Open brief aan mijn overleden partner, deel 17.

Hoi lieverd,

het is een tijd geleden dat ik je een brief heb geschreven. Maar nu, nu het 5 jaar geleden is dat je bent overleden, kon en wilde ik niets anders dan jou schrijven. Vijf jaar, onvoorstelbaar, als iemand me zou vertellen dat het pas 2 jaar geleden is, zou ik het direct geloven.

De tijd is voorbij gevlogen, maar voor mijn gevoel is de tijd bijkans stil blijven staan. Onzin natuurlijk, want ondertussen is er ontzettend veel gebeurd. Als ik de afgelopen jaren een beetje aan mijn gedachten laat passeren, zou ik niet weten waarmee als eerste te beginnen om je bij te praten. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 16.

Hoi lieverd,

ik had de dringende behoefte om je weer eens te schrijven. Er is van alles in beweging in mijn leven en daar wil ik je graag deelgenoot van maken. Om maar direct met de deur in huis te vallen, het belangrijkste nieuwtje is dat ik voor onbepaalde tijd ga stoppen met de blog. Niet omdat ik het niet leuk vind om te schrijven, maar omdat mijn intuïtie me vertelt dat dit momenteel het meest verstandig is.

Ik heb tijd en ruimte nodig om me te bezinnen. Er zijn teveel dingen die ik wil en er is te weinig tijd om ze allemaal uit te voeren. Zeker als de primaire taak het opvoeden van de kinderen is en het draaiende houden van het huishouden. Ik heb geprobeerd deze taken te vervullen naast al datgene dat ik voor mezelf nog wilde. Maar dat is gewoon een kansloze missie. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 10.

zonnestralen

Hoi lieverd,

wat is het toch een fantastisch nazomerweer geweest. Heb je er nog iets van mee gekregen? Zodra het maar enigszins mogelijk was, ben ik naar buiten geweest. Fotograferen in de duinen en lekker van het uitzicht genieten. Wat moet ik dan toch vaak aan je denken. Niet dat je meegelopen zou hebben, maar het idee dat jij dit allemaal niet meer kan meemaken, daar denk ik vaak aan.

Thuis leg ik dikwijls mijn handen op de urn en heb zo dan een tijdje het gevoel dat je weer dicht bij me bent. Altijd gaat er wel een soort van lading door me heen, waardoor het net is alsof we elkaar aanraken. Maar hoe bizar toch, dat deze urn al het fysieke van jou herbergt, dat nog resteert op deze aardbol. Een groots maar veel te kort leven van 51 jaren, met al zijn ups en downs, al zijn opgedane ervaringen. lees verder

Deel dit /Share this

Liefde overwint alles, zelfs corona.

liefde

Liefde overwint alles, zelfs corona. Afgelopen week werd dit maar weer eens bewezen. De jongste van mij is namelijk deze week 11 geworden. Hoe dit nu te vieren in corona-tijd?! Het antwoord werd afgelopen weekeinde gegeven door een geweldig initiatief. Een alternatieve manier van verjaardag vieren, maar wel zodanig dat Sara het niet snel zal vergeten 🙂

Twee vriendinnen hadden namelijk een idee bedacht om Sara te verrassen. Het meisje begreep gerust dat alles momenteel anders gaat en dat we haar verjaardag niet binnenshuis zouden kunnen vieren zoals ze gewend is. Maar ja, het is wel je verjaardag! Uiteindelijk vond ze het een goed plan om via whatsapp de mensen te vragen haar niet te vergeten. En op de maandag, haar echte geboortedag, zouden we 5 mensen uitnodigen. lees verder

Deel dit /Share this

Herfst, herfst, wat heb je te koop?

herfst

“Herfst, herfst, wat heb je te koop? Duizend kilo bladeren op een hoop”. Zo luiden de eerste regels van een bekend kinderliedje, dat ik altijd moet zingen als de eerste blaadjes beginnen te dwarrelen. En dwarrelen doen de eerste blaadjes. Of het nu komt door de vele wind of de warme zomer, maar bepaalde stukken in de duinen doen alweer herfstachtig aan.

Heerlijk vind ik dat. Lekker wandelen over paden die rijkelijk belegd zijn met afgevallen blaadjes. De geur van de aarde, de eerste, schuchtere kopjes van paddenstoelen die zich her en der vertonen. En niet te vergeten, het prachtige licht, al die mooie herfstkleuren. Ach, ik heb al menig blog gewijd aan het fenomeen herfst en mijn gevoelens hierover. Al valt het me wel op dat de herfst steeds eerder lijkt te beginnen. lees verder

Deel dit /Share this

Wat een heerlijk inspirerende week!!

