Hoera, Ellen is weer thuis!! Afgelopen week hebben we haar eindelijk mogen ophalen en nu is ze gelukkig weer daar waar ze hoort, thuis. Misschien raar, maar het is een fijn gevoel dat ze dichtbij me is. Ik kan haar min of meer weer vasthouden, tegen haar praten of wat dan ook. Heel apart om bij mezelf te merken dat ik op de middag van halen nog haast gespannener was dan voor haar dienst. Ik had zo uitgekeken naar dit moment.
Tegelijkertijd bemerk ik dat het weer thuis hebben van Ellen ook iets met me doet wat betreft de rouw. Daar had ik me niet geheel op ingesteld. Nu ze er weer is, wordt nog duidelijker hoe definitief dit alles is. Ik vertelde al eerder dat ik rationeel gezien wel weet dat Ellen overleden is, maar dat mijn geest nog niet zo ver is. Nou, ik kan u vertellen, dat dat moment toch echt wel aanstaande is. Potjandorie, het gemis wordt per dag, nee wat zeg ik, per uur, groter en groter.
Zoals mijn oudste van de week dit besef mooi verwoordde door de volgende woorden. “Raar hè pap, eerst is mama ziek, maar kun je gewoon nog alles met haar doen. Vervolgens ligt mama stil en zegt ze niets. En nu is er niets meer dan een pot gevuld met as over van mama”. Duidelijker kun je het toch niet onder woorden krijgen, lijkt me. ‘Stof zijt gij en tot stof zult gij wederkeren’.
Het was sowieso een pittige week voor de oudste. Koningsdag wordt binnen dit gezin traditioneel gevierd met het staan op de vrijmarkt. Het gehele jaar wordt er oude meuk gespaard en worden de kledingstukken die niet meer passen, opgespaard. Vlak voor koningsdag is het hier in huis dan ook net malle Pietje met allerlei tassen en kratten afgeladen met van alles.
Dit was een activiteit die vooral Ellen initieerde. Zij verzamelde met de meiden van alles en ging met de oudste om 5 uur ’s ochtends het bed uit om de vrijmarkt te gaan staan. Ja, dat ging dus dit jaar wat anders…. Daar was Anne zich erg bewust van. Gelukkig waren er lieve vrienden die nu met Anne om 5 uur naar de markt gingen. Maar of de duvel ermee speelde, was dit het eerste jaar waarin het weer zo slecht was, dat na 3 uur koukleumen terecht besloten werd huiswaarts te keren.
Dus in die zin liep koningsdag dit jaar enigszins in de soep. Gelukkig klaarde uiteindelijk het weer dusdanig op dat we wel nog even langs de diehards op de vrijmarkt gelopen zijn en ook een bezoek hebben kunnen brengen aan de kermis. Overigens ook dit weer gelukkig met dezelfde vrienden, want ja, mij krijg je echt niet in zo’n ronddraaiend ding. Als ik er alleen al naar kijk word ik misselijk. Volgens mij was ik een jaar of 23 toen ze mij voor het laatst in zo’n “spin” kregen.
Die avond ben ik nooit meer vergeten. Het was op de feestweek, aan het begin van de avond, dus het feest moest eigenlijk nog losbarsten. Lekker stoer meedoen en ja hoor, René ook in de “spin”. Nou hoe ik alles binnenboord heb kunnen houden weet ik nog niet, maar de avond was daarna mooi klaar voor mij. Groen en geel ben ik afgedropen naar huis en heb me de rest van de avond ontzettend misselijk gevoeld. Sindsdien vermijd ik uit voorzorg alles wat maar iets te heftig draait, dat snapt u wel 🙂
Maar terugkomende op afgelopen koningsdag, deze verliep dus niet geheel volgens planning. Dat vond de oudste moeilijk, maar de jongste liet zich ook even gelden. Nou, ik wist niet dat ik zo’n slechte vader was, maar nu is me dat wel duidelijk. Volgens haar was het maar beter dat ik naar mijn kamer boven ging, dan zat ze niet met zo’n beroerde vader opgescheept!! Hij kon niet eens regelen dat het beter weer werd. Het was zijn schuld dat koningsdag zo raar verliep.
