Help, mijn vader explodeert!! Ja lieve mensen, de meest zwarte kant van mijn karakter kwam afgelopen week plotsklaps tot leven. Die lieve, aardige, rustige, immer goedlachse man (althans, denk ik zelf, hum, hum), liet even een andere kant van zichzelf zien 🙂 Maar eerlijk is eerlijk, hier ging een hoop aan vooraf. Pas toen de oudste begon te klagen dat de jongste haar deur met zeep aan het insmeren was, plofte ik.
Laten we bij het begin beginnen. De aangeklaagde in dit verhaal, de vader (oftewel ikzelf), wil zich toch enigszins kunnen verdedigen. Voordat ik eeuwig bekend sta als grommige Gruf. Voor u zich zorgen maakt en jeugdhulp wilt inschakelen. Allereerst, bedenk dat wij met z’n drietjes vanaf 16 maart al 24 uur per dag met elkaar opgescheept zitten. Afgelopen week was dat dus de 11e week, bijna een dubbele zomervakantie. En dan nog eens met ook praktisch alles wat je in de zomervakantie met de kinderen zou gaan doen, in die weken gesloten.
Ik vind het bijzonder knap hoe de kinderen zich staande weten te houden, dat heb ik al meerdere malen geschreven. Maar als volwassene zijnde, vind ik het eigenlijk ook wel knap 🙂 Dat mag ook wel eens vermeld worden. Elf weken met 2 jongedames vanaf 7 uur ’s ochtends tot ongeveer half elf ’s avonds. En dan in de rol van vader, huishoudster, persoonlijk bediende, crisismanager en schoolmeester. Zie nog maar een moment voor je eigen activiteiten te vinden.
Dus, om eens een voorbeeld van een normale dag te geven, op het moment dat je het principe van het kofschip hebt uitgelegd, staat de volgende klaar met de derde naamval Duits. Onderwijl heeft de eerste alweer honger en als je dat mondje gevuld hebt, staat de ander alweer klaar met de vraag waar haar schone broeken blijven. Kunt u het nog volgen?! Wek ik al medelijden op bij u? 🙂
Maar ja, twee meiden dag en nacht onder 1 dak levert nog steeds voldoende verveel momenten op. Op een gegeven moment weet je ook niets meer te verzinnen voor ze. Zelf weten ze natuurlijk ook niets meer te bedenken. Dus dan ga je, als zusjes zijnde, elkaar maar lastig vallen blijkbaar. Nog meer dan anders. Zo gezegd, zo gedaan, met als resultaat dat ik om de haverklap een boze en/of huilende dame aan mijn zijde heb.
Maar tegelijkertijd kunnen ze ook niet zonder elkaar. Het ene moment ‘slaan’ ze elkaar bijkans in elkaar, om het volgende moment elkaar weer te knuffelen. Een raar mechanisme, waar ik geen enkele ervaring mee heb, want ik heb geen broers of zussen. Wel heb ik me regelmatig verbaasd, de afgelopen twintig jaren, hoe Ellen en haar zus met elkaar om konden gaan.
Af en toe konden ze elkaar danig dwars zitten. Maar het gekke was iedere keer, dat als ik als buitenstaander dan iets over 1 van beide dames zei, er direct weer één front, tegen mij, gevormd werd. Ja, wij zusjes mogen elkaar in de haren vliegen en alles tegen elkaar zeggen wat we maar willen, maar jij blijft van mijn zus af, want ze is wel mijn zus 🙂
Ik had het dus kunnen weten, mijn zwager vertelde me ook al regelmatig dat het zo met zussen en broers werkt. En nu zie ik het bewijs nogmaals geleverd bij mijn eigen kinderen. Op een gegeven moment heb ik dan ook besloten me hier niet meer mee te bemoeien. De kinderen moeten het maar zelf oplossen, dat scheelt mij in ieder geval een paar grijze haren 🙂 Zolang er geen bloed vloeit……
Ook heb ik ze maar enigszins hun gang laten gaan met allerhande experimenten. Zo hebben we flink gelachen toen Anne met een skippybal in het opblaasbad ging. Ze dacht dat ze hier op kon zitten als een soort luchtbed. Nou, u begrijpt het al, de wasmachine kon aan!! Ook zijn ze flink in de weer geweest met allerlei textielverf om witte shirts mee te bekleuren. Dit is momenteel helemaal in en heet “Tie-dye“. Met nog meer wasgoed tot gevolg.
Maar goed, alles voor het goede doel en het ziet er nog leuk uit ook, die T-shirts. En zo zijn we de laatste weken doorgekomen. Het vreemde is alleen, met al die activiteiten, dat kinderen een enorme troep kunnen maken, maar het niet zelf kunnen opruimen. Of is een beter werkwoord hier ‘willen’, want misschien kunnen ze het wel?!
Het opblaasbad bijvoorbeeld in onze tuin nam aardig wat plek in beslag en al een aantal keer had ik de jongedames gevraagd om het op te ruimen. Dan kon ik in ieder geval op een fatsoenlijke manier weer een was te drogen hangen. Ja, dag pap, niet zo zeuren hoor. We vervelen ons te pletter, maar opruimen gaan we echt niet doen. Dus uiteindelijk liep deze sukkel zelf maar met een emmertje water uit het bad te scheppen.
