“Wat loopt daar nou in de wei?!” Ik hoorde het de twee koeien denken die mij meewarig aanstaarden. Ze hadden duidelijk met me te doen. Het regende namelijk pijpenstelen en er stond een stevige wind.
Kortom weer waarbij de verstandige mens zich normaliter niet zo snel naar buiten zal begeven.
Maar ja, verstand is mij niet in die ruime mate gegeven, dat ik dat dus ook dacht. Nee hoor, deze sufferd dacht juist het omgekeerde. En daar liep ik dus door de polder, de weerselementen trotserend.
De wind begint uit andere hoek te waaien in mijn leven. Niet letterlijk natuurlijk, maar deze zin vormt een mooie metafoor voor de gang van zaken momenteel. Langzaam maar zeker verandert de koude, oostelijke wind in een aangenamer wind uit zuidelijker hoek. Kleine veranderingen, gebeurtenissen vormen aanleiding tot een prettigere blik op de toekomst.
Waar de straffe oostenwind mij stevig heeft omarmd na het overlijden van Ellen, begint deze zijn grip beetje bij beetje te verliezen. Voorzichtig begint de wind warmere vormen aan te nemen door te gaan draaien. Ik merk sterk aan mezelf dat het verdriet, de pijn om het overlijden van Ellen niet minder is, maar er wel meer ruimte ontstaat om afstand te gaan nemen.
