Verbrand dankzij een ijsvogel!!

Geloof het of niet, maar ik ben toch echt verbrand dankzij een ijsvogel! Wat was het gisteren toch een geweldig mooie dag. Een heerlijk temperatuurtje, volop zon; het leek welhaast lente.

Dat iedereen hunkerde naar zo’n dag was in ieder geval goed te merken. Het was een drukte van belang op de wandelpaden. Zo ook bij het “Landje van Gruijters“, een vogelrijk natuurgebied bij mij in de buurt.

De eerste grutto’s en kluten waren gearriveerd, dus het vogelminnend volk was in rep en roer. Mijn idee was wat filmopnames te maken om te gaan gebruiken bij een nieuwe compositie. lees verder

Deel dit /Share this

De pot verwijt de ketel….

De pot verwijt de ketel dat hij zwart ziet. Ik vond dit spreekwoord wel van toepassing tijdens onze vakantie afgelopen zomer. Het volgende was het geval. We trokken 2 weken door Normandië.

Een prachtig stuk Frankrijk met pittoreske kustplaatsjes en een kustlijn begrensd door hoge kliffen. Kortom, het was volop genieten van al het moois dat ons voorgeschoteld werd.

Tja, en aangezien ik graag fotografeer, was het fototoestel nooit ver weg. Vol enthousiasme legde ik al het fraais vast met de bedoeling daar thuis een mooi fotoboek van te maken. lees verder

Deel dit /Share this

Lentekriebels en vrijheid.

Lentekriebels, herkent u ze?! Nu de lente volop aanwezig is, nemen deze kriebels bij mij nog iedere dag toe. Stijgende temperaturen, maar nog niet te warm, langere avonden. Een lucht vol heerlijke geuren en een natuur die zich van zijn mooiste kant laat zien. Ja, wees dan maar eens bestand tegen deze kriebels.

Als ik ’s avonds in de tuin rustig van een kopje thee geniet en de dag nog eens laat passeren, word ik steevast getrakteerd op een prachtig concert. Hoog in de boom zit daar iedere avond een beroepsmuzikant zijn kunsten te vertonen. Zodra het concert begint, lijkt het alsof alle andere omgevingsgeluiden subiet verstommen. lees verder

Deel dit /Share this

Mijn plek.

Aan de rand van de vermeende beschaving,
in een klein stukje niemandsland.
Waar de mens zijn sporen weliswaar al heeft geplaatst,
kun je, met enige moeite, de stilte nog horen.

Even weg uit de benauwende hectiek,
waar gedachten worden vermalen onder het gewicht van de almaar voortrazende maatschappij.
Daar is mijn plek.

Terwijl de zon zijn stralen over het water laat glijden,
het groen liefdevol verkleurt.
De uiteinden mijn lichaam zachtjes verwarmen,
ben ik even samen met jou.

Ik schreeuw, ik roep, ik denk, ik laat los,
maar samen met jou.
Wolken passeren, vogels fluiten hun lied,
de wind heeft vrij spel.

Ik beklim langzaam de stralen,
stijg steeds verder tot daar waar de hemel begint.
Even zijn we met elkaar verbonden,
door de stralen van de zon.

Je roept me, ik hoor je, ik voel je,
je luistert en geeft me raad.
Geeft me de kracht en moed om door te gaan.
Langzaam gaat de zon onder en laat ik je weer los.

Dat kleine stukje groen,
voor velen zo nietszeggend,
is voor mij altijd waar we even samen zijn.
Mijn plek, onze plek.  lees verder

Deel dit /Share this

Vervlochten tot één wereld.

Terwijl de mist mij omarmt,

zijn mantel liefdevol om mij vlijt.

Het geluid dempt en de wereld overzichtelijk maakt,

vervult het hart zich met geluk.

Juist nu worden zintuigen extra geprikkeld,

krijgt ieder detail zijn verdiende licht.

En mag het voor een aandachtig publiek,

stralen in het witte decor.

Zie hoe de takken van de nog kale bomen,

een voorstelling geven vol gratie en kracht.

Kronkelend en klimmend hun weg omhoog vindend,

vormen de grillige lijnen een fascinerend schouwspel.

Het zachte mos op bomen en aarde, lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 16.

Hoi lieverd,

ik had de dringende behoefte om je weer eens te schrijven. Er is van alles in beweging in mijn leven en daar wil ik je graag deelgenoot van maken. Om maar direct met de deur in huis te vallen, het belangrijkste nieuwtje is dat ik voor onbepaalde tijd ga stoppen met de blog. Niet omdat ik het niet leuk vind om te schrijven, maar omdat mijn intuïtie me vertelt dat dit momenteel het meest verstandig is.

