De toekomst krijgt wat kleur. Heel, heel voorzichtig begint de toekomst wat vorm te krijgen. Diverse ideetjes en plannen borrelen op. Dat wil niet zeggen dat ik ze ook allemaal ga uitvoeren, maar het feit dat er ideeën zijn, is al weer een mooie stap. Natuurlijk laat de toekomst zich niet ‘vangen’ in een planning, niemand weet hoe de toekomst verloopt. Wat dat betreft is deze tijd daar een fraai voorbeeld van.
Als je een jaar geleden de mensen had voorspeld wat hen te wachten stond een jaar later, hadden ze je voor gek verklaard. Maar toch is het fijn om langzaamaan weer wat doelen voor ogen te zien. Ik ga er in al mijn optimisme maar gewoon vanuit dat ik pas net aan de tweede helft van mijn leven ben begonnen. Dus we hebben, hopelijk, nog heel wat jaartjes in het verschiet.
Zo had ik afgelopen week een fijne conversatie met een dame die ik ken via Instagram. Zij vroeg mij waarom ik de verhalen in deze blog niet zou gaan bundelen en laten uitgeven. Eerlijk gezegd, zonder enige arrogantie of zelfverheerlijking, is me dat intussen al een aantal keer gevraagd. Eerst moest ik daar wel om lachen, vooral omdat ik het schrijven nooit als iets heel serieus heb gezien. Ik schrijf om te verwerken, maar heb er nooit bij stil gestaan dat het enige waarde voor een ander zou kunnen hebben.
Ik kan me niet voorstellen dat mijn schrijfsels dusdanig zijn, dat mensen dat in boekvorm zouden willen lezen. Daar ben ik iets te bescheiden voor. Als ik zie hoe ontzettend mooi andere mensen kunnen schrijven, lijken mijn verhaaltjes daar maar kinderspel bij. Maar terecht wees de dame mij er op dat ik dat juist door anderen zou moeten laten beoordelen, niet door mijzelf.
Tevens maakte ze een zeer directe opmerking over het feit dat je niet kunt blijven dralen. Voor je het weet, ben je te laat. Daar schoot ik wel om in de lach. Want tegen anderen zeg ik juist altijd dat ze vooral moeten doen wat ze willen doen en daarbij niet te lang moeten wachten. Vandaag heb je, morgen moet je nog maar zien. Maar blijkbaar, zoals vaak bij mensen het geval is, kan ik deze woorden niet op mezelf toepassen. Daar moet een ander me op wijzen 🙂
Dat doet me denken aan Ellen. Haar hele leven twijfelde ze over haar keuzes en of ze niet wat anders met/in haar werk zou willen doen. Tijdens haar uitvaart bleek maar weer eens uit de diverse gesproken woorden, dat haar kracht lag in het enthousiasmeren van mensen. Als mensen twijfelden om een bepaalde stap te nemen, kon Ellen ze juist motiveren om het te doen. Maar voor zichzelf……
Dat is volgens mij één van de redenen waarom we zo goed bij elkaar pasten. We konden elkaar motiveren om bepaalde dingen te doen. Als zij twijfelde, was ik er. Als ik twijfelde, was het Ellen die zei dat ik het gewoon moest doen. Zo ben ik ook tot de beslissing gekomen, meer met de creatieve kant van René te doen. Als Ellen er niet was geweest, had ik die stap waarschijnlijk nooit durven nemen.
Door het gesprek over het bundelen van de verhalen ging het wel zitten broeien bij me. Zou het dan misschien toch een idee zijn om de blogverhalen te bundelen?! Het zou tegelijkertijd natuurlijk een prachtig eerbetoon aan Ellen zijn. Hoe zou dat in zijn werk gaan, hoe kom ik aan een uitgever? Terwijl ik zo lekker zat te dagdromen en al een glansrijke carrière als schrijver zag opdoemen, was daar gelukkig weer snel de realiteit.
