Gisteren beleefde ik een heerlijke middag in de duinen. Het zonnetje scheen, het was niet te warm. De eerste bladeren vielen en de geur van een aanstaande herfst hing aangenaam in de lucht.
Aan het einde van de dag liep ik terug naar een, voor mij, vertrouwd uitkijkpunt om de zon onder te zien gaan. Toen ik arriveerde was één van de bankjes reeds bezet door een dame.
Ik groette haar en vroeg of ik niet teveel stoorde. Ze gaf als antwoord dat dat niet het geval was, maar dat ik ook maar niet op haar moest letten. De vrouw was nogal emotioneel en de tranen stonden in haar ogen.
Hierbij wees ze naar een herinneringsplaatje op de rugleuning van de bank. Tijdens het lezen van de daarop geplaatste tekst ontstond er kippenvel op mijn armen. Het plaatje was net aangebracht en betrof een herinnering aan haar overleden partner.
Ik vertelde haar dat we elkaar helaas een hand konden geven wat betreft het verlies van een dierbare. Zodoende raakten we aan de praat. Haar partner bleek enkele maanden geleden plotsklaps te zijn overleden tijdens het sporten.
Dit alles was gebeurd in de buurt van het uitkijkpunt, een plek waar het gezin wel vaker kwam. Wat een bizarre maar tegelijkertijd ook bijzondere speling van het lot om juist op deze plek het leven te laten.
Binnen enkele minuten voerden we een intiem en emotioneel gesprek, zo bijzonder en waardevol. Twee onbekenden die een zelfde tragische lot delen. En in alle eerlijkheid en openheid hier over met elkaar kunnen en durven praten.
Op een gegeven moment gaf ik bijvoorbeeld aan dat ik zowat een beetje jaloers was op de plek waar zij haar man kon herdenken. Ze begreep hoe ik dat bedoelde. Net als dat ik haar vertelde dat ik bewust had willen ‘genieten’ van de uitvaartdienst.
Dat gevoel herkende ze direct. Wat dat betreft hoeven ‘lotgenoten’ elkaar maar weinig uit te leggen. En zo stonden twee volwassenen naar een zonsondergang te kijken met ieder tranen in de ogen.
Ieder om zijn eigen redenen, maar helaas wel met een gedeelde oorzaak. Maar hopelijk ook ieder even met het gevoel een fictieve arm om de schouder te voelen. Misschien heel even een ‘gedeelde smart is halve smart’.
Zoo Rene, wat een Mooie ontmoeting en wat een herkenning voor jullie beiden. Dan wordt door Gedeelde Smart, het verdriet even wat lichter. Toeval bestaat niet………Dikke kus
Het had zo moeten zijn soms overkomt je dat gewoon.
Zo fijn om jezelf bij een wildvreemde gewoon te kunnen laten gaan en je gevoelens te kunnen uiten en dan ook nog eens wederzijds, hoe mooi is dat.
Wat prachtig dat jullie elkaar daar juist troffen. Toeval bestaat inderdaad niet. Dikke knuffel