De zomervakantie zit er op. Een ‘vakantie’ van bijna 9 weken was het. Maar wel een vakantie met twee gezichten. Aan de ene kant was het heerlijk om een tijdje uit de vaste routines te zijn. Aan de andere kant was het ook een, emotioneel gezien, zware vakantie. Juist door rust te nemen, kregen alle gedachten de ruimte om op de voorgrond te treden. Precies zoals ik in de laatste blog voor de vakantie al voorspelde.
Maar het was hard nodig, het ging gewoon niet anders. Na al dat doordenderen van de afgelopen jaren, ook door alle gebeurtenissen met corona, moest ik nu eens aan mijn eigen gezondheid gaan denken. Dus tijd en ruimte voor bezinning en proberen af te kicken van het bijkans heilige ‘moeten’. Bewust heb ik gedurende deze weken ervoor gekozen niets aan sociale media te doen, nauwelijks te fotograferen en te componeren.
Bewust ben ik deze vakantie de confrontatie met mezelf aangegaan. Dat moest toch een keer gebeuren, ervoor blijven wegrennen is geen optie. Ik was al in de modus van stilstand geraakt, dus was het puur een kwestie van deze rust volhouden. Dat klinkt heel gemakkelijk misschien, maar dat was het dus niet. Makkelijker zou het voor me zijn geweest om me te blijven storten op al mijn activiteiten.
Dan had ik tenminste nauwelijks kans om na te denken 🙂 Maar goed, het is me gelukt. Het besef dat ik er alleen voor sta, is me zeer duidelijk geworden. Maar vooral ook in de zin van dat ik zelf het leven moet kleuren. Ik sta met de twee meiden op de drempel van een geheel nieuw ’tijdperk’. Beide meiden nu naar de middelbare school, beide meiden hard op weg naar volwassenheid.
Een volledig nieuw avontuur, die wij met z’n drietjes zullen gaan beleven. De tijd van de lagere school, waar Ellen nog deel van uitmaakte is nu werkelijk afgerond. Natuurlijk zal ze altijd bij ons zijn, maar in de praktijk gaan wij met z’n drietjes nu dit avontuur aan. De volgende, logische stap in een mensenleven. De ontwikkeling van puber tot volwassene.
Daarom raakte me het best wel, de laatste schooldag van Sara. Tijdens de musical had ik weinig tijd voor emoties, daarvoor was de musical veel te onderhoudend. Maar toen Sara naar me toe kwam rennen, aan het einde van die laatste schoolmiddag, moest ik flink werken om mijn tranen binnenboord te houden.
Een tsunami aan gedachten, gevoelens en emoties overspoelde mij op dat moment. Zo heftig duidelijk werd het voor me dat ik, naast het afscheid nemen van de lagere schooljaren, ook weer afscheid van iets gezamenlijks met Ellen moest nemen. In totaal zo’n 11 jaar aan lagere schooljaren van onze meiden, waarvan we het grootste gedeelte met z’n tweetjes hebben beleefd.
Jaren waar zoveel herinneringen in liggen, onze gezamenlijke herinneringen. Het zien opgroeien van de meisjes van baby tot tiener. En nu ga ik dus de volgende fase met de meiden in, maar zonder haar, zonder Ellen. Met wie moet ik nu alle toekomstige, hopelijk vooral mooie, herinneringen gaan delen?
Met wie moet ik nu alle spannende dingen en keuzes, die de komende jaren ongetwijfeld teweeg zullen brengen, in goede banen leiden? Simpel dus, daar sta ik op dit moment alleen voor. Gelukkig wel met lieve mensen om me heen, waar ik altijd bij terecht kan, maar toch.
Aan dat simpele feit, dat ik natuurlijk eigenlijk allang wist, heb ik nu 9 weken weer kunnen wennen. Bewust kunnen wennen, door iedere dag de confrontatie met dit feit aan te gaan. Geen uitvluchten mogelijk naar andere activiteiten, behalve dan het vermaken van de kinderen 🙂
De eerste weken gaf me dat soms een hulpeloos gevoel. Zo van “waar doe ik het allemaal voor?”. Ja, voor een prachtige en stabiele toekomst van de kinderen, dat heeft altijd buiten kijf gestaan. Maar wat heeft het leven mij nog te bieden, los van het 24/7 opvoeden en verzorgen. Soms werd ik ook wel wat kwaad, kwaad op hoe de situatie is en hoe mooi het had kunnen zijn.
Hierdoor kreeg ik nog meer de behoefte om alles maar aan de kant te gooien. Maar na enige tijd kon ik deze negatieve gedachten terzijde schuiven. Het lot heeft dit beslist en er is niemand die deze situatie had gewenst. Ik sta ook te positief in het leven om bij de pakken te gaan neerzitten. Dat past niet bij me.
Ja, ik sta er alleen voor, maar dat kan ik aan. Ik ben een vechter, zolang ik adem wil ik blijven leven. Wat er ook gebeurt, ik wil positief blijven. Het leven is te mooi om te verkwanselen. Dat is wat ik vooral in deze vakantieweken weer bemerkte. Het verdriet om het verlies van Ellen begon beetje bij beetje om te slaan naar het willen gaan voor een nieuwe toekomst.
Een toekomst met 2 prachtige meiden en een toekomst waarin er nog meer dan genoeg ruimte voor mezelf zal zijn. Maar vooral ook eentje waar ik zelf in geloof, die ik zelf vorm geef. Een toekomst die ik niet probeer in te kleuren naar ideeën zoals ik vermoed dat anderen graag zien. Ja, er zullen ongetwijfeld dingen anders gaan verlopen, dan Ellen misschien in haar hoofd had.
