verdriet Archieven - At Hodson Street

Bijzondere ontmoeting in de duinen.

Gisteren beleefde ik een heerlijke middag in de duinen. Het zonnetje scheen, het was niet te warm. De eerste bladeren vielen en de geur van een aanstaande herfst hing aangenaam in de lucht.

Aan het einde van de dag liep ik terug naar een, voor mij, vertrouwd uitkijkpunt om de zon onder te zien gaan. Toen ik arriveerde was één van de bankjes reeds bezet door een dame.

Ik groette haar en vroeg of ik niet teveel stoorde. Ze gaf als antwoord dat dat niet het geval was, maar dat ik ook maar niet op haar moest letten. De vrouw was nogal emotioneel en de tranen stonden in haar ogen. lees verder

Deel dit /Share this

Zoektocht naar de eigen identiteit.

De fase waarin we met ons drietjes zich momenteel bevinden, laat zich het beste omschrijven als een zoektocht naar de eigen identiteit. Het (opnieuw) zoeken naar een eigen identiteit nu Ellen overleden is. Niet binnen de omgang met elkaar, die weg hebben we wel aardig gevonden. Nee, zie het meer nu in de richting van toekomstdromen, op persoonlijk maar bijvoorbeeld ook op huiselijk vlak. Hoe zie je een toekomst zonder Ellen voor je? Zou je dingen in huis anders willen hebben?

Durf je afstand te doen van voorwerpen waar een verleden met Ellen aan vastzit? Over dit soort vragen had ik pas geleden een mooi maar ook emotioneel gesprek met de oudste. Zij zou bijvoorbeeld bepaalde dingen wel anders willen in huis. Ze vroeg onder andere waarom er nog steeds een groot wijnrek in de woonkamer staat, terwijl er niemand wijn drinkt. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 14

Hoi lieverd,

hoe staat het met jou? Tijd voor een echt voorjaar, vind je ook niet? Zelf begin ik er steeds meer naar te verlangen. Het weer van de afgelopen weken in combinatie met het verplichte thuiszitten begint me danig op de zenuwen te werken. Het wordt tijd dat iedereen weer zijn eigen ding kan gaan doen. De laatste weken miste ik je nog meer als anders, mijn maatje.

Gewoon even lekker tegen je aan kunnen hangen of kunnen zeggen: “zo, nu neem jij het even over”, als ik het zat werd. Al die ooit zo volstrekt normale zaken die nu zo ontzettend bijzonder lijken. Samen het huishouden runnen, samen ons door deze tijd heen slaan, het kan niet meer. Het besef er alleen voor te staan is zo nadrukkelijk aanwezig op dit moment. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 13

Hoi lieverd,

komende zaterdag is het precies 2 jaar geleden dat jouw hart stopte met kloppen. Is het precies 2 jaar geleden dat je je ‘gewonnen’ gaf na een heroïsche strijd tegen een oneerlijke tegenstander. In een gevecht waarbij blijkbaar van te voren al vaststond wat de uitslag zou worden. Je koopt er niets voor, maar wat ben ik nog steeds ongelooflijk trots op de wilskracht die je toen hebt laten zien.

Voor mij nog steeds een bron van inspiratie als ik er zelf in deze hectische tijden weleens een beetje doorheen zit. Jij had geen keuze, jouw lot stond vast en toch ging je ervoor. Wat klaag ik dan, die totaal niet verwikkeld is in een gevecht van leven op dood, als ik het soms zat ben?! Oftewel, niet zeuren maar gewoon doorgaan. lees verder

Deel dit /Share this

Sneeuw maakt een hoop los.

Sneeuw maakt een hoop los, letterlijk en figuurlijk. Dat besefte ik direct nadat de eerste sneeuw was gevallen. Want wat een ommezwaai heeft het weer gemaakt. Op donderdag liep ik nog in een truitje door de duinen, genietend van een lekker zonnetje. Op zondag was het in ene compleet anders. Windkracht 7, sneeuw en ijzige kou. Tijd voor dikke truien, dubbele broeken en de kachel permanent op 10. Koning winter was gearriveerd.

Ik, en misschien u ook wel, had niet verwacht dit extreme winterweer nog te mogen beleven in Nederland. Daarvoor leek mij de klimaatverandering te ver te zijn gevorderd. Maar het kan dus toch nog en hoe!! De kinderen wisten niet wat ze zagen. Dat is nog eens een pak sneeuw. Wind of geen wind, naar buiten moesten ze. Om vervolgens een uur later weer als ijsklompjes naar binnen te schuifelen. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 12.