In ene klonk daar de stem van de jongste dochter: “Pap, ga je koken, ik heb honger!!” Direct stond ik weer met beide beentjes op de grond. Oh ja, dat was het, wat nou schrijver. Ik ben huisvader en voor de rest moet ik me vooral geen pretenties maken 🙂 Maar toch is het wel een idee dat ik niet helemaal aan me voorbij wil laten gaan. Wordt vervolgd…..
Afgelopen week rondde ik ook de eerste 5 Nederlandstalige songs af. Bedoeld voor een Nederlandstalige zanger, maar misschien ook wel wat voor Chantal en mij. Toen ik haar de songs liet horen, was ze namelijk dusdanig enthousiast dat het haar ook wel wat leek om ze zelf uit te voeren. Wie weet, krijgen we als At Hodson Street zijnde, ook een Nederlandstalige loot aan ons oeuvre.
Voor mij was de opdracht een leuke oefening en uitdaging om eens in de eigen taal songs te schrijven. Dat was uiteindelijk toch anders dan verwacht. Waarschijnlijk doordat je in je eigen taal schrijft, de klinkende woorden anders zijn, kwamen er andere songs uit. Althans in mijn beleving. Misschien dat ik u dat te zijner tijd nog eens kan laten horen, als de songs zijn opgenomen.
Wat ik u wel kan en wil laten horen, is een audiofragment uit een ander, nieuw project van me. Het is namelijk mijn intentie om de eerste 50 jaren van mijn, niet geheel rimpelloze, leven te verwerken in een conceptalbum. Hiervoor wil ik een aantal songs schrijven, met een volledig andere inslag dan wat ik nu doe. Dit project staat dan ook geheel los van At Hodson Street.
Dit is een eerste demo-opname en, zoals u kunt zien, moet ik zelfs nog een naam voor het project bedenken. Ik wil hier, behalve het autobiografische verhaal, ook volledig mijn muzikale ei in kwijt. Ik hou namelijk van zoveel soorten muziek, dat ik het fijn vind om nu een soort van ‘verzamelplaats’ te hebben voor mijn diverse muzikale oprispingen. Niet alles wat ik schrijf, is namelijk geschikt materiaal voor At Hodson Street. Misschien duurt het nog jaren voor het klaar is, ik weet het niet.
Feit is dat de intentie er is en ik, blijkens de opnames, er ook echt mee bezig ben. Ja, waar deze coronatijd toch al niet goed voor is! Nou ja, eerlijk is eerlijk, juist de tijd om dit soort plannen direct uit te voeren ontbreekt me wel enigszins op dit moment. Maar door de eentonige dagen heb ik wel de tijd om aan brainstormen toe te komen. Ik moet ook wel bezig blijven, anders word ik ‘gek’.
Tegelijkertijd overigens is het allemaal wel leuk om nieuwe plannen voor de toekomst te smeden, maar wordt het gemis hierdoor ook zo duidelijk. Op dit soort momenten mis ik Ellen zo sterk. Ik mis mijn wederhoor, mijn maatje, mijn motivatie, tja mijn wat niet. Lekker met z’n tweetjes zitten keuvelen over dit soort luchtballonnetjes en je dan gesterkt voelen in je keuze. Maar goed, het is niet anders.
Ik heb gelukkig 2 enthousiaste dochters om me heen. Als ik hun over dit soort plannetjes vertel, zijn zij de eersten die roepen dat ik het moet gaan doen. Hen lijkt het juist leuk als ik op deze manier verder ga, de schatten. Wat dat betreft is Ellen gelukkig nooit ver weg, ze is eigenlijk altijd heel dicht bij me. En dan nog wel in tweevoud ook 🙂
Tot zover deze blog vol ideeën voor de toekomst, voorlopig zal ik u hier niet meer mee lastig vallen. Maar juist door het aan het ‘papier’ toe te vertrouwen, maak ik het voor mezelf concreet. Dus zonder dat u enige energie heeft hoeven te besteden, zonder enig zweetdruppeltje, heeft u er toch voor gezorgd dat ik met deze plannetjes aan de gang ga! Waarvoor alvast mijn hartelijke dank 🙂
Ik wens u allen een fantastische week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Ga door……
Het raakt me
De moeilijkste situaties laten je ontdekken wie je bent
Goed plan René!!!