Hoi lieverd,
het is zondagochtend en de kinderen slapen nog. Even lekker met zijn tweetjes. Een moment voor ons twee alleen, door niets of niemand verstoord. Eventjes rust na alle drukte van de verjaardag van Sara. De eerste verjaardag in dit gezin zonder jou, de gangmaker van alle verjaardagen in dit huis.
Onze jongste dochter is tien geworden Ellen, wat gaat het toch allemaal snel. Ik zit nu met 2 tieners opgescheept!! De tijd lijkt wel net zo snel te gaan als de bevalling toentertijd van haar. Weet je nog, één wee en direct kon ik gaan bellen. Een paar uur later stonden we in onze handen met deze prachtige meid.
Het is gelukkig een erg mooie verjaardag geworden voor Sara. Veel bezoek en een stralende dochter. Wat is ze verwend, ik denk dat ik drie weken nodig heb om alles een plaatsje in huis te kunnen geven. Namens ons heeft ze een kindernaaimachine gekregen, volgens mij vind je dat wel een goede keus.
Wat een dubbele gevoelens ook op deze dag. Maar Sara had zich zo verheugd op haar verjaardag, dat wij volwassenen, onze gevoelens gewoon allemaal maar even moesten parkeren. Want wat een gat schat. Jij, altijd als de spil van verjaardagen, juist nu niet meer hier.
Een ieder die kwam zal daar zijn eigen gevoelens bij hebben gehad. Voor een ieder een vreemde spagaat tussen normaal blijven doen en tegelijkertijd beseffen dat het o zo anders was dan gebruikelijk. Maar het is gelukt, al was ik bekaf gisteravond. De gehele week was ik al bezig met de verjaardag en mijn gevoelens.
Los van het doen van de nodige voorbereidingen, heb ik me aardig wat keertjes tot jou gewend deze dagen. Even met je in gesprek. Dank voor je tijd, want het heeft geholpen. Als ik gevlucht was voor mijn gevoelens, had ik gisteren de volle laag gekregen. Nu had ik me min of meer kunnen ‘voorbereiden’ op alle emoties.
Alhoewel, vlak nadat het feest was begonnen, had ik me het liefst in een klein hoekje willen verstoppen. De kamer zat vol mensen, maar ik voelde me tegelijkertijd zo alleen. Wat een gemis…. Het gaat ook allemaal maar zo door. Of je wilt of niet, je moet mee in dat tempo. Iedereen gaat mee in dat tempo, een andere weg is welhaast niet mogelijk.
Een vreemd gevoel gedurende de week vond ik ook het besef dat, nu ik alles alleen kon regelen en organiseren, ik toch erg jouw chaos miste. Vaak liep ik te pruttelen over jouw chaos en het regelen van dingen op het laatste moment. Nu was alles netjes geregeld, dus je zou denken dat ik dat heerlijk zou vinden. Maar nee hoor, ik miste het gekissebis. Wat steekt een mens toch raar in elkaar.
Neem nu de traktaties, toch vaak wel onderwerp van discussie over hoe het te maken. “Nee, dat moet je zo doen, neehee, andersom, je doet het niet goed!! Doe het dan lekker zelf ja!!” Enzovoort, enzovoort. Diegenen onder ons die gezamenlijk de traktaties voor de kinderen proberen te maken, zullen zich hier hoogstwaarschijnlijk wel in herkennen. 🙂
Nu was het een fluitje van een cent, niemand die zei hoe je het moest doen. ‘Kat in het bakkie’, maar tegelijkertijd ook eigenlijk ontzettend saai op deze manier. Alsof ons gebruikelijke rumoer rondom het maken van zoiets, uiteindelijk wel meer voldoening gaf. Alsof we er dan echt voor hadden gewerkt. Dit keer was het te gemakkelijk, kostte het te weinig energie.
