Een nieuwe compositie en video als eerbetoon aan een persoon. Bij dit geheel hoort het vluggertje “Na 56 jaar eindelijk in mijn armen”.
Tag: Verwerken
Na 56 jaar eindelijk in mijn armen.
Na 56 jaar sluit ik u eindelijk in mijn armen. Liefdevol druk ik u tegen mijn borst, terwijl er allerlei gedachten door me heen gaan. Deze paar minuten zijn voor mij, ik eis ze ‘gewoon’ op.
Eindelijk een innig moment tussen mij en mijn verwekker. Nooit zijn we verder gekomen dan een handdruk. Ik weet de geboortedatum en de dag van heengaan. Voor het overige zijn er herinneringen, maar van u zelf weet ik eigenlijk niets.
Bar weinig voor iemand die zo dominant in mijn leven is geweest. Praten over jezelf was onmogelijk. Wat lijkt me dat moeilijk, besef ik me steeds meer. Wie was u, wat waren uw dromen toen u jong was?
Open brief aan mijn overleden partner, deel 17.
Hoi lieverd,
het is een tijd geleden dat ik je een brief heb geschreven. Maar nu, nu het 5 jaar geleden is dat je bent overleden, kon en wilde ik niets anders dan jou schrijven. Vijf jaar, onvoorstelbaar, als iemand me zou vertellen dat het pas 2 jaar geleden is, zou ik het direct geloven.
De tijd is voorbij gevlogen, maar voor mijn gevoel is de tijd bijkans stil blijven staan. Onzin natuurlijk, want ondertussen is er ontzettend veel gebeurd. Als ik de afgelopen jaren een beetje aan mijn gedachten laat passeren, zou ik niet weten waarmee als eerste te beginnen om je bij te praten.
Hoera met een grote traan.
Hoera met een grote traan is een goede omschrijving voor mijn gevoel op deze dag. Vandaag zou mijn partner 55 jaar zijn geworden. Dat zou normaliter absoluut gevierd worden met een huis vol visite. Want een verjaardag niet vieren was uit den boze bij Ellen.
Op dat vlak verschilden we als dag en nacht van elkaar. Waar ik het liefst mijn verjaardag vergeet en er niet bij wil stilstaan, was zij altijd van het vieren. Zelfs haar laatste verjaardag, een maand voor haar overlijden, hebben we nog flink uitgepakt met een feestje in een zaal.
Telefonisch contact met een overledene.
Ooit telefonisch contact gehad met iemand die is overleden? Lees maar eens het verslag van een gesprek tussen mij en firma X over de nalevering van een stoel. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
“Goedemorgen, met firma X, zegt u het maar”. “Goedemorgen met René, ik wilde graag weten hoe het zit met een stoel die nog steeds niet is geleverd”. “Ik ga het voor u navragen bij onze klantenservice meneer, u hoort van ons”.
“Meneer, ik heb contact gehad met de klantenservice en de stoel staat al een tijdje gereed in ons magazijn hoor”. “O, dat is geweldig, maar waarom weet ik dat dan niet?”
Dag bank, dank voor alle mooie herinneringen.
Dag bank, dank voor alle mooie herinneringen. Jij die al zoveel jaren het middelpunt in ons huis vormt, mag nu eindelijk met pensioen.
Maar o, wat valt dat zwaar. Straks moet ik je buiten zetten, hopelijk halen ze je snel op. Want iedere keer als ik naar je kijk, schieten er allerlei herinneringen door mijn hoofd.
Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Er is op je gelachen, gehuild, gevreeën, gekletst, geslapen en wat al niet meer. Er zijn dromen op je ontstaan die in vervulling zijn gegaan. Evenals dromen die nooit zullen uitkomen.
Trauma voor de rest van het leven.
Het is blijkbaar toch een trauma voor de rest van mijn leven. Sinds het overlijden van Ellen en het gehele proces dat daaraan vooraf ging, ben ik bijkans “allergisch” geworden voor sirenes en bepaalde telefoontjes. Dat had ik vroeger nooit.
Ik associeer het namelijk zeer snel met dat er misschien iets mis is met de kinderen. Zodra ik bij ons in de buurt sirenes hoor, krijg ik het Spaans benauwd. Ik moet me er direct van verzekeren dat het geen betrekking heeft op mijn dochters.
Het paradoxale is dat mijn kinderen veel mogen, ik ben niet overbezorgd. Maar in dit soort situaties verandert dat dus direct. Het is een enorme trigger voor me. Doordat ik me bewust ben van het feit dat mijn angst overdreven is, kan ik me wel beheersen richting de meiden.
Bijzondere ontmoeting in de duinen.
Gisteren beleefde ik een heerlijke middag in de duinen. Het zonnetje scheen, het was niet te warm. De eerste bladeren vielen en de geur van een aanstaande herfst hing aangenaam in de lucht.
Aan het einde van de dag liep ik terug naar een, voor mij, vertrouwd uitkijkpunt om de zon onder te zien gaan. Toen ik arriveerde was één van de bankjes reeds bezet door een dame.
Ik groette haar en vroeg of ik niet teveel stoorde. Ze gaf als antwoord dat dat niet het geval was, maar dat ik ook maar niet op haar moest letten. De vrouw was nogal emotioneel en de tranen stonden in haar ogen.
Stilte, maar zeker geen rust.
Stilte, maar zeker geen rust. Dat is een mooie omschrijving voor de afgelopen maanden. Na het plaatsen van de laatste blog, half november verleden jaar, is het rondom mijn persoontje aardig stil gebleven. Even afstand van alle sociale media, een moment van bezinning.
Alhoewel, de feestmaand december volgde al vrij snel, dus van rust was weinig sprake binnen het gezin 🙂 Het nieuwe jaar startte wel rustiger. Zodoende kwam de de ruimte om tot bezinning te komen. In het begin was dat wel even wennen en zeker niet altijd even leuk.
Mijn plek.
Aan de rand van de vermeende beschaving,
in een klein stukje niemandsland.
Waar de mens zijn sporen weliswaar al heeft geplaatst,
kun je, met enige moeite, de stilte nog horen.
Even weg uit de benauwende hectiek,
waar gedachten worden vermalen onder het gewicht van de almaar voortrazende maatschappij.
Daar is mijn plek.
Terwijl de zon zijn stralen over het water laat glijden,
het groen liefdevol verkleurt.
De uiteinden mijn lichaam zachtjes verwarmen,
ben ik even samen met jou.
Ik schreeuw, ik roep, ik denk, ik laat los,
maar samen met jou.
Wolken passeren, vogels fluiten hun lied,
de wind heeft vrij spel.
Ik beklim langzaam de stralen,
stijg steeds verder tot daar waar de hemel begint.
Even zijn we met elkaar verbonden,
door de stralen van de zon.
Je roept me, ik hoor je, ik voel je,
je luistert en geeft me raad.
Geeft me de kracht en moed om door te gaan.
Langzaam gaat de zon onder en laat ik je weer los.
Dat kleine stukje groen,
voor velen zo nietszeggend,
is voor mij altijd waar we even samen zijn.
Mijn plek, onze plek.
