Hoi lieverd,
als laatste blog van dit seizoen een brief aan jou. Ik stop 1 week eerder dan gepland met schrijven. Dit omdat Sara eerder vakantie heeft, maar ook omdat mijn lichaam en geest snakken naar rust. Het was wederom een turbulent jaar en dat begint langzamerhand wel zijn tol te eisen bij me. Het is een emotionele rollercoaster door alle omstandigheden.
Al het gedoe met corona gaat een mens niet in de koude kleren zitten. Maar ook al die belangrijke mijlpalen die de jongste van ons nu bereikt, en die ik niet letterlijk met je kan delen, doet me veel. Haar laatste schooljaar op de lagere school komt ten einde. Ze heeft op dit moment haar kampweek en volgende week volgt het ‘klapstuk’, de eindmusical.
Wat betreft de kampweek gaan de kinderen niet echt op kamp, maar hebben ze allerlei activiteiten op school. Dit ten gevolge van de situatie met corona. Maar voor de kinderen maakt dit niets uit, zij hebben gewoon een topweek! Wat ook erg leuk voor Sara is, is dat ze gedurende deze week, met een aantal vriendinnetjes samen gaat logeren bij een klasgenootje.
De ouders waren zo ontzettend gastvrij om voor een aantal nachten hun woonkamer ter beschikking te stellen aan een aantal meiden van een jaar of elf. Zo hebben ze toch nog een beetje kampgevoel. Nou, je kunt je voorstellen hoe geweldig die meiden dat vinden. De hele dag leuke dingen doen op school en vervolgens met elkaar slapen in de huiskamer. Dat wordt keten natuurlijk!
Ouders van Isa, geweldig dat jullie je huis zo openstellen voor de meiden. Ik hoop dat het slaapgebrek niet al te groot zal zijn voor jullie na deze nachten! Ik denk aan jullie en leef met jullie mee, maar ben stiekem ook wel blij dat het niet in mijn huis plaatsvindt, eerlijk is eerlijk 🙂 En Ellen, jij mag er trouwens gewoon bij zijn, wist je dat?!
Sara vertelde me heel lief dat ze niet de kaart van jou meeneemt, maar de knuffel van jou. Zo ben je er toch bij, is het geen schatje?! Ja, en na deze kampweek is het tijd voor de eindmusical. Al weken zijn de kinderen aan het repeteren en Sara is er helemaal klaar voor. Ook door corona mogen alleen de ouders erbij zijn en komt er een livestream voor de thuisblijvers.
Anne mag overigens mij vergezellen, zodat ook Sara 2 mensen heeft die naar haar komen kijken. Gelukkig maar, want die musical wordt nog wel even een dingetje…. Het was iets waar jij erg mee bezig was, vooral met het besef dat je de musical niet zou meemaken. Dat vond je, terecht, heel erg. In die periode hoopte ik nog dat je het wel zou redden, maar je bleek helaas gelijk te hebben.
Zo vind ik het persoonlijk een heftige periode, met veel emotionele uitersten. Ik ben continu ‘bezig’ met je, maar wil er ook tegelijkertijd zijn voor de meiden. Voor de oudste natuurlijk die ook een raar schooljaar gaat afronden, maar zeker ook voor Sara. Ze heeft zo toegeleefd naar deze weken, ze is super enthousiast.
Dat wil ik niet verstoren met mijn dubbele gevoelens. Want het is geweldig om te zien en ze heeft deze heerlijke weken ook dubbel en dwars verdiend. Maar anderzijds word ik innerlijk momenteel ook verscheurd door het zo tastbare gemis van jou tijdens deze bijzondere tijd.
Een levensfase, de lagere school, wordt afgerond terwijl we in die periode jou ergens onderweg ‘verloren’ zijn. Een geheel nieuwe levensfase die ze ingaat, die we ingaan, zonder dat jij daarbij bent. De opmaat naar het volwassen worden zonder moeder. Dat is iets dat me flink bezighoudt. Natuurlijk kunnen ze met alles bij mij terecht, maar er zijn zoveel dingen die je juist met je moeder wilt delen.
Juist in deze levensfase waarin je van meisje opgroeit tot jongedame. Een mooi voorbeeld hiervan gaf Anne afgelopen weekeinde. Je zus was er, en op een gegeven moment vroeg ze aan Anne of ze al verliefd was geweest. De twee ontwikkelden een leuk gesprek en er kwamen dingen tevoorschijn (nee geen vriendje 🙂 ), die ik niet eens wist. Waarop ik tegen Anne zei dat ze mij toch ook alles kon vertellen.
Maar die had terecht zoiets van ‘ja dag pap, dat ga ik niet met jou bespreken!’ Waarop tantelief zich opwierp als vrouwelijke redster in nood, door te stellen dat Anne voortaan maar even een bakkie moest doen bij haar als ze over vrouwendingen wilde praten. Nou, dat leek Anne een veel beter plan, dan dit soort onderwerpen met vaders te bespreken.
Een leuk en komisch gesprek was het dus aan tafel, maar ook één met een diepere lading. Want terecht mist Anne op dit soort momenten een moeder om haar heen, je deelt niet alles met je vader. Daar voel ik me absoluut niet mee tekort gedaan, want het is een logisch feit. En Sara gaat nu een soortgelijke fase in als Anne.
We komen er wel, voor alles is een oplossing en we kunnen ook om dit soort situaties lachen, maak je niet ongerust. Maar dit soort dingen maakt het gemis aan jou wel extra pijnlijk duidelijk. En het zijn situaties die ik als vader zijnde niet kan oplossen, waar ik me redelijk machteloos bij voel. Iedere ouder wenst voor zijn kind het allerbeste en de meest fijne omstandigheden om in op te groeien.
