De tijd vervloeit

Na zonsondergang aan de Noordzee

De tijd vervloeit. Uren worden dagen en dagen worden weken. In deze bizarre periode in onze relatie wordt het begrip tijd langzaamaan van nieuwe dimensies voorzien. Waar voorheen ons gezinsritme min of meer door het ritme van de kinderen werd bepaald, is er op dit moment een tweede ritme dat zich “vrolijk” een weg baant door ons leven, namelijk het ritme van het leven.

Het begrip tijd wordt hierdoor in ene anders beleden door ons volwassenen. Alles lijkt te vervloeien hierdoor, zelfs herinneringen. Niets staat vast, alles kan in ene weer anders zijn. Totale overgave, zonder dat word je gek. Wat vandaag gebeurt, lijkt morgen alweer een eeuwigheid geleden. lees verder

Deel dit /Share this

Gevangen in een onmogelijke spagaat

At Hodson Street – Two souls, One mind ©2018

Zo, daar gaan we weer. De kinderen naar school, dus tijd voor een nieuw ‘blogseizoen’. Alleen kan en wil ik niet om onze privésituatie heen in deze eerste blog van het nieuwe seizoen. Zoals de meesten van jullie inmiddels wel weten is deze bij het begin van de zomervakantie drastisch veranderd. De kanker is bij mijn partner dusdanig uitgezaaid, dat genezing niet meer mogelijk is.

Dit gegeven is natuurlijk een ongelooflijke klap voor ons en zal zeker een rol spelen in mijn creatieve uitingen. Of ik dit nu wil of niet, het gebeurt gewoon. Als ik hier iets over plaats, doe ik het zekers niet om medelijden op te wekken, het is gewoon een manier van hoe ik mijn gevoelens uit. Zo steek ik nu eenmaal in elkaar en het is voor mij een uitlaatklep. lees verder

Deel dit /Share this

De wind en haar discipelen

Ademloos luister ik naar het koor der bladeren.

Iedere keer weer, als de wind de bladeren aan de bomen beroert, dan eens zacht, dan weer fel, klinkt, als ware het dat ieder blaadje een eigen stem bezat, een prachtig gestemd geluid.

Duizenden kelen, maar allen dezelfde toonsoort. Geen dissonant, geen enkele, fascinerend.

De grote bladeren vormen de bas, wellustig brommend als de wind hen raakt. Daardoorheen, een vrolijk kwetterend kinderkoor.

Gevormd door de kleine bladeren, jong en speels eigenwijs. Maar vol discipline de juiste hoogte niet versagend. lees verder

Deel dit /Share this

I’ll show you my weakness

At Hodson Street – I’ll show you my weakness ©2018

Toen ik vanavond naar je keek en je hoorde praten, realiseerde ik me weer eens hoe belangrijk ik voor je ben. Het vervulde me met trots maar deed tegelijkertijd pijn.

Pijn omdat ik niet aan al je verwachtingen zal kunnen voldoen. Hoe graag ik dat ook zou willen, het is een utopie.

Mijn gebreken, mijn reeds gevormde persoon, wat dan ook, er zijn bijzonderheden aan mij die mij maken zoals ik ben.

Voor jou ben ik op dit moment de spiegel van het leven. Naarmate je ouder wordt zul je gaan beseffen dat dit ver bezijden de waarheid is. lees verder

Deel dit /Share this

Begin van de lente?!

De wind tilt me op en neemt me mee. Voorzichtig, beheerst, niet eens zo’n heel harde wind.

Net voldoende om mij te doen zweven. Een heerlijk gevoel, ik laat mijn gedachten gaan en ben leeg, vrij. Boven het water, badend in de warmte van de zon.

De ganzen zijn alweer nadrukkelijk aanwezig. Hun gesnater weerkaatst over het water, de kleinere vogels beginnen zich voorzichtig te roeren.

Een enkele, zeer dappere, fluit al een aardig lied, maar het is zeker nog geen volwaardig koor, daarvoor zijn er nog te weinig leden. lees verder

Deel dit /Share this

Eens ben je geboren, ooit ga je weer heen….

Hou toch eens op met dat vergelijken van de mensen onderling.

Wat is nu gek, wie is er normaal, die grens is zo vaag, zo gering.

Pas vreemd in mijn ogen is diegene die zegt: ‘Ik ben normaal”.

Grootheidswaanzin, is dat toevallig ook niet een psychische kwaal?!

Of je nu het liefst in een spijkerbroek loopt of een kanariegele boxershort met strik.

Of iemand nu tegen de bomen praat, de gehele dag zingt, stom is of dik.

Accepteer de mens, met alle verschillen die er zijn.

Dat is wat het leven juist zo boeiend maakt, afwisselend en fijn. lees verder

Deel dit /Share this

Dreamer

Balancerend op een dunne balk, trachtend het evenwicht te bewaren, beeld je, zonder het zelf te beseffen, het begrip leven fantastisch uit.

De beweging naar voren, weg van de duisternis, op zoek naar licht. Het hoofd geheven, de laatste zonnestralen zijn voor jou.

Op de achtergrond de hoop en verwachting gevangen in een boog, ontstaan uit het spel der elementen. Je kunt het, hebt vertrouwen en geniet.

Hoe lastig het soms ook zal zijn, zelfs uit de donkere momenten kan uiteindelijk iets moois ontstaan. lees verder

Deel dit /Share this

Thuiskomen

Thuiskomen….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht.
Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment.
Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland.
Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn.
De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.