Ach over energie gesproken, nu moest ik Sara iedere nacht alleen opvangen. Normaal konden we dat nog enigszins verdelen. Drie nachten rond vijf uur en half zes was de lieve schat wakker en lag ze al te stuiteren van opwinding. Misschien was het ook wel goed dat het maken van de traktatie dit jaar wat minder inspanning behoefde 🙂
We hebben in ieder geval onze stinkende best gedaan om er een fijn feest van te maken. Jij zorgde gelukkig voor fantastisch weer!! Maar al die activiteiten zo zonder jou, gaat een mens door de ziel. Wat miste ik je, maatje!! Alle voorbereidingen, de cadeaus uitzoeken, de slingers ophangen, het genieten van een stuiterend kind, de enorme blijdschap bij het krijgen van al die geschenken, alles nu zonder jou.
Dat wil ik niet, dat hoort niet, maar toch is het een feit. Een feit waar we allemaal aan zullen moeten wennen. Ik weet alleen nog steeds niet goed hoe. ‘s Avonds typeerde je zus het heel goed. Iemand vroeg hoe het met haar ging, waarop zij antwoordde dat eigenlijk niet te weten. Soms voelde ze zich goed en blij, dan weer niet. Maar misschien ging het wel heel slecht met haar en kon ze ieder moment een terugval verwachten.
En dat is nu precies hoe ik me ook voel. Soms fluit ik en ben vrolijk, andere momenten kan het me allemaal gestolen worden. Een soort gelatenheid, het leven komt op dit moment, zoals het komt. De goede dingen als wel de donkere kanten van het leven. Want daar werden we afgelopen week ook wel weer mee geconfronteerd.
Ik weet niet wat het is, maar zo af en toe krijg ik het idee dat het aan jouw kant steeds drukker wordt, terwijl hier de mensen met bosjes tegelijk omvallen. Niet te geloven zeg. Het leven geeft en het leven neemt, maar de balans is op dit moment, wat mij betreft, aardig verstoord.
Weet je wat trouwens grappig was, om maar weer wat positiefs te noemen?! Je broer en je zus hadden, zonder het te weten, ieder een horloge aan Sara gegeven. Nou, dan ben je toch echt broer en zus, als je allebei intuïtief voor hetzelfde cadeau kiest. Het maakte, zoals verwacht, Sara overigens helemaal niks uit. Gewoon om de dag een ander horloge dragen, niks geen probleem.
Ach die Sara, wat een lekkere, eigenwijze drol 🙂 Dat viel Anja en Carla ook erg op. Zoals ieder jaar waren ze weer druk in de weer geweest om samen met Sara een prachtige taart te bakken. Maar liefst drie middagen hebben ze er aan gewerkt. Het resultaat was dan ook een heerlijke en prachtige taart. Dit jaar een M&M taart, super!!
Ja, vertel Sara niet hoe je dat moet doen hoor, zo’n taart maken. Dat weet ze allemaal zelf wel!! Laat die Sara maar schuiven, die komt er wel. Maar tegelijkertijd ook een dame die onverstoorbaar doorgaat, als het niet helemaal lukt. Natuurlijk mooie eigenschappen, al is dat eigenwijze soms iets te eigenwijs…. Dat wordt nog wat als die gaat puberen, daar werd ik al fijntjes op geattendeerd 🙂
Tja, om dan nog even met mijn eigen billen bloot te gaan. Ik ben ook eigenwijs geweest, Ellen. Dit jaar waren er geen toastjes op de verjaardag. Jouw zo geliefde toastjes, die meestal aan het einde van de middag er nog doorheen moesten worden geduwd, omdat ze anders overbleven. Jouw traditie van toastjes, waar zuslief verleden jaar nog ter elfder ure voor op pad werd gestuurd.