Maar ik kan jou helaas niet terug toveren, was het maar waar. Gelukkig hebben de kinderen hier een stuk minder last van dan ik. Zij creëren hun eigen oplossingen. Zo zal Anne met haar specifieke ‘vrouwenvragen’ wel naar tante gaan of andere lieve vriendinnen om ons heen. En Sara beleeft momenteel gelukkig absoluut geen mindere eindweken.
Nee lieverd, het is meer dat ik als volwassene, het hier behoorlijk moeilijk mee heb. Maar goed, voordeel daarvan is dat ik het ook weer zelf kan oplossen 🙂 Wat ook meespeelt, is dat ik mijn voet van het gaspedaal heb gehaald. Dat gaf ik laatst al aan, ik heb meer rust genomen. Hard nodig want maar blijven rennen en alle gedachten voor je uit schuiven, leidt ook niet tot een oplossing.
Hier had ik het al uitvoerig in een voorgaande blog over. Ook ik moet tijd nemen om te verwerken. En dat proces is blijkbaar flink gaande. Afgelopen nacht heb ik weer flink lopen ‘janken’ om je. Zo gek, altijd in mijn slaap, terwijl ik overdag geen druppel vergiet. Maar nu ik eenmaal rust heb genomen, is het ontzettend lastig om weer een beetje op gang te komen.
Zie het als een hardloper die alleen maar gerend heeft en in ene een week niets doet. Als hij na die week dan weer wil starten, zal dat niet zo soepeltjes gaan. Daarom neem ik ook iets meer tijd om weer op gang te komen. Ik laat alle vermoeidheid en alle emoties maar gewoon over me heen komen. Ik accepteer dat er momenteel niet veel uit mijn handen komt.
Dat voelt heel vreemd na de afgelopen hectische jaren, maar is hard nodig. Ik verwijt mezelf maar niet meer dat ik rustig een hele middag in een boek kan lezen, zonder iets anders te doen. Ik volg braaf mijn intuïtie, hoe moeilijk dat soms ook is. Natuurlijk voel ik me eigenlijk verplicht om een deur te schilderen die al 3 jaar in de grondverf staat. Natuurlijk voel ik me verplicht weer eens de ramen te lappen.
Maar tegelijkertijd laat ik die dwingende gedachten nu ook direct weer los. Bedenk me dat dat allemaal nog wel een poosje kan wachten. Eerst uit die ‘altijd maar rennen stand’ geraken. Verwerken wat ik moet verwerken en bovenal, genieten met de meiden van een mooie zomervakantie.
Alle seinen lijken zo langzamerhand op groen te staan hiervoor. De vaccinatie is gezet, alle gelegenheden gaan zijn zo langzamerhand weer open, dus niets staat ons in de weg om eens flink de ‘bloemetjes buiten te gaan zetten’. Even geen coronaperikelen, even geen school, alleen maar vakantie vieren en leuke dingen doen.
Laat het geld maar rollen, gooi alle remmen maar even los. Nu mag het en we weten niet hoe alles er in de herfst weer voorstaat. Alle drie hebben we deze vrijheid hard nodig, al denk ik zo’n beetje de gehele mensheid. Dus we nemen het er dan ook maar flink van. We gaan ook lekker een aantal dagen op vakantie, dus volgens mij moet dat ons allemaal weer een hoop positieve energie geven.
Energie die we hard nodig zullen hebben om weer met frisse moed na de vakantie te starten. Tegen die tijd verwacht ik zelf ook wel ‘onthaast’ te zijn. Daarom nu even een iets langere break. Hé lieverd, weet dat je altijd bij ons bent en we zullen deze vakantie extra goed ons best doen om jouw levensmotto “geniet van het leven” eer aan te doen!
We houden van je!!
Liefs, René
PS: voor alle lieve lezers van de blog, ik verwacht de eerstvolgende blog direct na de vakantie te plaatsen, dus rond 26 augustus. Waah, wat lijkt dat ver weg, ik hoop dat ik het volhou om zo lang niet te schrijven 🙂 Ik wens jullie een heerlijke zomer toe en hoop jullie allemaal weer heelhuids ’terug te zien’ bij de eerste blog van het nieuwe seizoen.
Hoi René, bedankt voor weer een mooie blog, met prachtige foto’s!
Ik wens jullie een fijne zomer en ik kijk uit naar je blog van augustus.
Liefs Janny
Hoi René, wat weer een mooi blog.
Ik zit het met tranen in mijn ogen te lezen, heb diep respect voor jou!
Heb samen een hele welverdiende fijne vakantie! 😘
Lieve groet,
Fokje
Ha René,
Wat goed om eens even pas op de plaats te maken en even de rust te nemen zonder “het moeten”.
Wat een heerlijke meiden heb je, ja die meisjes/vrouwendingetjes zo leuk om te lezen.
Geniet van de zomer en van elkaar.
Lieve groet
Ank
Hallo René
Ik wens jou met je meiden een heerlijke vakantie periode . Maar geniet eerst van de musical, die zal vast heel leuk zijn.
Groetjes Jolanda
Lieve Rene, deze mooie blog is input voor een heel lange vakantie voor jullie. Heel veel plezier met elkaar en ga lekker genieten. Onthoud het motto…. niets moet en alles mag.
Ik zou er van maken…. niets moet niksen mag 🤗
Lieve groet, Chris
Lieve René,
Van harte wensen wij jullie een heel fijne vakantie,
met met heel veel plezier, en hopelijk kun je er daarna met frisse moed weer tegen aan.
Liefs, Leny 🥰