Een compositie ontstaan door inspiratie uit de natuur. Het bijbehorende verhaal kunt u hier lezen.
Tag: natuur
Een mooie dag zit in kleine dingen.
Een mooie dag zit in kleine dingen. Het hoeven geen bijzondere gebeurtenissen te zijn om de dag te doen slagen. Alleen moet je er wel voor open staan. Neem afgelopen weekeinde.
Een stralende dag met temperaturen die we bijkans alweer vergeten waren. Een heerlijke wandeling met zeer prettig gezelschap bezorgde ons beiden een topdag.
Mits je maar de oren, de ogen en het reukvermogen geopend hield. En dat was nu precies dat we allebei deden 🙂 De natuur op z’n mooist was onze beloning.
Zingende vogels in alle toonsoorten die er maar zijn. Waterhoentjes, eenden, ganzen en wat al niet meer trots paraderend met hun jonge grut. Niet gemaaide bermen vol bloemenpracht.
Het licht is weer betoverend.
Zoals ieder jaar rond eind augustus, begin september, is ook dit jaar het licht momenteel weer extra betoverend. Zoals de zon haar stralen nu laat schijnen op het aardse vlak, is het alsof er een filter wordt gebruikt.
Overdag is het licht omfloerst. De wereld lijkt zich in een minuscuul laagje van onscherpte te begeven. Alsof er een zweem van mist blijft hangen nadat de ochtendnevel is opgetrokken.
Hierdoor ontstaat er een dromerige sfeer. Alles is er wel, maar je neemt het anders waar. Scherpe contouren verdwijnen en alles oogt lieflijker. De kleuren krijgen een nieuwe dimensie, de mens wordt betoverd.
Dissolving the grey
Vol trots presenteer ik u het eerste resultaat van mijn pogingen om video, audio en poëzie te combineren. “Dissolving the grey”, ‘het grijs oplossen’, iets dat op allerlei manieren geïnterpreteerd kan worden. De energie die vrijkomt als de grijze flarden verdwijnen, de weidsheid die ontstaat bij het oplossen hiervan.
Kleuren geven moed, geven warmte en positiviteit. Net als in het echte leven. Als alles en iedereen dezelfde kleur zou hebben, zou het een verschrikkelijk saaie wereld zijn. Omarm de diversiteit, omarm alle verschillende kleuren. Niets en niemand hoeft uitgezonderd te worden.
Dissolving the grey
Stilte, maar zeker geen rust.
Stilte, maar zeker geen rust. Dat is een mooie omschrijving voor de afgelopen maanden. Na het plaatsen van de laatste blog, half november verleden jaar, is het rondom mijn persoontje aardig stil gebleven. Even afstand van alle sociale media, een moment van bezinning.
Alhoewel, de feestmaand december volgde al vrij snel, dus van rust was weinig sprake binnen het gezin 🙂 Het nieuwe jaar startte wel rustiger. Zodoende kwam de de ruimte om tot bezinning te komen. In het begin was dat wel even wennen en zeker niet altijd even leuk.
Vervlochten tot één wereld.
Terwijl de mist mij omarmt,
zijn mantel liefdevol om mij vlijt.
Het geluid dempt en de wereld overzichtelijk maakt,
vervult het hart zich met geluk.
Juist nu worden zintuigen extra geprikkeld,
krijgt ieder detail zijn verdiende licht.
En mag het voor een aandachtig publiek,
stralen in het witte decor.
Zie hoe de takken van de nog kale bomen,
een voorstelling geven vol gratie en kracht.
Kronkelend en klimmend hun weg omhoog vindend,
vormen de grillige lijnen een fascinerend schouwspel.
Het zachte mos op bomen en aarde,
Een herrieschopper is de mens!!
Een herrieschopper is de mens, het spijt me om het te moeten zeggen. Maar volgens mij ligt daar toch een aardige kern van waarheid in. Ons soort, de homo sapiens, vindt zichzelf heel wat, maar hoe lang lopen we nu eigenlijk hier pas op deze aardbol rond?! In een eerdere blog vertelde ik al dat de aarde zo’n 4,5 miljard jaar oud is, waarvan wij, de zogenaamde moderne mens, zo’n 300.000 jaar nu mee hebben gemaakt.
Met die kanttekening dat de eerste beschaving pas rond 4500 voor Christus ontstond. De Sumerische beschaving in de zogeheten vruchtbare sikkel. Een gebied in het Midden-Oosten waar rond 10.000 voor Christus de landbouw werd uitgevonden. Dus lieve mensen, we zijn nog absolute broekies op deze aardbol. En een herrieschopper dat de mens is!
Van de bloemetjes en de bijtjes gesproken.
Vandaag wil ik het met u hebben over het verhaal van de bloemetjes en de bijtjes. Ik heb er hard voor moeten werken, lang geduld voor moeten betrachten. De nodige zweetdruppels gelaten, maar het resultaat is er dan ook naar. Bloemetjes en bijtjes naar hartenlust. Ik heb het natuurlijk over mijn tuintje, dat had u vast wel begrepen.
Want van die andere bloemetjes en bijtjes heb ik maar weinig verstand. Dat liet ik aan Ellen over, die was er volgens mij bedrevener in. Zij vertelde altijd wat ik moest doen, ik had geen flauw idee. Ik was dan ook oprecht verbaasd dat van dat soort bloemetjes en bijtjes kinderen konden ontstaan 🙂 Twee zelfs in ons geval en de jongste is trouwens bijna jarig.
Wat is ze toch mooi!!
Het leven verwordt
als uniek en bijzonder
met plezier verwoord.
Wat is ze toch mooi, lieve mensen!! Ik raak er niet over uitgepraat, ik blijf van haar genieten. Maar eerst iets anders moois, ik ben namelijk ingeënt. Ik ben nu officieel de trotse bezitter van een vaccinatie met het Janssen vaccin. Prompt dat een half uur na mijn inenting besloten werd te stoppen met het geven van het Janssen vaccin aan de grote massa, maar dat mag de pret niet drukken. Een jaar geleden was er nog niet eens een vaccin, dus ik ben reuzeblij.
