Toen werd het stil, oorverdovend stil. Na twee weken vol activiteiten en kinderen om me heen, werd het begin deze week in ene stil. De twee weken durende meivakantie zit er op, de scholen zijn weer begonnen. En eerlijk gezegd vind ik dat wel even heerlijk. Twee weken vakantie waarin bovenal duidelijk werd dat we nog maar met z’n drietjes zijn.
Alles voelde als een spagaat, voelde zo dubbel aan. Aan de ene kant doe je leuke dingen en heb je plezier en aan de andere kant vreet het gemis voortdurend aan je. Niet alleen aan mij, maar ook duidelijk aan de kinderen. Twee lange weken waarin mijn rol bestond uit het continue manoeuvreren tussen kinderen vermaken en kinderen begeleiden.
Vooral de oudste had het vaak ’s avonds erg moeilijk met dat dubbele gevoel. Er waren veel dingen die ze zich afvroeg. Mag/kun je wel blij zijn en genieten terwijl mama er niet bij is?! “Ik kan mama niet terug toveren, was het maar waar, maar mama zou ook graag willen dat je geniet. Wij met z’n drietjes zullen het toch samen moeten rooien. Beleef juist plezier aan de mooie momenten. De pijn van het gemis zal echt minder worden, al kan dat nog heel lang duren.
Aan mama denken is goed, mama hoort er ‘gewoon’ nog bij, maar verlies je eigen geluk niet uit het oog”. Dat was min of meer de strekking van mijn verhaal iedere keer. Maar ja, ik geef je het te doen, zo jong en dan een eigen weg moeten zien te vinden in dit soort levenservaringen. Ik ben ontzettend blij dat ze zich zo goed uit, maar u kunt zich voorstellen dat dit soort gesprekken soms door merg en been gaan.
De jongste is er meer mee bezig door opnieuw grenzen te zoeken. Hoe ver kan ik gaan bij papa, bewust en onbewust. Ik sprak hier in de vorige blog al over, papa doet niets goed, mama deed alles beter 🙂 Ja, het waren twee pittige weekjes, maar laten we duidelijk zijn, ook twee ontzettend leuke weken hoor!!
Eigenlijk kwam deze vakantie iets te vroeg voor mij. Ik was net uit de drukte van de bureaucratie geraakt, begon langzaam op aarde te ‘landen’ toen de meivakantie kwam. Daarom vind ik het wel fijn dat ze nu weer naar school zijn. Tijd om het landingsproces volledig in te zetten en mezelf proberen te positioneren.
Tijdens de vakantie zijn we ook een middag naar een indoor speelparadijs geweest. Voor de niet-kenners onder u, zo’n overdekte hal boordevol speeltoestellen waarin zich hordes uitzinnige kinderen bevinden. Krijsend en gillend door en over elkaar heen krioelend, alle toestellen testend op hun hufterproof zijn 🙂
In de hal bevinden zich zeer veel tafels waaraan de gezegende ouder kan plaatsnemen om zich liefdevol te laten onderdompelen in deze orkaan aan geluid. Welnu, zo’n hal dus waar ik in alle ‘rust’ het onderstaande stukje schreef. Het geeft fraai zicht op mijn gevoel deze vakantie, vandaar dat ik het met u, onverkort, wil delen. Een eerste vakantie met z’n drietjes, zo confronterend.
Confronterend
Trots is maar een kort, klein woord om een ongelooflijk gevoel mee te omschrijven. Als ik dan zo naar mijn twee meiden kijk, is dat wat ik voel. Maar tegelijkertijd voel ik ook een enorme leegte, een enorme pijn.
We waren samen trots, niet alleen ik. En nu hebben die meiden alleen mij nog. Ik zou mijn trots met iedereen om me heen kunnen delen, maar net juist niet met de persoon met wie ik dat het liefste doe, jij.
Jij, samen met mij, de enige verantwoordelijken voor deze twee prachtige schepselen. Ontstaan uit de liefde en warmte tussen ons, als bekroning van ons geluk.
Ons gezamenlijk geluk, bedoeld om samen te verzorgen en te zien opgroeien tot volwassen mensen. Maar, zoals bekend, heeft het lot anders beschikt. Waarom? Het doet zo’n pijn.
Zo en dan nu een eerste week overdag helemaal alleen. Geen financiële rompslomp, gewoon even niets doen. Eindelijk eens lekker met de nieuwe camera er op uit en ontspannen. Eén met de natuur en één met mijn gedachten. Energie opsnuivend voor de komende periode. Een periode waarin ik wil proberen een hoop plannen uit te voeren.
Er liggen bijvoorbeeld nog tig nummers klaar om opgenomen te worden. De nodige software ligt klaar om te worden ontdekt. Er zijn nog heel wat musea en plaatsen te bezoeken. Een aantal prachtige boeken liggen op me te wachten. Ik bedoel maar….. Spannend vind ik het wel want steevast als ik de laatste jaren iets begon te plannen, gebeurde er wel weer wat.
