de dag nog mogelijk zijn. Leer uit het verleden, herken symptomen en probeer het op een andere manier op te lossen.
Niet alleen naar jezelf kijken, maar blijven praten met iedereen, blijven luisteren naar elkaar. Makkelijk gezegd, ik weet het, maar met al dat opgefokte gedrag in de wereld, lijkt het me geen overbodige boodschap. Je moet toch ergens beginnen, je kunt in ieder geval zelf het goede voorbeeld geven, toch?!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en blijf van alles op de hoogte!!!!!
Bloedmaan
Beauty and the Beast
