Toen ik vanavond naar je keek en je hoorde praten, realiseerde ik me weer eens hoe belangrijk ik voor je ben. Het vervulde me met trots maar deed tegelijkertijd pijn.

Pijn omdat ik niet aan al je verwachtingen zal kunnen voldoen. Hoe graag ik dat ook zou willen, het is een utopie.

Mijn gebreken, mijn reeds gevormde persoon, wat dan ook, er zijn bijzonderheden aan mij die mij maken zoals ik ben.

Voor jou ben ik op dit moment de spiegel van het leven. Naarmate je ouder wordt zul je gaan beseffen dat dit ver bezijden de waarheid is. lees verder

Deel dit /Share this

Vluggertje van de dag

Gevoel van geluk

Just let me live in my own simple way.

Don’t own much but happy everyday.

Blessed with good health and fine people around me.

I’m a rich man, I feel free.

Fragment van tekst uit de song “Easy come, easy go” van At Hodson Street.

At Hodson Street – Easy come, easy go, live ©2018

Deel dit /Share this

Begin van de lente?!

De wind tilt me op en neemt me mee. Voorzichtig, beheerst, niet eens zo’n heel harde wind.

Net voldoende om mij te doen zweven. Een heerlijk gevoel, ik laat mijn gedachten gaan en ben leeg, vrij. Boven het water, badend in de warmte van de zon.

De ganzen zijn alweer nadrukkelijk aanwezig. Hun gesnater weerkaatst over het water, de kleinere vogels beginnen zich voorzichtig te roeren.

Een enkele, zeer dappere, fluit al een aardig lied, maar het is zeker nog geen volwaardig koor, daarvoor zijn er nog te weinig leden. lees verder

Deel dit /Share this

Als het gras groen is en de lucht blauw, waarom is roze dan de kleur van verliefdheid en staat zwart voor rouw?

Als iets wordt bevolen, maar het is stevig aan is het met het negatieve plotseling snel gedaan.

Woordjes, klein van postuur maar met een macht zo groot, symbool voor schoonheid, symbool voor dood.

Bepalend voor hoe wij mensen ons voelen en denken. Zouden we daar niet eens wat meer aandacht aan moeten schenken?

De tijd nemen als iets wordt verwoord, voordat het tot een chaos verwordt?! lees verder

Deel dit /Share this

Eens ben je geboren, ooit ga je weer heen….

Hou toch eens op met dat vergelijken van de mensen onderling.

Wat is nu gek, wie is er normaal, die grens is zo vaag, zo gering.

Pas vreemd in mijn ogen is diegene die zegt: ‘Ik ben normaal”.

Grootheidswaanzin, is dat toevallig ook niet een psychische kwaal?!

Of je nu het liefst in een spijkerbroek loopt of een kanariegele boxershort met strik.

Of iemand nu tegen de bomen praat, de gehele dag zingt, stom is of dik.

Accepteer de mens, met alle verschillen die er zijn.

Dat is wat het leven juist zo boeiend maakt, afwisselend en fijn. lees verder

Deel dit /Share this

Dreamer

Balancerend op een dunne balk, trachtend het evenwicht te bewaren, beeld je, zonder het zelf te beseffen, het begrip leven fantastisch uit.

De beweging naar voren, weg van de duisternis, op zoek naar licht. Het hoofd geheven, de laatste zonnestralen zijn voor jou.

Op de achtergrond de hoop en verwachting gevangen in een boog, ontstaan uit het spel der elementen. Je kunt het, hebt vertrouwen en geniet.

Hoe lastig het soms ook zal zijn, zelfs uit de donkere momenten kan uiteindelijk iets moois ontstaan. lees verder

Deel dit /Share this

Thuiskomen….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht.
Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment.
Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland.
Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn.
De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.

De trein zonder bestemming, eeuwig rijdend zonder plan.
Ben ik thuisgekomen, gevonden de rust, waarin ik eindelijk mezelf wezen kan. lees verder

Deel dit /Share this

Haarlem, wat ben je toch mooi

“Feest aan het Spaarne”

Zelden brengt een splitsing saamhorigheid, maar jou is het gegeven.

Met sierlijke bewegingen verdeel jij, nonchalant en ogenschijnlijk zonder veel inspanning, de stad in twee.

Gescheiden van elkaar, maar onlosmakelijk en met genoegen één geheel, Haarlem. Bruisend, vol energie, net als jouw wezen.

Prachtig om te zien hoe jij verbindt door te scheiden.

Deel dit /Share this

Het leven is een grote ontdekkingstocht.

Het wordt druk op zee….

