Leven voor Twee
Ik leef nu voor twee,
of ik wil of niet.
Wat ik ook zeg, wat ik ook doe,
ik doe het ook voor jou.
Schuldig en verantwoordelijk,
waarom ben ik er nog wel en jij niet.
Iedere beweging die ik maak,
maar jij niet meer.
Ieder woord dat ik uitspreek,
is er één meer dan jij hebt mogen zeggen.
Of ik wil of niet,
ik leef nu voor twee.
Heb ik dat weer?! Koop ik een cadeau voor mezelf, voelt het toch slecht. Wat is namelijk het geval, ik heb mezelf een nieuw fototoestel cadeau gedaan. Nu, na een paar jaar fotograferen, werd het tijd voor een toestel waarmee ik me verder kan ontwikkelen.
Natuurlijk had ik het daar ook al met Ellen over gehad, maar u begrijpt, de tijd was er niet naar om deze stap te nemen. Ik was ook eigenlijk van plan alleen maar te gaan kijken bij de fotografiewinkel, maar ja, dat is dus niet geheel gelukt. Ergste vond ik dat ik het bedrag ook nog eens moest betalen via de gezamenlijke rekening van mijn partner.
Waar ben je?
Ik zag een kudde wilde paarden, zo mooi.
Eén van hen keek nadrukkelijk naar mij, was jij dat?
Zittend tussen de bomen, schuchter pronkend met het nieuwe blad,
vroeg ik mij af of jij misschien één van hen was.
Waar ben je? Ik mis je, wat een gat.
Ooit zal dat weer bedekt moeten worden met een laagje hoop, een laagje vertrouwen, maar hoe?
Je zit in mijn gedachten, je zit in iedere stap die ik maak.
Je zit in mijn ziel, je zit in ieder moment van mijn dag.
Ik huil zonder tranen, rivieren zijn inmiddels gevuld.
vanavond zijn we weer eens, onverwachts, met z’n tweetjes. Anne gaat bij vriendinnetjes uit de klas een slaapfeestje houden. Vanmiddag is ze met dezelfde meiden gaan shoppen in de stad. Ja, wat zul je trots op haar zijn, net als ik overigens. Genietend van het leven, zoals het moet volgens jou. Een jongedame op weg naar zelfstandigheid, omringd door lieve vriendinnen. Ze doet het goed, maak je geen zorgen.
VertrouwenSorry, maar ik ben nog steeds gelukkig. Ik voel me op dit moment wel niet zo gelukkig, maar ik ben het nog steeds wel. Ik ben nog steeds een gezegend en rijk man dat ik op deze prachtige aardbol mag vertoeven. Dat ik 2 prachtige dochters om me heen heb die vertrouwen in me hebben. Dat er allemaal geweldige mensen om ons heen staan.
Standing at the beachKom nou toch gewoon weer thuis. De verwarming staat aan, de tafel is gedekt, we kijken vanavond jouw lievelingsprogramma’s. Zo moeilijk moet dat toch niet zijn, zoveel dingen zijn omkeerbaar, waarom dit dan niet. Ik mis je, de meiden missen je.
Wij TweeMomenteel ben ik bijvoorbeeld tegelijkertijd bezig met de SVB, de belastingdienst, het pensioenfonds, de verzekeringen, de hypotheekverstrekker, de notaris, de levensverzekering, de auto, de kinderbijslag, de bank, de KPN, het Centraal Testamentenregister en, oh ja kleinigheidje, het afhandelen van de uitvaart van Ellen.
Onmacht“Wie zet mama aan?!” vroegen beide meisjes afgelopen week aan elkaar. De nieuwe rol van mama binnen ons gezin hiermee onbewust bevestigend. Ze bedoelden namelijk te zeggen wie het kaarsje bij het portret van mama mocht aansteken. Op het tv-meubel prijkt een mooie foto van Ellen met daarnaast een kaars. De begrafenisonderneemster, Patty Duijn, had deze foto op de eerste dag, al ingelijst en wel, voor ons meegenomen.
25-01-1968 —- 27-02-2019Al was ik de machtigste man op aarde, de rijkste van het heelal, maar redden kon ik je niet. En dat doet pijn, ongelooflijk veel pijn. Een werkelijkheid zo groot, dat het praktisch niet te bevatten is.
Het zal u allen vast niet ontgaan zijn de afgelopen weken, de protestacties van kinderen. In allerlei landen hebben kinderen het heft in eigen hand genomen en spijbelen en staken op diverse momenten. Dit uit protest tegen de tot nu toe genomen, onvoldoende, acties om klimaatverandering tegen te gaan. Jawel, de acties die ondernomen zijn door ons volwassenen.