Had ze eens wat leuks, had hij het toch maar weer mooi voor haar verknald. Awel, u begrijpt, er zat de nodige spanning op haar. Nu is de jongste nooit te beroerd om duidelijk te maken wat ze ervan vindt als ze haar zin niet krijgt, maar in deze fase in ons leven vind ik dat eerlijk gezegd best wel lastig. De ene keer kan ik beter tegen al dat gemopper dan de andere keer. Ik ben ook maar een mens en ook mijn gevoelsleven staat aardig op zijn kop.
Dit keer gebiedt de eerlijkheid te zeggen dat ik het aardig zat was die middag. Dat heb ik haar ook duidelijk gemaakt. Wonder boven wonder begreep ze het wel met als gevolg dat we een heerlijke zondag beleefden. Wow, zou ik soms vaker boos moeten worden?! Als u tips heeft op dit vlak, ik houd mij gaarne aanbevolen, want boos worden is niet mijn sterkste kant. Men moet het over het algemeen wel erg bont bij mij maken wil ik echt boos worden.
Die zondag zijn we trouwens naar het Ijmuider zee- en havenmuseum gegaan, een ontzettend leuk museum. Daar liet de jongste zich weer van haar mooiste kant zien. Want die heeft ze zeker hoor, over het algemeen is het een schat!! Een museum, gerund door vrijwilligers, waarvan een groot aantal zelf een functie op zee heeft gehad. De personen konden daar prachtig over vertellen. Sara kan dan altijd zo oprecht geïnteresseerd zijn en heerlijke vragen stellen of opmerkingen plaatsen.
Zo vertelde een oudere man, een ooit gewezen marconist, hoe hij dagelijks aan boord een uur bezig was om het nieuws uit Nederland in morse taal door te krijgen en dan te verwerken in een nieuwsbericht, een soort krantje. Natuurlijk werd dat bericht dan aan boord op een vaste plek opgehangen. Sara had alleen in haar hoofd het woord ‘krant’ en zei tegen de beste man: “als één zo’n krant al zo lang duurt bij u, hoe lang bent u dan wel niet bezig om bij iedereen de krant te bezorgen?!”
Ze zag die beste man al bij iedereen aan boord de krant door de brievenbus gooien. Dat zou mooi zijn, iedere matroos zijn eigen brievenbus 🙂 Nee, dat maakte de man ook direct duidelijk, dat dat zeker het geval niet was. Matrozen mochten blij zijn een slaapplek te hebben en voor de rest basta. Direct hierna kon de oudgediende Sara vertellen hoe het morse alfabet werkte en hoe ze de apparatuur hiervoor moest gebruiken. Want ja, als je dat mocht proberen, zal Sara nooit ‘nee’ zeggen, zo leuk om dat spontane bij haar te zien.
De dag erna hebben we een volgende belangrijke stap gezet. We hebben voor ieder van ons een sieraad uitgezocht, waar as van Ellen in bewaard kan worden. Een stap waar we alle drie ‘blij’ mee zijn. De oudste vroeg al een aantal weken wanneer we dat gingen doen. Maar ja, ze moest natuurlijk geduld hebben, want de as wordt in Nederland pas na een maand vrijgegeven. Nu nog wachten tot de sieraden klaar zijn en dan kunnen we haar bij ons dragen.
Zo en dan gaan we nu verder met vakantie vieren. Het is namelijk meivakantie en de meiden hebben twee weken vrij. Dus naast al deze perikelen proberen we er ook een leuke vakantie van te maken met z’n drietjes. Er zitten nog activiteiten in het vat en daar ga ik nu wat tijd aan besteden. Ik wens u allen een mooie week toe en tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Fijn dat Ellen weer thuis is, inderdaad, daar waar ze hoort. Bij jullie.
Het gemis wordt steeds groter, uur na uur, dag na dag, week na week, maand na maand …. vast ook jaar na jaar.
Jullie gaan fantastisch René!