Het leven is een grote ontdekkingstocht. Daar kwam ik afgelopen week maar weer eens achter. Niet alleen is het een ontdekkingstocht wat betreft de wereld om je heen, maar zeer zeker ook een tocht naar wie je zelf bent. Dacht ik een redelijk rustig persoon te zijn, bleek deze week toch in ene maar mooi het tegendeel. Binnen een minuut ontplofte ik tegen een persoon om wat voor redenen dan ook. Onverwacht voor die persoon, maar ook zeker voor mijzelf. Zo extreem kan ik me niet herinneren. Hoog tijd voor een openbare boetedoening 🙂 lees verder

Deel dit /Share this

At Hodson Street – I’ll show you my weakness ©2018

Toen ik vanavond naar je keek en je hoorde praten, realiseerde ik me weer eens hoe belangrijk ik voor je ben. Het vervulde me met trots maar deed tegelijkertijd pijn.

Pijn omdat ik niet aan al je verwachtingen zal kunnen voldoen. Hoe graag ik dat ook zou willen, het is een utopie.

Mijn gebreken, mijn reeds gevormde persoon, wat dan ook, er zijn bijzonderheden aan mij die mij maken zoals ik ben.

Gevoel van geluk

Just let me live in my own simple way.

Don’t own much but happy everyday.

Blessed with good health and fine people around me.

I’m a rich man, I feel free.

Fragment van tekst uit de song “Easy come, easy go” van At Hodson Street.

At Hodson Street – Easy come, easy go, live ©2018

Begin van de lente?!

De wind tilt me op en neemt me mee. Voorzichtig, beheerst, niet eens zo’n heel harde wind.

Net voldoende om mij te doen zweven. Een heerlijk gevoel, ik laat mijn gedachten gaan en ben leeg, vrij. Boven het water, badend in de warmte van de zon.

De ganzen zijn alweer nadrukkelijk aanwezig. Hun gesnater weerkaatst over het water, de kleinere vogels beginnen zich voorzichtig te roeren.

Weg, maar niet vergeten

De wind en ik. Alleen wij twee, samen in de duinen. De wind fluistert, de wind praat. Ik luister aandachtig en geniet.

Dan wordt mijn aandacht getrokken door dit panorama. De wind zwijgt en laat mij, versterkt door deze stilte, in gedachten achter.

Plots besef ik waarom ik kan genieten in vrijheid. Hiervoor het ultieme offer gegeven, rest mij aan hen slechts dank en respect. Weg, maar niet vergeten.

Eerebegraafplaats Bloemendaal

Als het gras groen is en de lucht blauw, waarom is roze dan de kleur van verliefdheid en staat zwart voor rouw?

Als iets wordt bevolen, maar het is stevig aan is het met het negatieve plotseling snel gedaan.

Woordjes, klein van postuur maar met een macht zo groot, symbool voor schoonheid, symbool voor dood.

Bepalend voor hoe wij mensen ons voelen en denken. Zouden we daar niet eens wat meer aandacht aan moeten schenken?

Hou toch eens op met dat vergelijken van de mensen onderling.

Wat is nu gek, wie is er normaal, die grens is zo vaag, zo gering.

Pas vreemd in mijn ogen is diegene die zegt: ‘Ik ben normaal”.

Grootheidswaanzin, is dat toevallig ook niet een psychische kwaal?!

Of je nu het liefst in een spijkerbroek loopt of een kanariegele boxershort met strik.

Of iemand nu tegen de bomen praat, de gehele dag zingt, stom is of dik.

Accepteer de mens, met alle verschillen die er zijn.

Dreamer

Balancerend op een dunne balk, trachtend het evenwicht te bewaren, beeld je, zonder het zelf te beseffen, het begrip leven fantastisch uit.

De beweging naar voren, weg van de duisternis, op zoek naar licht. Het hoofd geheven, de laatste zonnestralen zijn voor jou.

Op de achtergrond de hoop en verwachting gevangen in een boog, ontstaan uit het spel der elementen. Je kunt het, hebt vertrouwen en geniet.

Thuiskomen….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht. Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment. Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland. Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn. De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.

“Feest aan het Spaarne”

Zelden brengt een splitsing saamhorigheid, maar jou is het gegeven.

Met sierlijke bewegingen verdeel jij, nonchalant en ogenschijnlijk zonder veel inspanning, de stad in twee.

Gescheiden van elkaar, maar onlosmakelijk en met genoegen één geheel, Haarlem. Bruisend, vol energie, net als jouw wezen.

Prachtig om te zien hoe jij verbindt door te scheiden.

At Hodson Street – I’ll show you my weakness ©2018

Het wordt druk op zee….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht.
Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment.
Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland.
Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn.
De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.