Het kan ook niet anders, we zijn nu met z’n drietjes en wij moeten het doen. Ik kan niet bij iedere beslissing of keuze blijven denken: “wat zou Ellen hiervan vinden?”. Het is onmogelijk om zo te blijven leven en een nieuwe, zelfstandige toekomst te creëren. Dit is niet omdat ik haar compleet wil uitbannen. Zeker niet, onze liefde zal voor altijd blijven bestaan, maar het is puur omdat anders niet gaat.
Met deze conclusie na enige weken ‘vechten’ begon ik langzaamaan weer naar mijn eigen toekomst te kijken. Hoe staat die ervoor, wat wil ik zelf? De voornaamste conclusie is dat ik op de goede weg ben, alleen moet het woordje ‘moeten’ bij mij nog een andere invulling gaan krijgen. Ja, ik moet voor de kinderen zorgen, ik moet het huishouden doen. Dat doe ik allemaal graag.
Maar de drang om maar door te blijven jakkeren met muziek, fotografie en wat nog meer, puur om iets te bewijzen, die drang moet weg. Ik hoef voor niemand meer iets te bewijzen, ik zou niet weten waarom. En dat was ik misschien onbewust de afgelopen 2 jaren wel aan het doen. Om maar te bewijzen dat ik het allemaal wel aankon.
Het verwerken van het overlijden van mijn partner, het verzorgen van de kinderen, het proberen aan de weg te timmeren met mijn creatieve kant en wat al niet meer. Niet omdat de buitenwereld dit van mij verlangde, nee, het was puur door mijzelf opgelegd. Waarschijnlijk ook, doordat je het dan zo druk hebt, je bepaalde gedachten voor je uit blijft schuiven.
Maar ook uit een soort van angst of schuldgevoel naar Ellen toe om maar geen dag te ‘verspillen’. Maar genieten in de eigen tuin of heerlijk ’s middags een boek lezen is geen verspilling. Het is een aangename besteding van je dag. Dat is iets dat ik deze vakantie ook opnieuw heb ‘geleerd’. Rustig op een bankje zitten en niet alleen maar bezig zijn met van alles en nog wat.
En daarom was deze ‘gedwongen’ vakantie een vakantie met 2 gezichten. Een vakantie waarin ik mezelf goed ben tegengekomen, maar ook weer ontzettend veel energie van heb gekregen. Intussen heb ik het diepste dal weer achter me gelaten en heb absoluut zin in de toekomst. Ik ben er nog niet, maar dat komt wel! Ik heb plannen voor tien, maar dit keer zonder het te moeten 🙂
Ondanks dat we door de corona al tijden op elkaars lip zaten, gaf deze vakantie ons drietjes ook nog eens ontzettend veel liefde. Ook aan de meiden merk ik dat ze beseffen dat wij het moeten gaan doen. Soms best lastig met alleen een vader om je heen, maar soms heeft het misschien ook zijn voordelen. Die pinpas van hem werkt prima en vaak vergeet hij toch dat je hem de dag ervoor ook al hebt geleend!
Maar lieve mensen, wat denkt u aan het gevoel voor mij als 2 dames je een arm geven om een ijsje te gaan halen”?! Trotser kan een mens zich niet voelen, volgens mij. En we hebben heel wat ijsjes gehaald deze zomer…. En zo waren er nog veel meer momenten deze zomer waar mijn liefde en trots voor deze dames welhaast onbegrensd leek.
We hebben op een ongedwongen manier weer even (her)ontdekt, na alle gedwongen maanden samen thuis zijn, hoe sterk onze drie-eenheid is. Ha, Ellen kan trots zijn, samen kunnen wij drie de hele wereld aan, nou ja, figuurlijk gezien dan 🙂 We gaan er samen een mooie toekomst van maken. Ik weet gelukkig weer goed waar ik het allemaal voor doe.
Zo, na deze dokter Sigmund-sessie, heb ik slechts nog 1 wens. Maar dat is een wens voor ons allemaal. En dat is of we alsjeblieft nu eindelijk eens een redelijk normaal jaar kunnen krijgen. Een jaar waarin de maatschappij voorzichtig maar zeker enigszins terugkeert naar hoe het was. Volgens mij snakken we daar allemaal naar, het zou in ieder geval een hoop negatieve energie schelen.
Ik dank u bij de start van het nieuwe seizoen voor uw geduldig luisterend oor/lezend oog, het was een pittige en diepgaande blog om mee te starten. Maar weest niet bang, de inhoud van de komende blogs zal absoluut niet iedere keer zo pittig zijn 🙂 Deze sessie had ik ‘gewoon’ even nodig om alles op een rijtje te krijgen na deze enerverende zomerbreak.
Ik wens u allen een heerlijke week toe en tot de volgende blog!!
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Prachtige blog, René. Je kunt trots op jezelf en je dochters zijn, om de manier waarop jullie doorgaan, zonder Ellen. Met z’n drieën bouwen aan jullie toekomst, in dapperheid en liefde. Ik wens jullie een prachtig nieuw jaar.
Liefs Janny
Een zeer emotionele vakantie voor je, Rene. Goed dat je daarvoor de tijd hebt genomen en inderdaad, je hoeft jezelf niet te bewijzen.
Gelukkig is het leven weer een beetje normaal geworden en ziet de toekomst er wat rooskleuriger uit. Op naar een nieuwe periode in jullie leven.