Want o jee, geen toastjes, dat kon echt niet. Waarna wij drie dagen later nog aan de toastjes met kaas en weet ik al niet meer zaten. Zomaar aan de kant geschoven door mij. Ik moest er wel even toe gezet worden door anderen, maar ik heb ze toch maar achterwege gelaten dit jaar. Het is het enige eigen initiatief dat ik op verjaardagsgebied ontplooid heb, dus wees niet boos 🙂
Zie het maar als een eerste poging op weg naar zelfstandigheid. Ik zal toch moeten gaan leren, zonder jou naast me, verder te gaan met het leven. Een leven waarin ik mijn eigen beslissingen zal moeten maken. Nou ja, als ik dan maar wel af en toe jou even mag raadplegen om goede raad. Net als ik de voorbije week heb gedaan.
Je mag dan weliswaar fysiek niet meer aanwezig zijn in ons gezin, voor mij blijf je er hoe dan ook altijd deelgenoot van. Ik put kracht uit het feit dat ik nog steeds het gevoel heb, dat je bij ons bent. Dat je ons beschermt en dat ik je alles kan vragen. Dus feest er daarboven op los of wat je ook maar wilt, het is goed. Zolang jij het maar niet vervelend vindt, dat we je af en toe om hulp vragen.
Nou schat, dat was hem voor deze keer. Ik ga de komende weken de volgende verjaardag voorbereiden, die van Anne. Maar deze geslaagde verjaardag kan ons in ieder geval niet meer ontnomen worden. Dank voor je steun, we hebben het echt met z’n viertjes gedaan!!
Ik hou van je!!
Liefs, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Diepe buiging en respect hoe jullie het allemaal doen!!!
Wat een onwijs mooie brief René!
Wat een prachtige ode aan Ellen, ik kan het niet anders verwoorden. Dank voor je verhaal, René.
Ontroerd. Mooi, maar zo moeilijk.
Blijdschap met een traan. Verdriet met een glimlach. Maar zo te lezen een superdag voor Sara. 💐
Ik schiet elke keer vol als ik je o zo persoonlijke blog lees. Zo ontroerend en mooi tegelijk. Petje af voor hoe je je erdoorheen sleept. Het was inderdaad een gemis dat Ellen er niet was zaterdag, maar om Sara zo te zien stralen is ook wel weer fijn.
Ga zo door René, volgens mij ben je aardig goed op weg.
Richard
Lieve René,
Ik fietste met een steen in mijn maag over de leidsevaart op weg naar jullie om de verjaardag van Sara te vieren. Ik wilde helemaal niet. Plots fladderde er een mooie vlinder vlak voor me langs. Er viel zwaarte van me af en gaf me moed om door te fietsen. Om er een fijne verjaardag van te maken voor Sara. Zolang we elkaar helpen en bijstaan zal het gemis van Ellen draaglijk zijn. En Ellen helpt ons hierbij. Dikke kus. Gerry
Mooi zo’n groet van Ellen, Gerry.
Zo zie je maar dat ze nog altijd bij jullie is!
lieve groet,
Marjon
Weer een ontroerende brief aan Ellen. Met de verjaardag van jullie Sara is het gemis extra groot. Dat zal met veel gebeurtenissen zo zijn waarin Ellen er voor het eerst niet bij is.
‘ Life is a rollercoaster’
Dat is wat ik lees, jouw ups en downs in de rouw die je doormaakt, het doorgaan met leven, voor jullie lieve dochters, het gemis, en ook ‘t ‘stomme’ gekissebis met Ellen, wat nu nog altijd doorklinkt in jouw hoofd en in jouw hart. Je bent zo openhartig, het is zo dierbaar, om bij jou naar binnen te mogen kijken, waar je tegenaan loopt, en wat jullie allemaal meemaken.
Ik lees dat Sara een geweldige verjaardag heeft gehad ! En nu is Anna aan de beurt. Ook die zal goed verlopen, voor jou niet gemakkelijk René, al die eerste stappen zonder jouw geliefde Ellen.
Ongelooflijk trots op jou, hoe jij ‘t doet.
Lieve groet,
Marjon