De trein zonder bestemming, eeuwig rijdend zonder plan.
Ben ik thuisgekomen, gevonden de rust, waarin ik eindelijk mezelf wezen kan. lees verder

Deel dit /Share this

Haarlem, wat ben je toch mooi

“Feest aan het Spaarne”

Zelden brengt een splitsing saamhorigheid, maar jou is het gegeven.

Met sierlijke bewegingen verdeel jij, nonchalant en ogenschijnlijk zonder veel inspanning, de stad in twee.

Gescheiden van elkaar, maar onlosmakelijk en met genoegen één geheel, Haarlem. Bruisend, vol energie, net als jouw wezen.

Prachtig om te zien hoe jij verbindt door te scheiden.

Deel dit /Share this

Het leven is een grote ontdekkingstocht.

Het wordt druk op zee….

Het leven is een grote ontdekkingstocht. Daar kwam ik afgelopen week maar weer eens achter. Niet alleen is het een ontdekkingstocht wat betreft de wereld om je heen, maar zeer zeker ook een tocht naar wie je zelf bent. Dacht ik een redelijk rustig persoon te zijn, bleek deze week toch in ene maar mooi het tegendeel. Binnen een minuut ontplofte ik tegen een persoon om wat voor redenen dan ook. Onverwacht voor die persoon, maar ook zeker voor mijzelf. Zo extreem kan ik me niet herinneren. Hoog tijd voor een openbare boetedoening 🙂 lees verder

Deel dit /Share this

Na zonsondergang aan de Noordzee

At Hodson Street – Two souls, One mind ©2018

De wind en haar discipelen

Ademloos luister ik naar het koor der bladeren.

Iedere keer weer, als de wind de bladeren aan de bomen beroert, dan eens zacht, dan weer fel, klinkt, als ware het dat ieder blaadje een eigen stem bezat, een prachtig gestemd geluid.

Duizenden kelen, maar allen dezelfde toonsoort. Geen dissonant, geen enkele, fascinerend.

De grote bladeren vormen de bas, wellustig brommend als de wind hen raakt. Daardoorheen, een vrolijk kwetterend kinderkoor.

At Hodson Street – I’ll show you my weakness ©2018

Toen ik vanavond naar je keek en je hoorde praten, realiseerde ik me weer eens hoe belangrijk ik voor je ben. Het vervulde me met trots maar deed tegelijkertijd pijn.

Pijn omdat ik niet aan al je verwachtingen zal kunnen voldoen. Hoe graag ik dat ook zou willen, het is een utopie.

Mijn gebreken, mijn reeds gevormde persoon, wat dan ook, er zijn bijzonderheden aan mij die mij maken zoals ik ben.

Begin van de lente?!

De wind tilt me op en neemt me mee. Voorzichtig, beheerst, niet eens zo’n heel harde wind.

Net voldoende om mij te doen zweven. Een heerlijk gevoel, ik laat mijn gedachten gaan en ben leeg, vrij. Boven het water, badend in de warmte van de zon.

De ganzen zijn alweer nadrukkelijk aanwezig. Hun gesnater weerkaatst over het water, de kleinere vogels beginnen zich voorzichtig te roeren.

Hou toch eens op met dat vergelijken van de mensen onderling.

Wat is nu gek, wie is er normaal, die grens is zo vaag, zo gering.

Pas vreemd in mijn ogen is diegene die zegt: ‘Ik ben normaal”.

Grootheidswaanzin, is dat toevallig ook niet een psychische kwaal?!

Of je nu het liefst in een spijkerbroek loopt of een kanariegele boxershort met strik.

Of iemand nu tegen de bomen praat, de gehele dag zingt, stom is of dik.

Accepteer de mens, met alle verschillen die er zijn.

Dreamer

Balancerend op een dunne balk, trachtend het evenwicht te bewaren, beeld je, zonder het zelf te beseffen, het begrip leven fantastisch uit.

De beweging naar voren, weg van de duisternis, op zoek naar licht. Het hoofd geheven, de laatste zonnestralen zijn voor jou.

Op de achtergrond de hoop en verwachting gevangen in een boog, ontstaan uit het spel der elementen. Je kunt het, hebt vertrouwen en geniet.

Thuiskomen….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht. Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment. Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland. Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn. De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.

“Feest aan het Spaarne”

Zelden brengt een splitsing saamhorigheid, maar jou is het gegeven.

Met sierlijke bewegingen verdeel jij, nonchalant en ogenschijnlijk zonder veel inspanning, de stad in twee.

Gescheiden van elkaar, maar onlosmakelijk en met genoegen één geheel, Haarlem. Bruisend, vol energie, net als jouw wezen.

Prachtig om te zien hoe jij verbindt door te scheiden.

At Hodson Street – I’ll show you my weakness ©2018

Het wordt druk op zee….

In de dageraad verscholen, in het avondlicht gezocht.
Onbekende paden betreden, gedaan wat niet mocht.

Zo vaak verloren, de winst van het moment.
Om uiteindelijk toch te komen, op de plaats waar je bent.

Niet meer zijn of niet zijn, maar wezen, verkeren op het vasteland.
Niet langer compagnon der dwalenden, grip op het verstand.

Navigerend op intuïtie, ben ik gekomen waar ik moet zijn.
De fantasie zeker niet verloren, maar wel gesprongen van de trein.