Wie zet mama aan?!

At Hodson Street – Wij Twee ©2019

Onmacht

“Wie zet mama aan?!” vroegen beide meisjes afgelopen week aan elkaar. De nieuwe rol van mama binnen ons gezin hiermee onbewust bevestigend. Ze bedoelden namelijk te zeggen wie het kaarsje bij het portret van mama mocht aansteken. Op het tv-meubel prijkt een mooie foto van Ellen met daarnaast een kaars. De begrafenisonderneemster, Patty Duijn, had deze foto op de eerste dag, al ingelijst en wel, voor ons meegenomen. lees verder

Deel dit /Share this

Vluggertje van de dag

Gevoel van geluk

Just let me live in my own simple way.

Don’t own much but happy everyday.

Blessed with good health and fine people around me.

I’m a rich man, I feel free.

Fragment van tekst uit de song “Easy come, easy go” van At Hodson Street.

At Hodson Street – Easy come, easy go, live ©2018

Deel dit /Share this

Weg, maar niet vergeten

Weg, maar niet vergeten

De wind en ik. Alleen wij twee, samen in de duinen. De wind fluistert, de wind praat. Ik luister aandachtig en geniet.

Dan wordt mijn aandacht getrokken door dit panorama. De wind zwijgt en laat mij, versterkt door deze stilte, in gedachten achter.

Plots besef ik waarom ik kan genieten in vrijheid. Hiervoor het ultieme offer gegeven, rest mij aan hen slechts dank en respect. Weg, maar niet vergeten.

Weg, maar niet vergetenEerebegraafplaats Bloemendaal

Deel dit /Share this

De macht van woordjes

Als het gras groen is en de lucht blauw, waarom is roze dan de kleur van verliefdheid en staat zwart voor rouw?

Als iets wordt bevolen, maar het is stevig aan is het met het negatieve plotseling snel gedaan.

Woordjes, klein van postuur maar met een macht zo groot,  symbool voor schoonheid, symbool voor dood.

Bepalend voor hoe wij mensen ons voelen en denken. Zouden we daar niet eens wat meer aandacht aan moeten schenken?

De tijd nemen als iets wordt verwoord, voordat het tot een chaos verwordt?! lees verder

Deel dit /Share this

Thuiskomen

Thuiskomen….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht.
Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment.
Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland.
Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn.
De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.

De trein zonder bestemming, eeuwig rijdend zonder plan.
Ben ik thuisgekomen, gevonden de rust, waarin ik eindelijk mezelf wezen kan. lees verder

Deel dit /Share this

De wereld is mijn vriend

Pas geleden, tijdens een etentje met een paar goede vrienden, kwam het gesprek op vriendschap en het hebben van vrienden. Nu, als er iets is waarin mijn partner en ik verschillen, is het wel dit laatste.

Daar waar partnerlief het onderhouden van vriendschappen en sociale contacten bijkans heeft verheven tot een hogere kunst, word ik regelmatig beschouwd als een einzelgänger.

Ik heb wel vrienden, maar ben erg slecht in het onderhouden hiervan. Niet omdat ik dat niet wil, nee, gewoon omdat dat niet in mijn karakter ligt. Ik vergeet het, sta er niet bij stil en, misschien nog wel het meest belangrijk/erg, vind het ook geen prioriteit hebben. lees verder

Deel dit /Share this

Zijn of niet Zijn

Het aanschouwen van de Hemelvaart

De voorgaande blog “eeuwig leven of toch maar niet” was mede geïnspireerd op een boek van de Japanse schrijver Haruki Murakami. Tijdens het bladeren door mijn aantekeningen kwam ik nog een stuk tekst tegen die te maken had met een boek van deze schrijver.

Deze tekst was ontstaan naar aanleiding van het lezen van het boek “de Opwindvogelkronieken”. Ik kon de verleiding niet weerstaan om deze week dit verhaal te plaatsen. Het onderwerp is ook iets wat mij al mijn hele leven bezighoudt. lees verder

Deel dit /Share this

Verjaardag en de Dood

At Hodson Street – This bird needs to fly (©2017)

Ja, ja, binnenkort is het weer zover. Dan ben ik jarig. Ik merk het alweer aan iedereen om me heen. En vooral nu, want het schijnt extra speciaal te zijn als iemand 50 wordt.

Wat is dat toch voor gezeur, ieder jaar weer. Nee, je moet leven zoals je zelf wilt, maarre, vier je je verjaardag nog?? Nee, ik vier mijn verjaardag niet!!!!

Om de vraag “waarom niet” vast voor te zijn: nee, ik ben niet depressief; ja, ik houd gerust van gezelligheid; nee, ik vind het niet eng om te vieren; ja, ik ben nogal eigenwijs. lees verder

Deel dit /Share this

Koester de dag

At Hodson Street – Cherish the day (©2017)

Koester de dag – Cherish the day

Deze avond zag ik een man in de spiegel. Hij staarde naar me. Het gezicht kwam me bekend voor, maar leek zo oud. Zo vaak heb ik dit gezicht nu al gezien en regelmatig heb ik me dan afgevraagd hoe het gezicht er over een paar jaren zou uitzien.

Steeds weer sta ik verbaasd over het herkennen van de contouren maar het tegelijkertijd veranderen van de details. Het gezicht is boller geworden, de haargrens is geweken, er zijn wallen onder de ogen verschenen. lees verder

Deel dit /Share this

Tijd en Dromen

At Hodson Street – Here comes Spring (©2017)

Art of Dreaming

De tijd is mooi, de tijd is prachtig. De tijd laat je uitkijken naar, geeft je herinneringen, laat je dromen. Maar ook, de tijd is wreed en hard. Het zal je altijd brengen naar het punt waar het ooit begonnen is, namelijk het “grote niets”. Je kwam uit niets, je verdwijnt in niets.

De tijd wacht niet, kijkt niet eens om. Gaat verder, alsmaar verder. Ieder moment veranderend, ieder moment onveranderlijk. Niets kan de tijd tegenhouden, het meest machtige dat er bestaat. Letterlijk onaantastbaar, slechts te definiëren in nietszeggende woorden. lees verder

Deel dit /Share this
Visit Us On FacebookVisit Us On YoutubeVisit Us On Instagram