Wie zet mama aan?!

At Hodson Street – Wij Twee ©2019


Onmacht


“Wie zet mama aan?!” vroegen beide meisjes afgelopen week aan elkaar. De nieuwe rol van mama binnen ons gezin hiermee onbewust bevestigend. Ze bedoelden namelijk te zeggen wie het kaarsje bij het portret van mama mocht aansteken. Op het tv-meubel prijkt een mooie foto van Ellen met daarnaast een kaars. De begrafenisonderneemster, Patty Duijn, had deze foto op de eerste dag, al ingelijst en wel, voor ons meegenomen.

Een gouden zet, want binnen een mum van tijd hervond Ellen haar plekje binnen ons gezin. Geweldig mooi om te zien hoe flexibel kinderen zijn. Mama is weer volledig geïntegreerd in hun leventje en alles wordt met haar gedeeld. Bij het opstaan een goedemorgen wensen, bij het naar bed gaan een welterusten wensen.

Als de kinderen iets niet zint wordt het met Ellen gedeeld en de jongste heeft zelfs al een privéconcert ten gehore gegeven aan mama. Stoel bij de foto, gitaar in de hand en zingen maar, fantastisch en aandoenlijk tegelijk, alleen weet ik niet of de buren er nu ook zo blij mee waren 🙂

Standing at the crossroads

Dat is ook de boodschap die ik de kinderen continue probeer te vertellen. De pijn en het verdriet van het feit dat mama er niet meer is kan ik niet wegnemen, maar de manier waarop we met ons verdriet omgaan en dus ook met mama, dat hebben we volledig in de eigen hand. Laat je emoties gewoon gaan, laat de tranen rollen, maar probeer ook weer te genieten. Niet voor niets was het thema bij de dienst van Ellen ‘geniet van het leven’.

Een uitspraak die haar op het lijf was geschreven en waarvan ze wilde dat wij dat gewoon blijven doen. Fysiek is mama er dan wel niet meer, maar pas als ze uit ons hart, uit onze gedachten zou zijn, is ze echt verdwenen. En dat hoeft natuurlijk niet, ze kan ‘gewoon’ onderdeel van ons gezin blijven uitmaken, alleen nu in een iets andere rol. En volgens mij vervult ze die met verve 🙂

Maar ja, mooie woorden en goede bedoelingen allemaal, uiteindelijk ben ik nu toch weduwnaar, tegen wil en dank. Een woord waar ikzelf weinig mee kan. Eerder zou ik zeggen “onvrijwillig gescheiden” of “ongewenst geamputeerd”. Deze woorden drukken beter uit hoe ik me voel. Als je twintig jaar lief en leed met elkaar gedeeld hebt, raak je echt een stuk van jezelf kwijt als je partner overlijdt.

Droomland

In een relatie raak je nu eenmaal in de loop der jaren compleet vervlochten met elkaar. Je neemt aardig wat dingen van elkaar over en hebt op een gegeven moment een eigen manier van omgaan met alles. Iedere relatie is in die zin uniek. Nu Ellen er niet meer is, valt me dat des te meer op.

In de eerste dagen werd me bijvoorbeeld direct mijn nieuwe verantwoordelijkheid duidelijk. Nadat de kinderen wat vroegen en ik voor hen de keuze had gemaakt, realiseerde ik me dat iedere keus die ik nu voor hen maak, ook het directe antwoord is. Ellen en ik waren zo gewend om keuzes met elkaar te overleggen, dat je deze verantwoordelijkheid samen deelde. Er was altijd een ‘achterwacht’, ofwel ‘gedeelde smart was halve smart’.

Ze kunnen nu alleen met mij in discussie over alles wat ze niet zint, hellup!! Tsja, en dan te bedenken dat de puberteit voor deze 2 meiden nog moet aanbreken. Volgens mij kan ik mijn borst nat maken bij het maken van keuzes. Misschien moet ik maar een online steunpunt oprichten voor alleenstaande vaders met aanstaand-puberende dochters 🙂

Eternity

Ach, we zien wel weer, als er iets is wat mij de motivatie geeft om door te gaan is het wel deze 2 meiden. Dat heb ik Ellen ook beloofd en anders zou ik ook niet kunnen handelen. Zij moeten hun leven nog gaan inrichten en hebben daarbij alle steun van mij nodig. Ik zou geen knip voor de neus waard zijn als ik niet het juiste voorbeeld zou geven. Dus ondanks al het verdriet, hoofd omhoog en ervoor gaan met z’n drietjes!! Maar het valt niet mee……