Hoi lieverd,

over een paar dagen ben je jarig. Ga je het op jouw manier nog vieren? Want als er iets in jouw DNA niet voor kwam, was het wel je verjaardag niet vieren. Wij zullen absoluut deze dag extra aan je denken. Ik heb, maar ik denk dat je het er wel mee eens bent, de kinderen een mooi cadeau beloofd uit jouw naam. Ik heb ze verteld dat ik je gesproken heb en dat je erg trots op ze bent.

Hoe ze het toch allemaal in deze dagen weten te rooien en dat je graag op je verjaardag cadeaus uitdeelt. Dat lijkt me wel een mooie traditie, om uit jouw naam voortaan ieder jaar op je verjaardag de meiden een cadeau te schenken, wat jou?! Niet dat de meiden anders niet aan je zullen denken hoor. Ik heb je al eerder verteld dat je nog volop aanwezig bent binnen ons gezinnetje. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 11.

Hoi lieverd,

het is herfst, in alle opzichten. Het regent, het waait, de klok is een uur terug gezet. Gisteren was het om half zes al donker, de korte dagen breken aan. Aan de ene kant is het somber hierdoor, aan de andere kant heeft het ook altijd wel weer wat. Gordijnen dicht, kachel op tien, kaarsje aan. De zogenaamd gezellige dagen breken aan.

Hoe zal dat dit jaar zijn? Door de rare situatie met het coronavirus is alles anders dan het ooit geweest is. Gaat Sinterklaas vieren wel door, mag je met Kerstmis wel bij elkaar komen? Niemand die het weet, een onzekere tijd toch wel. Het zou, dat heb ik je al eerder verteld, helemaal niets voor jou wezen, deze tijd. Sociale contacten beperkt tot een minimum, restaurants en cafés gesloten, jij zou ‘gek’ geworden zijn, denk ik. lees verder

Deel dit /Share this

Wat eten we vandaag?

“Wat eten we vandaag?” is een vraag die me iedere dag in dit huis wordt gesteld. Gevolgd door een triomfantelijk “yes” als de vraag blijkbaar goed wordt beantwoord. En een langgerekt “neeeeeee” als het antwoord niet bevredigend genoeg is voor de vraagstelster. Iedere dag is het weer een verrassing hoe er gereageerd wordt. Zelden gebeurt het dat beide dames blij zijn met de voedselkeuze.

De dames hebben ook nog eens een behoorlijk uiteenlopende smaak wat betreft eten. De één houdt van aardappels, de ander totaal niet. De één houdt van doperwten, de ander juist van wortelen. Met als gevolg dat al jarenlang in dit huishouden een pot doperwten/wortelen braaf in twee gescheiden groenten wordt geserveerd. Zodat beiden precies krijgen wat ze lusten 🙂 lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 10.

Hoi lieverd,

wat is het toch een fantastisch nazomerweer geweest. Heb je er nog iets van mee gekregen? Zodra het maar enigszins mogelijk was, ben ik naar buiten geweest. Fotograferen in de duinen en lekker van het uitzicht genieten. Wat moet ik dan toch vaak aan je denken. Niet dat je meegelopen zou hebben, maar het idee dat jij dit allemaal niet meer kan meemaken, daar denk ik vaak aan.

Thuis leg ik dikwijls mijn handen op de urn en heb zo dan een tijdje het gevoel dat je weer dicht bij me bent. Altijd gaat er wel een soort van lading door me heen, waardoor het net is alsof we elkaar aanraken. Maar hoe bizar toch, dat deze urn al het fysieke van jou herbergt, dat nog resteert op deze aardbol. Een groots maar veel te kort leven van 51 jaren, met al zijn ups en downs, al zijn opgedane ervaringen. lees verder

Deel dit /Share this

Ik weet het niet.

“Ik weet het niet”, wat een fijne opener van het nieuwe blogseizoen zeg 🙂 Het is maandagochtend, de eerste ochtend waarop de kinderen weer naar school zijn. Dit na een lang verblijf thuis, vanaf maart, met als bonus nog eens zes weken zomervakantie. Ze snakten er dan ook naar. Eindelijk weer je klasgenoten zien, je onder leeftijdsgenoten begeven. Eindelijk verlost van die altijd maar aanwezige vader om je heen.

Voor mij ook eindelijk eens wat ruimte voor mezelf na al die maanden. Dus iedereen blij, zou je zeggen. Maar toch als deprimerende titel van deze eerste blog van het seizoen “ik weet het niet”. Het spijt me, maar het is de realiteit. Op alle vragen van mijn kinderen moet ik dit steeds als antwoord geven. “Hoe vier ik mijn verjaardag, mogen we nu wel naar school blijven gaan, wordt alles weer als vroeger”, op al dit soort kindervragen heb ik helaas maar 1 antwoord. lees verder

Deel dit /Share this