Wat was het een heerlijk inspirerende week, geweldig. Precies zo’n week die een mens af en toe even nodig heeft. Het contrast met de blog van vorige week, kan haast niet groter zijn. De afgelopen week voelde ik me bijkans als een druistig lammetje in de wei. Alsof de lente weer was begonnen. Ik wist van gekkigheid niet waar het eerst mee te beginnen. Hoe dat zo komt?

Nou, ik had weer eens een paar dagen de tijd om wat initiatieven te ontplooien. Om plannetjes, die al heel lang op mijn lijstje stonden, vorm te geven. De kinderen met plezier naar school en pa even alleen thuis. Beter gezegd, er leek welhaast sprake van eindelijk weer eens een ‘normaal’ weekje na al die vervreemdende maanden. En daar waren volgens mij heel wat kinderen en ouders hard aan toe. lees verder

Deel dit /Share this

Ik weet het niet.

“Ik weet het niet”, wat een fijne opener van het nieuwe blogseizoen zeg 🙂 Het is maandagochtend, de eerste ochtend waarop de kinderen weer naar school zijn. Dit na een lang verblijf thuis, vanaf maart, met als bonus nog eens zes weken zomervakantie. Ze snakten er dan ook naar. Eindelijk weer je klasgenoten zien, je onder leeftijdsgenoten begeven. Eindelijk verlost van die altijd maar aanwezige vader om je heen.

Voor mij ook eindelijk eens wat ruimte voor mezelf na al die maanden. Dus iedereen blij, zou je zeggen. Maar toch als deprimerende titel van deze eerste blog van het seizoen “ik weet het niet”. Het spijt me, maar het is de realiteit. Op alle vragen van mijn kinderen moet ik dit steeds als antwoord geven. “Hoe vier ik mijn verjaardag, mogen we nu wel naar school blijven gaan, wordt alles weer als vroeger”, op al dit soort kindervragen heb ik helaas maar 1 antwoord. lees verder

Deel dit /Share this

Open brief aan mijn overleden partner, deel 9.

At Hodson Street – Release me ©2020

Hoi lieverd,

de laatste blog voor de zomervakantie kan niet anders dan een brief aan jou zijn. Een zomervakantie na een bijzonder raar eerste half jaar. Jemig meid, het valt eigenlijk met geen pen te beschrijven hoe de wereldbevolking in dit half jaar hardhandig op het feit is gewezen dat de mens maar een ontzettend nietig wezentje is. Een minuscuul klein virus, onzichtbaar voor het blote oog, laat de mens sidderen en beven.

Het leven is eindig, vandaag heb je en morgen moet je altijd nog maar zien, wij tweetjes weten dat maar al te goed. Maar voor sommige mensen lijkt het een complete openbaring te zijn, met de daaruit voortvloeiende angsten als gevolg. Ja, de mens is uniek, is mooi, maar is zeker niet onaantastbaar. En zeker niet belangrijker dan wat dan maar ook op deze aardbol. Ook wij mensen maken gewoon deel uit van de levenscirkel. Net als de dieren, de planten en wat al niet meer. Het is misschien niet leuk, maar het is een feit. lees verder

Deel dit /Share this

Iedere dag is het vaderdag.

Afgelopen zondag was het weer zover, het jaarlijkse hoogtepunt voor iedere vader. Het was weer vaderdag. Ook in dit huis werd vaders met extra veel liefde bejegend deze dag. Vooral de eerste 2 uren dan hoor, daarna was de leukigheid er wel weer een beetje vanaf voor de kinderen 🙂 Maar hoe dan ook, ze waren me absoluut niet vergeten. De jongste had allerlei werkjes op school gemaakt. Er was een zak Engelse drop ingeslagen.

De oudste dame zat blijkbaar met haar hoofd al bij Sinterklaas, want zij had voor mij een surprise geknutseld. Een doos in een doos, in een doos, in een doos enz…. En dan allemaal nog eens stevig dichtgeplakt met plakband. Afijn, 3 uren later vond ik mijn cadeautje, een boekenbon. Wat lief, van haar eigen geld een boekenbon kopen voor haar vader!! Of zat het soms toch een beetje anders, ze moest zo lachen. lees verder

Deel dit /Share this
Visit Us On FacebookVisit Us On YoutubeVisit Us On Instagram