Ja en wat een invloed heeft mama toch nog steeds. Haar woorden en opvattingen zijn nog steeds duidelijk aanwezig, zeker op de momenten dat het goed uitkomt. Neem nu afgelopen zondag. Met z’n drietjes naar de binnenstad om te winkelen. Ziet de jongste wat moois, alleen iets te duur. Krijg je als opmerking: “ja papa, je weet wat mama zei, geniet van het leven, dus koop het maar gewoon voor me!!” Lekker hè, zo’n bijdehand 🙂

Deze blog heeft voor mij ook tot doel om me te dwingen weer wat tijd aan mezelf te besteden. Je wilt namelijk niet weten hoeveel er nog geregeld moet worden aan administratieve rompslomp. Wat dat betreft zit ik nog volledig in de regelmodus. Want oh, wat een papiertjesland is Nederland toch, daar ga ik nog wel eens een aparte blog aan wijden.

Maar om de eventuele klap te verzachten die misschien komt als de rust is wedergekeerd, probeer ik langzamerhand een aantal hobby’s weer op te pakken. Langzaamaan participeren in de almaar voortgaande samenleving. Ellen zou niet anders willen. Ook ik zal uiteindelijk verder moeten. Wat dat betreft zijn de kinderen een stuk soepeler in het omgaan met deze nieuwe situatie.

Enjoy the day

Met enorme dank overigens aan de begrafenisonderneemster. Wat heeft zij een belangrijke rol gespeeld in het accepteren van de dood van Ellen door de kinderen. Vanaf het eerste moment is zij daar samen met de kinderen mee bezig geweest. Ellen wilde heel bewust deze dame en mij is ook wel duidelijk geworden waarom!!

Patty Duijn zorgde er namelijk voor dat de kinderen op een ongedwongen manier kennis maakten met het begrip dood. Ze luisterde naar ze, liet ze meebeslissen over de kaart, had voor ieder van de meiden een kistje klaarliggen om dingen van/over Ellen in te bewaren en nog veel meer. Op deze manier nam ze de kinderen bij de hand in de eerste fase.

Ook het moment dat we met z’n drietjes mama voor het eerst terugzagen, maakte ze zeer laagdrempelig. Ze had make-up bij zich en de meiden mochten met mama aan de gang als ze wilden. Ze liet zien dat de dood niet fijn is, maar ook niet iets om je voor te verstoppen. De dagen daarna hebben de kinderen zo geweldig mooi met Ellen kunnen en durven omgaan. Ze hebben de kist beschilderd, voorzien van teksten, aaiden haar en waren echt met mama bezig.

Op een gegeven moment werd Sara zelfs zo vrijpostig dat ze ging  kijken hoe ver de vingers van Ellen konden buigen. Nou, ik kan u vertellen, aardig ver, zelfs Sara viel dat reuze mee 🙂 Dat was overigens wel een moment, waarbij mijn grenzen ook wel enigszins bereikt werden. Ik heb de lieve schat gecomplimenteerd met deze test, maar ook gevraagd dat maar niet nog een keer te doen….

The beauty of small things

Patty, nogmaals mijn enorme dank voor hoe je ons begeleidt. Je kunt het kennis maken met de dood nu eenmaal maar één keer in je leven ervaren en zoals jij de kinderen hierin begeleid hebt, in één woord, geweldig!!!! Daar ben ik je zo dankbaar voor, dat is in woorden niet uit te drukken. Het mag dan je werk zijn, maar zo heb ik het niet ervaren, volgens mij is dit vak je roeping!!!!

Nou lieve mensen, genoeg complimentjes uitgedeeld, het is tijd om deze eerste blog van mijn nieuwe leven als alleenstaande man te beëindigen. De kop is eraf, het viel niet mee, maar eerlijk is eerlijk, het voelt heerlijk om eventjes van me af te kunnen schrijven. Dank voor jullie moeite om de blog te lezen en tot de volgende blog.

Groetjes, René


“Geniet van het leven”



24 gedachtes over “Wie zet mama aan?!”

  1. Lieve René,
    Geweldig van je, de moed die je opbrengt om alweer een blog te schrijven met een mooi liedje en foto’s.
    Doorzetten, ja dat moet een mens altijd en zoals je zegt met die meiden van je zeker.
    Knap zoals je het doet.
    Ik vond het jammer dat ik niet bij de uitvaart aanwezig kon zijn, maar ik heb echt aan jullie gedacht.
    Ik wens je met de meiden straks toch weer een zonnige periode.
    Heel veel sterkte.
    Veel liefs van Jannie. 🥰

  2. Heel mooi geschreven René en zo goed van je. Weet zeker dat Ellen meekijkt en enorm trots op jou en jullie meiden is. Succes met al die positieve maar oh zo moeilijke stappen.
    Weet ook zeker dat het jullie gaat lukken en jullie zullen er ook nooit alleen voor staan.

