Muziek Archieven - Page 3 of 11

Ik zou je willen zeggen.

Ik zou je willen zeggen, ik zou je zoveel willen zeggen. Bijvoorbeeld wat voor een bizar jaar het toch weer is geweest. Een jaar dat volledig beheerst wordt door een minuscuul klein virusdeeltje dat de gehele wereld in zijn greep houdt. Dat de mens weer doet beseffen hoe nietig ie eigenlijk is met al zijn zogenaamde kennis en prestaties.

Inderdaad is de mensheid enorm ontwikkeld, vergeleken met een paar eeuwen geleden. Maar wat stellen we toch bar weinig voor. Het leven, o zo heilige leven, is niets meer dan puur geluk als je het mag beleven. Koester dat tijdvak waarin jij bent voorbestemd om, samen met miljarden anderen, het leven te mogen ervaren. lees verder

Deel dit /Share this

Voor alles is een laatste keer.

Voor alles is een laatste keer. Dat geldt ook in deze laatste maand van het jaar. De afgelopen week heb ik het laatste partijtje van de lagere school voor Sara mogen organiseren. Een hok vol uitgelaten meiden, die te samen minimaal het geluid van een squadron overvliegende straaljagers produceerden. Volgens mij waren we aan de andere kant van Haarlem nog luid en duidelijk te verstaan 🙂

Ach, aan de ene kant wel lekker na jaren van kinderpartijtjes. Maar aan de andere kant zal ik het ook wel missen. Je ziet die meiden allemaal binnen een paar jaar opgroeien van kleuter tot prepuber. Ze kennen elkaar uitstekend en vormen een leuke bende. Hoe zal het contact verlopen als ze eenmaal op de middelbare school zitten?! lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 11.

Hoi lieverd,

het is herfst, in alle opzichten. Het regent, het waait, de klok is een uur terug gezet. Gisteren was het om half zes al donker, de korte dagen breken aan. Aan de ene kant is het somber hierdoor, aan de andere kant heeft het ook altijd wel weer wat. Gordijnen dicht, kachel op tien, kaarsje aan. De zogenaamd gezellige dagen breken aan.

Hoe zal dat dit jaar zijn? Door de rare situatie met het coronavirus is alles anders dan het ooit geweest is. Gaat Sinterklaas vieren wel door, mag je met Kerstmis wel bij elkaar komen? Niemand die het weet, een onzekere tijd toch wel. Het zou, dat heb ik je al eerder verteld, helemaal niets voor jou wezen, deze tijd. Sociale contacten beperkt tot een minimum, restaurants en cafés gesloten, jij zou ‘gek’ geworden zijn, denk ik. lees verder

Deel dit /Share this

Geef mij maar vrouwen!!

Geef mij maar vrouwen!! Zonder vrouwen in mijn leven zou het een stuk saaier zijn. Zou ik de kracht niet hebben om iedere dag door te gaan. Zou ik geen inspiratiebronnen bezitten. Zonder vrouwen zou de mens nooit geboren zijn. Zonder vrouwen zou ik nooit verliefd zijn. Ja, ik durf het gewoon eerlijk toe te geven als man, zonder vrouw zou ik niet veel voorstellen.

Niet voor niets verkondig ik al bijna mijn gehele leven dat de vrouw veel sterker is dan de man. De man wil dan weliswaar graag “Bokito-gedrag” tentoonspreiden, maar werkelijke kracht ligt niet gelegen in de hoeveelheid spierbundels. Werkelijke kracht zit in het om kunnen gaan met tegenslagen, met pijn, met doorzettingsvermogen, met de kracht om niet alleen aan jezelf te willen denken. lees verder

Deel dit /Share this

Over 12 noten en racisme gesproken.

Al eeuwenlang beleeft de mens geluk door slechts 12 noten. Tenminste, de mens die gesteld is op muziek. Maar volgens mij zijn we dat allemaal wel. Van de klassieke muziek tot de hedendaagse hip-hop, deze 12 noten doen het hem. De songs waarbij we wegdromen, de liedjes die ons energie geven. De muziek die populair was tijdens onze verliefdheid, de muziek waarmee we afscheid hebben genomen van onze dierbaren.

Muziek speelt zo’n grote rol in het dagelijks leven. Muziek, geschreven door mensen voor mensen. Een universele taal waarbij huidskleur, geslacht, leeftijd, opleiding en wat al niet meer, er niets toe doen. Wie de muziek ook componeert, het is de song waar we verliefd op worden. Een zelf gecreëerde ‘wereld’ zonder enige vorm van racisme. lees verder

Deel dit /Share this

Wat wil je later worden?!

