At Hodson Street is the collective name for all my creative expressions. Keywords in my creative projects are the words hope, inspiration and positivity.
Over 3 dagen begint officieel de lente. Terwijl ik deze blog schrijf, giert de wind om het huis. Buiten is het -1,5 ºC, met een gevoelstemperatuur van -9,5 ºC, hoezo lente ?! Eigenlijk helaas perfect voer voor klimaatsceptici, die nu kunnen beweren dat het allemaal wel meevalt met de opwarming van de aarde.
Zelf vermoed ik dat dit een toevallige oprisping is van moeder natuur, al is het contrast deze week wel erg groot. Nog maar een paar dagen geleden liep ik op het strand en had het idee dat ik wel in mijn T-shirt kon lopen. Natuurlijk, ook toen stond er een straffe wind, maar deze werd grotendeels door de duinen tegengehouden en de zon begint al aardig kracht te krijgen in deze tijd van het jaar.
Heerlijk weer en een geweldige middag. Langzaamaan ontstonden bij mij toch wel de eerste lentekriebels. Zeker toen ik op een bankje aan het Vogelmeer de ondergaande zon aanschouwde. De laatste stralen omarmden me, verwarmden me en zetten de omgeving in een heerlijk warme kleur.
De ganzen waren al luidruchtig bezig elkaar het hof te maken, terwijl een eerste kleinere vogel voorzichtig, heel schuchter, van zich liet horen. Het zijn van die momenten waar ik geen genoeg van kan krijgen. Bijna mythisch, één met de natuur.
De wind tilt me op en neemt me mee. Voorzichtig, beheerst, niet eens zo’n heel harde wind. Net voldoende om mij te doen zweven. Een heerlijk gevoel, ik laat mijn gedachten gaan en ben leeg, vrij. Boven het water, badend in de warmte van de zon.
De ganzen zijn alweer nadrukkelijk aanwezig. Hun gesnater weerkaatst over het water, de kleinere vogels beginnen zich voorzichtig te roeren. Een enkele, zeer dappere, fluit al een aardig lied, maar het is zeker nog geen volwaardig koor, daarvoor zijn er nog te weinig leden.
Ach, zou het er nu dan toch eindelijk van komen, lente?! De bomen zijn weliswaar nog kaal, maar de knoppen zijn reeds zichtbaar. Kom maar, barst maar open, laat je pracht maar zien. Ik zal je bewonderen en van je genieten, met heel mijn hart.
Langzaam omhult de nevel de ondergaande zon. Het wordt fris. Ik sla mijn ogen op en moet gaan, anders wordt het te koud. Nee, hoe graag ik het ook zou willen, ik moet nog even geduld hebben. De eerste tekenen zijn er, onmiskenbaar, maar lente is het nog niet.
Kennemerduinen, 14 maart 2018
Maar mooi was het zeker. Je kunt van die dagen hebben, waarin alles op zijn plaats valt. Sowieso word ik nooit teleurgesteld tijdens mijn wandeltochten in de duinen, maar soms zijn ze net iets specialer. Het begon al toen ik de duinen betrad.
Een vos heette me welkom en vergezelde me de eerste paar honderd meter naar de plek waar ik meestal mijn fiets zet. Er zijn slechtere starts denkbaar, lijkt me 🙂 Het licht had iets magisch deze dag, doordat er een soort nevel was. Een heel lichte nevel, maar voldoende om een fijne ambiance te creëren.
Fototechnisch gezien een prettige bijkomstigheid. Dit was bij thuiskomst overigens wel te merken aan het aantal geschoten foto’s. Dat waren er zo’n 850. Stel je voor dat ik dit een aantal jaar geleden had geprobeerd, de filmrolletjes waren niet aan te slepen geweest, leve de moderne tijd 🙂
Nadat het strand en het Vogelmeer al toppers waren deze dag, kwam er onverwacht nóg een uitsmijter. Rond zonsondergang verliet ik het meer en liep terug richting mijn fiets, zo’n half uur wandelen. Deze plaats ik meestal bij een uitkijkpunt, vanwaar ik de zonsondergang graag aanschouw.
Terwijl de stralen van de ondergaande zon de wereld in een mooie oranje gloed omhulden, stuitte ik op een paar Schotse hooglanders. Geheel onbevangen lieten zij zich vastleggen door mij in deze prachtig oranje gekleurde omgeving. Omsloten door de laatste stralen van de zon, gaf dat een fraai schouwspel. Robuustheid en sprookjesachtig in één compositie gevangen.
Aangekomen bij mijn favoriete uitkijkpunt, had de nevel grotendeels bezit genomen van de zon. Dit leverde een fascinerende lucht op. Tot mijn verrassing werd ik vergezeld in deze laatste minuten van de dag door een kudde Exmoorpony’s. Wat een gastvrijheid!!
Ze namen me zonder enig probleem op in hun midden en vergezeld van deze vrienden aanschouwde ik de zonsondergang. Meer heb je toch eigenlijk niet nodig om een gelukkig man te zijn. Nou ja, als ik dan toch mag kiezen, misschien iets meer warmte. Nee, de lente mag dan nog wel niet begonnen zijn, het verlangen ernaar des te meer. Laat maar komen, ik ben er klaar voor!!!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer!!!!
Deel dit /Share this
2 thoughts on “Ze mag nu wel komen, de lente…..”
Prachtige foto`s en een heerlijk positief verhaal.
Prachtige foto`s en een heerlijk positief verhaal.
Verlangen mooi weergegeven Renée. Zo moet Haydn het beleefd hebben toen hij “Komm holder Lenz ” componeerde.
Gr. Joep.