Twintig emmers later verschenen er plotsklaps 2 koppies die vroegen of zij het niet moesten gaan doen. Ja dag, te laat, daar ben ik dan weer net iets te koppig voor. Als ik het al een aantal keer gevraagd heb, heb je tijd genoeg gehad om het te doen. Daar wringt ongetwijfeld de schoen. Ik ben een type die er wel over loopt te mopperen, maar op een gegeven moment het toch allemaal zelf gaat doen. Dan ben ik het zo zat, waarschijnlijk weten ze dat maar al te goed 🙂
En zo begint het dan. Ik me in tienen verdelend en de kinderen verveeld op de bank. De spanning bouwt zich op, de boosheid uit zich niet, maar blijft ondergronds. Fout, fout, fout, ik geef het direct toe. Ergens begint kwaadheid en de kunst is dat direct bespreekbaar te maken voordat het kan groeien. Maar ja, soms vergeet ik het, sufferd die ik ben. En zo explodeerde deze vader op een dag, waarin hij in 24 uur net iets teveel prikkels op zijn bord had gekregen.
De afzuigkap moest gerepareerd worden, ik had net het hele huis schoongemaakt. Om de haverklap stond er een dame voor mijn neus met allerlei vragen. De oudste zat de jongste te sarren. Met als gevolg dat zij om de haverklap huilend naar me toe kwam en ik probeerde nog iets voor mezelf in orde te krijgen. Ik had ze al een paar keer gewaarschuwd, maar dat hielp niet.
Tja, dus toen de oudste voor mijn neus stond met de mededeling dat de jongste haar slaapkamerdeur aan het behandelen was met zeep, schoot dat even helemaal verkeerd bij mij. De stem werd vervormd, het gezicht werd rood en volgens mij konden de mensen mij drie straten verderop ook horen. De opgebouwde frustratie van de dagen ervoor kwam er eventjes uit!
Ik moet zeggen, na die uitval, was het wel een stuk rustiger in huis. De boodschap was in eerste instantie overgekomen. En voor mezelf luchtte het wel even aardig op. Maar het is nou niet echt mijn meest voordelige kant, om het zo maar eens te benoemen. Ik vind het persoonlijk toch wel een zwaktebod als het op deze manier moet. Gelukkig gebeurt dit echt zelden, dus daarom voelt het waarschijnlijk ook zo beroerd.
Het nut ervan vraag ik me, nu een paar dagen later, ook af. Sterker nog, heeft het wel enig effect gesorteerd?! Die middag was het rustig, maar nu is alles alweer als vanouds. Ook mijn angst dat de kinderen misschien wel een trauma zouden hebben opgelopen van een boze vader, blijkt ongegrond 🙂 Toen ik er nog een keertje over wilde praten, zuchtten beide dames diep. Blijkbaar zat ik er zelf meer over in dan zij.
“Pap, je was even boos, so what, maar het vervelendste is dat je het er weer over wilt hebben. Hou toch op, we weten het nu wel, het was toch een paar dagen geleden?!” Op dat antwoord kon ik niets anders als glimlachen. Hebben Ellen en ik toch nog iets goed gedaan met onze opvoeding. Namelijk dat je boos op elkaar kunt zijn, maar dat je dat vooral niet te lang moet zijn.
En zo hobbelen we maar verder. Deze week mag Anne voor het eerst een paar uurtjes naar school. Daar heeft ze enorme zin in. Wel pech voor mij, want zoals te verwachten viel, wisselen beide dames elkaar af wat betreft rooster. Nergens overlapt het elkaar voor een paar uren, dus voor vaders zit er voorlopig nog even geen rust in. Op naar de zomervakantie, joepie 🙂
Ach en eerlijk is eerlijk, als ik slechts 1 keer ‘geploft’ ben, in al die weken samen zijn, dan doen we het nog zo slecht niet met z’n drietjes. Als ik de verhalen hoor en lees van gezinscoaches die overuren draaien vanwege de spanningen binnen gezinnen, mag ik mijn handen dichtknijpen met 2 van die schatten!! Dan vergeef ik ze maar het niet opruimen, het gekibbel onderling en meer van dit soort kleine ongemakken.
Dan blijf ik voorlopig zonder problemen wel in mijn dienende rol binnen dit gezin. Misschien mopper ik wel af en toe wat meer, dat is dan maar zo. Dat vind ik dus blijkbaar vervelender dan de kinderen zelf 🙂 Maar koester ik bovenal de liefde en warmte die we voor elkaar voelen. Dat is iets onbetaalbaars, een kostbare schat waar je erg zuinig op moet zijn. Deze 3 persoontjes houden van elkaar en dat is wat telt!!
Ik wens u allen een prachtige week.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Jullie zijn hartstikke gek op elkaar, dat is aan alles te zien en te merken.Hou maar lekker heel veel van elkaar en van elkaar dwars zitten meiden, leer je grenzen stellen en conflicten oplossen. Dikke kus voor jullie alle 3.