‘Wat wil je later worden?’ was de cliché vraag die ik mijn oudste dochter stelde. Ze kwam met een brochure van school thuis, waarin de te kiezen studierichtingen stonden voor het volgende jaar. Als alles goed gaat, zal ze volgend jaar een vakkenpakket moeten gaan kiezen. Maar ja, je bent net veertien en dan moet je al over dit soort heftige dingen gaan nadenken.

Direct probeerde ik haar dan ook duidelijk te maken, dat je gedurende je leven gerust kunt switchen van beroep. De keuze die je nu moet maken is niet levensbepalend. Maar ja, eerlijk is eerlijk, als zij nu bijvoorbeeld voor de richting ‘cultuur en maatschappij’ kiest, wordt het wel knap lastig om uiteindelijk accountant te worden. Ik noem maar wat. Gelukkig had ze wel wat ideeën en wensen. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 9.

Hoi lieverd,

de laatste blog voor de zomervakantie kan niet anders dan een brief aan jou zijn. Een zomervakantie na een bijzonder raar eerste half jaar. Jemig meid, het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven hoe de wereldbevolking in dit half jaar hardhandig op het feit is gewezen dat de mens maar een ontzettend nietig wezentje is. Een minuscuul klein virus, onzichtbaar voor het blote oog, laat de mens sidderen en beven.

Het leven is eindig, vandaag heb je en morgen moet je altijd nog maar zien, wij tweetjes weten dat maar al te goed. Maar voor sommige mensen lijkt het een complete openbaring te zijn, met de daaruit voortvloeiende angsten als gevolg. Ja, de mens is uniek, is mooi, maar is zeker niet onaantastbaar. En zeker niet belangrijker dan wat dan maar ook op deze aardbol. Ook wij mensen maken gewoon deel uit van de levenscirkel. Net als de dieren, de planten en wat al niet meer. Het is misschien niet leuk, maar het is een feit. lees verder

Deel dit /Share this

De toekomst krijgt wat kleur.

De toekomst krijgt wat kleur. Heel, heel voorzichtig begint de toekomst wat vorm te krijgen. Diverse ideetjes en plannen borrelen op. Dat wil niet zeggen dat ik ze ook allemaal ga uitvoeren, maar het feit dat er ideeën zijn, is al weer een mooie stap. Natuurlijk laat de toekomst zich niet ‘vangen’ in een planning, niemand weet hoe de toekomst verloopt. Wat dat betreft is deze tijd daar een fraai voorbeeld van.

Als je een jaar geleden de mensen had voorspeld wat hen te wachten stond een jaar later, hadden ze je voor gek verklaard. Maar toch is het fijn om langzaamaan weer wat doelen voor ogen te zien. Ik ga er in al mijn optimisme maar gewoon vanuit dat ik pas net aan de tweede helft van mijn leven ben begonnen. Dus we hebben, hopelijk, nog heel wat jaartjes in het verschiet. lees verder

Deel dit /Share this

Ik heb er zo’n ontzettende zin in!

Ik heb er zo’n ontzettende zin in! Of dit nu de lentekriebels zijn, of op hol slaande hormonen, ik weet het niet. Feit is dat ik een ontzettende zin heb om iemand om de hals te vliegen, te knuffelen of wat dan ook. Gewoon even lekker tegen iemand aanhangen en energie opdoen. Die anderhalve meter regel verveelt me wat dat betreft nu al enorm. Dat is natuurlijk ook de boosdoener, die regel!!

Ik ben overigens blijkbaar niet de enige die behoefte heeft aan lichamelijk contact, de eerste wetenschappelijke artikelen hierover verschijnen inmiddels in de kranten. Zoals dit artikel in de Volkskrant, waarmee zelfs wetenschappelijk mijn behoefte onderbouwd wordt 🙂 Zo afwijkend is mijn gedrag dus niet. Het is iets normaals, iets menselijks dat in onze genen verankerd zit. Ik bedoel er ook niets seksueels mee, totaal niet. Het is gewoon het gevoel ervaren dat je niet alleen bent. lees verder

Deel dit /Share this

Wij twee, onlosmakelijk één

Vandaag, precies een jaar geleden, moesten we gedwongen afscheid van elkaar nemen. Een jaar staat voor 52 weken, 365 dagen, 525600 minuten ofwel 31536000 seconden. Maar hoe groot het getal ook lijkt te worden, het gemis wordt er absoluut niet minder om. Sterker, het gemis wordt juist steeds groter.

Precies een jaar verder ben ik nu met mijn leven. Een leven dat nooit meer zal worden als het ooit was. Er is een deel van mezelf, van mijn ziel weggesneden, toen jij overleed. Naarmate de tijd verstrijkt, wordt dat deel dat er niet meer is, steeds zichtbaarder. Het onzichtbare gat dat jij hebt achtergelaten, krijgt steeds meer contouren. lees verder

Deel dit /Share this