Stilte, maar zeker geen rust.

Stilte, maar zeker geen rust. Dat is een mooie omschrijving voor de afgelopen maanden. Na het plaatsen van de laatste blog, half november verleden jaar, is het rondom mijn persoontje aardig stil gebleven. Even afstand van alle sociale media, een moment van bezinning.

Alhoewel, de feestmaand december volgde al vrij snel, dus van rust was weinig sprake binnen het gezin 🙂 Het nieuwe jaar startte wel rustiger. Zodoende kwam de de ruimte om tot bezinning te komen. In het begin was dat wel even wennen en zeker niet altijd even leuk. lees verder

Deel dit /Share this

Rust doet de mens goed.

Rust doet de mens goed, dat bleek maar weer aan het begin van de meivakantie. De kinderen waren een paar dagen in Zeeland en sinds ruim een jaar had ik even tijd voor mezelf. Echt tijd voor mezelf. De eerste ochtend werd ik wakker omdat ik meende mijn jongste te horen roepen. Als zij wakker is, roept ze me namelijk altijd.

Gelukkig drong vrij snel tot me door dat dat helemaal niet kon en draaide ik me weer heerlijk om. Maar dat automatisme, zo duidelijk aanwezig 🙂 In het uurtje dat daarop volgde, ontstond de tweede ervaring veroorzaakt door rust. In mijn droom besprak ik met mijn schoonzus een probleem waar we eigenlijk Ellen voor nodig hadden. En terwijl we dat zeiden, zat ze in ene weer op de bank. lees verder

Deel dit /Share this

Stilte graag, oude man in huis!

Stilte is het woord dat het beste uitdrukt wat ik momenteel weleens mis. Gewoon stilte en rust om me heen. Geen gillende en schreeuwende geluiden. Is dat vreemd, word ik nu een oude man? Met de kinderen dagelijks thuis valt me de afgelopen maanden steeds meer op aan wat voor lawaai de kinderen (en dus ook ik) blootstaan.

Ze kijken, net als de rest van de jeugd, graag naar vloggers, tiktok filmpjes en wat al niet meer. Maar ieder filmpje begint steevast met een schreeuwende persoon die je het gevoel moet geven dat je echt iets mist in je leven als je dit filmpje niet gaat kijken. Waarna het natuurlijk negen van de tien keer eindigt in een anticlimax. Had je daar nu zo voor moeten gillen, dat je schoenveter is gebroken? Ik geef maar een voorbeeld. lees verder

Deel dit /Share this

Rust in de tent.

Rust in de tent, deze zin dekt de lading op dit moment wel. Er is rust thuis, er is rust in het hoofd, precies datgene waar ik zo’n behoefte aan heb. Dat vertelde ik al in een blog van een paar weken geleden. Eindelijk begint het ‘moeten’ te veranderen in een ‘ik zou wel willen’. Er zijn een aantal belangrijke zaken, die echt moesten, afgerond. Er hebben een aantal dingen, die in mijn eigen hoofd zaten, vorm gekregen.

Ik merk dat de gejaagdheid die in me zat, de onrust, steeds meer verdwijnt. Deels dus doordat zaken zijn afgerond, maar ook door ontspanning en rust bij mezelf. Het gevoel van geen dag te willen verspillen uit angst dat een mens niet weet hoe lang hij nog heeft te leven, wordt steeds zwakker. Dit gevoel was na het overlijden van Ellen vrij dominant aanwezig bij me. lees verder

Deel dit /Share this

Gedwongen rust leidt tot nieuwe inzichten.

Gedwongen rust leidt tot nieuwe inzichten. Waar de ene helft van Nederland zich een slag in de rondte werkt momenteel, heeft de andere helft min of meer gedwongen rust. Dat leidt bij deze groep tot een nieuwe kijk op de dingen. Zowel in de persoonlijke situatie als op maatschappelijk niveau. Het is misschien weleens goed dat de maatschappij zo opgeschud wordt. Als je dan toch nog iets positiefs uit alle ellende moet halen…..

In ene wordt de helft van Nederland die wel moet doorwerken, met andere ogen bekeken. Er is enorm veel waardering voor hen, getuige alle spontane acties om hen een hart onder de riem te steken. Dat is wel eens anders geweest. Dan ging het voornamelijk over het geklaag van hen en hun ‘gezeur’ om een beter salaris. Maar nu wordt in ene heel duidelijk hoe essentieel hun beroep voor de maatschappij is. lees verder

Deel dit /Share this
Visit Us On FacebookVisit Us On YoutubeVisit Us On Instagram