Spring fever, oftewel lentekriebels, dat is wat ik als inspiratiebron heb gebruikt voor deze video met bijbehorende eigen compositie. Als het goed is, spreken muziek en beelden voor zich. De compositie eindigt ietwat duister als opmaat naar een volgende compositie. Waarom die somberte in zo’n, hopelijk, positieve video? Dat kunt u lezen in de blog die hierbij hoort.
Vrijheid als kloppend hart van beschaving,
zou niet beschermd behoeven te worden.
Het zou een vanzelfsprekendheid moeten zijn,
voor een ieder levend wezen hier op aarde.
Maar als zo vaak, is de werkelijkheid weerbarstig,
wordt vrijheid voortdurend belaagd.
Aangetast, vergiftigd door onnozelen,
zij die voor ons menen te weten wat vrijheid is.
Jouw ideeën, jouw gedachten opleggen aan anderen,
is nu net waar vrijheid niet voor staat.
Is het angst, machtswellust wat hen drijft?
Het maakt ook niet uit.
Begrijp dat ieder op deze aarde,
Lentekriebels, herkent u ze?! Nu de lente volop aanwezig is, nemen deze kriebels bij mij nog iedere dag toe. Stijgende temperaturen, maar nog niet te warm, langere avonden. Een lucht vol heerlijke geuren en een natuur die zich van zijn mooiste kant laat zien. Ja, wees dan maar eens bestand tegen deze kriebels.
Als ik ’s avonds in de tuin rustig van een kopje thee geniet en de dag nog eens laat passeren, word ik steevast getrakteerd op een prachtig concert. Hoog in de boom zit daar iedere avond een beroepsmuzikant zijn kunsten te vertonen. Zodra het concert begint, lijkt het alsof alle andere omgevingsgeluiden subiet verstommen.
Vol trots presenteer ik u het eerste resultaat van mijn pogingen om video, audio en poëzie te combineren. “Dissolving the grey”, ‘het grijs oplossen’, iets dat op allerlei manieren geïnterpreteerd kan worden. De energie die vrijkomt als de grijze flarden verdwijnen, de weidsheid die ontstaat bij het oplossen hiervan.
Kleuren geven moed, geven warmte en positiviteit. Net als in het echte leven. Als alles en iedereen dezelfde kleur zou hebben, zou het een verschrikkelijk saaie wereld zijn. Omarm de diversiteit, omarm alle verschillende kleuren. Niets en niemand hoeft uitgezonderd te worden.
Aan de rand van de vermeende beschaving,
in een klein stukje niemandsland.
Waar de mens zijn sporen weliswaar al heeft geplaatst,
kun je, met enige moeite, de stilte nog horen.
Even weg uit de benauwende hectiek,
waar gedachten worden vermalen onder het gewicht van de almaar voortrazende maatschappij.
Daar is mijn plek.
Terwijl de zon zijn stralen over het water laat glijden,
het groen liefdevol verkleurt.
De uiteinden mijn lichaam zachtjes verwarmen,
ben ik even samen met jou.
Ik schreeuw, ik roep, ik denk, ik laat los,
maar samen met jou.
Wolken passeren, vogels fluiten hun lied,
de wind heeft vrij spel.
Ik beklim langzaam de stralen,
stijg steeds verder tot daar waar de hemel begint.
Even zijn we met elkaar verbonden,
door de stralen van de zon.
Je roept me, ik hoor je, ik voel je,
je luistert en geeft me raad.
Geeft me de kracht en moed om door te gaan.
Langzaam gaat de zon onder en laat ik je weer los.
Dat kleine stukje groen,
voor velen zo nietszeggend,
is voor mij altijd waar we even samen zijn.
Mijn plek, onze plek.
Terwijl de mist mij omarmt,
zijn mantel liefdevol om mij vlijt.
Het geluid dempt en de wereld overzichtelijk maakt,
vervult het hart zich met geluk.
Juist nu worden zintuigen extra geprikkeld,
krijgt ieder detail zijn verdiende licht.
En mag het voor een aandachtig publiek,
stralen in het witte decor.
Zie hoe de takken van de nog kale bomen,
een voorstelling geven vol gratie en kracht.
Kronkelend en klimmend hun weg omhoog vindend,
vormen de grillige lijnen een fascinerend schouwspel.
Het zachte mos op bomen en aarde,
Daar, zichtbaar verscholen,
ligt de kern van het al.
Omgeven door kwetsbaarheid,
glanzend te stralen.Onaantastbaar, voor een ieder die wenst
symbool voor de kracht om te leven.
Laat het licht schijnen,
houd het niet vast.Neem wat nodig is,
deel wat je wilt geven.
Maar bescherm met heel het hart,
broos als het is.De ziel van het leven,
de reden van het zijn.
Zonder licht geen leven,
zonder kern een loos bestaan.
Voor een ieder die wilt ontvangen, wens ik een prachtig en zinvol 2022.
René
Hoi lieverd,
ik had de dringende behoefte om je weer eens te schrijven. Er is van alles in beweging in mijn leven en daar wil ik je graag deelgenoot van maken. Om maar direct met de deur in huis te vallen, het belangrijkste nieuwtje is dat ik voor onbepaalde tijd ga stoppen met de blog. Niet omdat ik het niet leuk vind om te schrijven, maar omdat mijn intuïtie me vertelt dat dit momenteel het meest verstandig is.
Ik heb tijd en ruimte nodig om me te bezinnen. Er zijn teveel dingen die ik wil en er is te weinig tijd om ze allemaal uit te voeren. Zeker als de primaire taak het opvoeden van de kinderen is en het draaiende houden van het huishouden. Ik heb geprobeerd deze taken te vervullen naast al datgene dat ik voor mezelf nog wilde. Maar dat is gewoon een kansloze missie.
Een herrieschopper is de mens, het spijt me om het te moeten zeggen. Maar volgens mij ligt daar toch een aardige kern van waarheid in. Ons soort, de homo sapiens, vindt zichzelf heel wat, maar hoe lang lopen we nu eigenlijk hier pas op deze aardbol rond?! In een eerdere blog vertelde ik al dat de aarde zo’n 4,5 miljard jaar oud is, waarvan wij, de zogenaamde moderne mens, zo’n 300.000 jaar nu mee hebben gemaakt.
Met die kanttekening dat de eerste beschaving pas rond 4500 voor Christus ontstond. De Sumerische beschaving in de zogeheten vruchtbare sikkel. Een gebied in het Midden-Oosten waar rond 10.000 voor Christus de landbouw werd uitgevonden. Dus lieve mensen, we zijn nog absolute broekies op deze aardbol. En een herrieschopper dat de mens is!