Ik heb tijd en ruimte nodig om me te bezinnen. Er zijn teveel dingen die ik wil en er is te weinig tijd om ze allemaal uit te voeren. Zeker als de primaire taak het opvoeden van de kinderen is en het draaiende houden van het huishouden. Ik heb geprobeerd deze taken te vervullen naast al datgene dat ik voor mezelf nog wilde. Maar dat is gewoon een kansloze missie. lees verder

Deel dit /Share this

Een herrieschopper is de mens!!

Moeder Natuur

Een herrieschopper is de mens, het spijt me om het te moeten zeggen. Maar volgens mij ligt daar toch een aardige kern van waarheid in. Ons soort, de homo sapiens, vindt zichzelf heel wat, maar hoe lang lopen we nu eigenlijk hier pas op deze aardbol rond?! In een eerdere blog vertelde ik al dat de aarde zo’n 4,5 miljard jaar oud is, waarvan wij, de zogenaamde moderne mens, zo’n 300.000 jaar nu mee hebben gemaakt.

Met die kanttekening dat de eerste beschaving pas rond 4500 voor Christus ontstond. De Sumerische beschaving in de zogeheten vruchtbare sikkel. Een gebied in het Midden-Oosten waar rond 10.000 voor Christus de landbouw werd uitgevonden. Dus lieve mensen, we zijn nog absolute broekies op deze aardbol. En een herrieschopper dat de mens is! lees verder

Deel dit /Share this

Kinderen worden zo snel groot.

Kinderen worden zo snel groot, mijn hemel. Zo moet je ze nog het flesje geven en voor je het weet leiden ze een eigen leven. Ik moest er vooral aan denken toen pasgeleden mijn oudste dochter 15 werd. Dat is toch geen meisje meer, maar intussen een halfvolwassen vrouw. Ze weet wat ze wil, ze kan haar keuzes beredeneren en gaat volledig haar eigen gang. Dit in positieve zin bedoeld trouwens.

De ochtend van haar verjaardag moesten beide meiden eerst naar school. Samen op de fiets, tas voorop en rijden maar. Niets meer naar school brengen, niets meer van een gedagkusje, maar gewoon “doei pap” en vertrokken zijn ze. Die ochtend zat ik in de huiskamer en plotseling overviel me het gemis van Ellen. Zo heftig, zo intens, ik wilde bijna uit huis vluchten. lees verder

Deel dit /Share this

Privacy, bestaat dat nog wel?!

Privacy, bestaat dat nog wel?! Ik vraag het me af, zeker als ik er wat langer over nadenk. Eind jaren negentig had je een film, The Truman Show. Misschien herinnert u zich de film nog wel. De film gaat over een man die, zonder het zelf te weten, zijn gehele leven al doorbrengt in een fictieve setting. Op deze manier speelt hij de hoofdrol in een realitysoap.

Toentertijd vonden Ellen en ik het een sterke film, maar moesten we wel lachen om het idee of zoiets in het echte leven ook ooit zou kunnen gebeuren. Dat leek ons onvoorstelbaar. Wel, u weet de afloop, een aantal jaren verder…. De realitysoaps zijn niet aan te slepen. Wat hebben we wel allemaal niet gehad op tv?! Denk maar eens aan “Big Brother”, “de Bus”, “De gouden Kooi” of “Utopia”. lees verder

Deel dit /Share this

Het loslaten is nu echt begonnen.

Het loslaten is nu echt begonnen, ook voor de jongste. Daar waar de oudste dochter zich al redelijk zelfstandig door het leven beweegt, is de jongste nu ook begonnen aan haar traject op weg naar zelfstandigheid. En dan kan het in ene snel gaan. Als ik naar de oudste dochter kijk en bedenk hoe snel die letterlijk en figuurlijk de afgelopen jaren is gegroeid, dan kan ik me een inbeelding maken van hoe het met de jongste zal gaan verlopen.

De dame is nu officieel 12, dus wat heb je als ouder zijnde dan nog te vertellen?! We hebben een leuke verjaardag gevierd, ze is flink verwend. Eindelijk konden we de verjaardag weer eens met wat mensen samen vieren. Dat was toch wel wennen. Feliciteer je elkaar nu wel of niet met 3 zoenen, geef je elkaar een knuffel? Het was weer even zoeken 🙂 lees verder

Deel dit /Share this
Visit Us On FacebookVisit Us On YoutubeVisit Us On Instagram