  3. Sodeju wat prachtig opgeschreven René! Het verdriet zal altijd blijven, net zoals Ellen in onze harten voortleeft. ❤️
    Bijzonder fijn om te horen dat je weer je hobby oppakt. De lente is begonnen en we moeten maar weer gaan genieten en alles eruit halen wat erin zit. 🍀🦋
    Liefs Richard 😘

  4. hoikes René…
    wat een moedig man ben je toch!!! je maakte/maakt zoveel miserie mee en toch blijf je zo positief over de dingen spreken…
    ik leef met jullie mee… en mocht je ooit eens een schouderklopje of een luisterend oor nodig hebben… je weet me te vinden hé..
    lieve groetjes en dikke knuf
    Ingrid

  5. Hallo René,
    Via Patty kom ik hier op jouw blog terecht.
    Wat ontzettend mooi geschreven en wat gaan jullie er met z’n drieën mooi mee om. Voor mij heel herkenbaar, alleen ik ben geen alleenstaande vader, maar moeder. Patty heeft ook mijn kinderen geweldig begeleid in het hele proces. Een pracht vrouw.
    Ik wil jullie het allerbeste wensen en blijf vooral zo mooi en open te schrijven.

  6. Jee René wat een kracht! En wat mooi geschreven, ik ben ontroerd maar heb ook hartelijk gelachen om die vingers 😉

  7. Rene wat heb je het allemaal mooi geschreven prachtig,heel veel sterkte voor de tijd die nog komen gaat ook voor je twee meiden ..

  8. Wat heb je dat mooi geschreven Rene. En wat een fantastische meiden heb je. Ik wens je heel veel kracht voor de toekomst. En dat je weer van je muziek mag gaan genieten. Je bent een fantastische vader voor je meiden.

  9. Wat fijn dat je Patty had om de kinderen mede te begeleiden. Bij je eigen verdriet lijkt het me dat ontzettend moeilijk en zij heeft de ervaring hoe je dat het beste kunt doen. Nog heel veel sterkte de komende tijd.
    Liefs, Carla.

  10. Hoi rene
    Wat fijn dat het je lukt om weer van je af, of misschien wel naar je toe te schrijven.
    Het is fijn om te lezen hoe jullie met elkaar de draad weer oppakken.

  11. Ik maak een diep buiging ..wat geef je de kinderen en jezelf een waanzinnig mooi kado,,ook ik kom via Patty op je blog. Een blog met een boodschap t raakt me,,Genieten en het leven herpakken is nl best een “dingetje” als je een dierbare verliest. In tekst makkelijk maar doen is anders, ik gun jullie veel mooie mama momenten

  12. Super mooi beschreven René!
    Ik bewonder je om je kracht die je naast je verdriet laat zien en wat mogen je meiden trots zijn op zo’n vader. Fijndat Ellen/ Mama al een nieuwe plek heeft gekregen binnen jullie gezin….
    Ik wens je / jullie all the best,
    Liefs Elly

  13. Fantastisch René, hoe jij je emotie hier beschrijft en je nieuwe rol voor de meiden. Die zullen hier veel steun aan hebben aan zo’n sterke vader. Tegelijkertijd begrijp ik ook dat je al dat verdriet wel moet verwerken. Ik wens je heel veel sterkte en hoop.
    Hartelijke groet,
    Herman van Rheenen

  14. Hoi René,

    wat een mooie warme blog heb je geschreven, voor jezelf, de kinderen én voor Ellen. Heel inspirerend om te lezen hoe je alles verwoord. En wat fijn dat je zo’n goede ervaring hebt met deze begrafenisonderneemster. Dat zal vast en zeker helpen bij het verwerken van het verlies.

    Veel sterkte en tot ziens op zoom!

    Pieter
    (PNCO)

  15. Wat mooi geschreven Rene. En heel fijn dat je kinderen op zo’n mooie manier afscheid hebben kunnen nemen. Moedig van je hier zo’n openhartig en warm over te schrijven.
    Ik had nog niet eerder je blogs gelezen maar de titel bij je foto intrigerende me zo dat ik toch even ging lezen. Sterkte 🌷

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Visit Us On FacebookVisit Us On YoutubeVisit Us On Instagram