Hopelijk komt er nu eindelijk een periode waarin wel alles wat in mijn hoofd zit tot uitvoer mag komen. Ik heb zoveel ideeën dat ik van gekkigheid niet weet waar te beginnen. U moet het zich voorstellen als zo’n snelkookpan die onder druk staat, maar waar de deksel niet vanaf kan 🙂 Het wordt nu echt tijd om ‘stoom af te blazen’. Een uitweg te creëren voor al die gedachten in mijn hoofd.
Er moet natuurlijk wel opgelet worden dat ik mezelf niet voorbij loop. Want ja, ik heb geen back-up, dus waakzaamheid geboden. Maar daar komen we wel uit. Het is namelijk ook zo dat als er tijd voor dit alles ontstaat, het een teken is dat het leven zich langzaamaan normaliseert. Na jaren van hectiek er een stabiele fase aanbreekt. Ik hoop het, ik hoop het……
Wat zou het me bijvoorbeeld heerlijk lijken om weer eens regelmatig te kunnen oefenen met muziek. De samenzang te perfectioneren en weer te kunnen optreden. De laatste jaren hebben Chantal en ik zo weinig kunnen oefenen, dat het eigenlijk onvoorstelbaar is dat er toch nog songs uitgerold zijn.
Een groot compliment aan Chantal overigens, want die moest in die weinige tijd toch maar iedere keer weer die hersenspinsels van mij in een luisterbaar sausje zien te gieten. Ik geef het je te doen hoor. Ik fluit of neurie namelijk regelmatig een deuntje in een opname apparaat en uit die brij moet zij dan maar begrijpen wat ik bedoel. Noten lezen kan ik niet, dus ik kan het niet op papier voor haar zetten, prutser die ik ben 🙂
Dat wordt overigens wel oppas regelen als we gaan optreden, bedenk ik me. Misschien moet ik binnenkort maar een vacature voor oppas uit laten gaan. Alhoewel, laten we nu eerst maar eens gewoon beginnen, dat zou al heel wat zijn. Ik wil zo graag aan Ellen laten zien dat ik er nog steeds voor ga. Het lijkt me zo’n mooi eerbetoon aan haar om verder te gaan met dat wat zij zo enorm gestimuleerd heeft bij mij.
Een betere drive kun je je toch niet wensen lijkt me, maar ja, ik hoop het, ik hoop het….. Ik ben totaal geen pessimist, maar na alle gebeurtenissen van de afgelopen jaren ben ik wel een beetje het vertrouwen in het leven kwijt geraakt. Laat er alsjeblieft nu toch eindelijk eens een periode aanbreken, waarin het leven ons wel gunstig gezind is.
We gaan er gewoon voor. In ieder geval kan ik in deze blog de eerste resultaten laten zien van een ochtendje fotograferen met het nieuwe toestel. Ik hoop jullie de komende tijd nog veel meer resultaten te kunnen laten zien, maar de kop is er in ieder geval vanaf. Ik wens iedereen een mooie week toe met, hopelijk, wat betere temperaturen en meer zonneschijn.
Tot de volgende blog.
Groetjes, René
Schrijf je in voor de nieuwsbrief en mis niets meer. Het is geheel vrijblijvend en uitschrijven kan altijd.
Prachtig weer! Wat een waanzinnige foto van dat lieveheersbeestje ❤️
Wist je trouwens dat de heren van ABBA ook geen noten 🎵kunnen lezen? 🎶Dus het kan wel, gewoon je gevoel volgen. 😄
Mede door het wekelijks lezen van jouw liefdevolle blog, zie ik hoe snel de tijd gaat, ik had nog op jouw vorige blog willen reageren, en er is alweer ’n week voorbij.
Zo gaat dat bij jullie dus ook, fietsend door alle ups en downs, de dingen die jullie meemaken. Jouw wakend oog over jullie lieve dochters, hoe zij omgaan met het verdriet. Ook geef jij jezelf bloot, en ik vind dat knap, knap hoe jij het doet, met die twee toppers, en je er bent, en ook jouw onzekerheden deelt.
Ellen zal zo trots op jullie zijn, als naar jullie kijkt, daar ben ik van overtuigd, en ze zal over jullie waken, als ’n leeuwin !
Mooie foto’s heb je gemaakt, je zult blij zijn met jouw nieuwe camera, en zeker met de resultaten, prachtig de libelle & het lieveheersbeestje. Ik wens je veel succes met het maken van muziek, en wie weet kan ik jullie een keer zien optreden. Dat lijkt me leuk.
Ik wens jullie ’n hele liefdevolle week toe.
Warme groeten,
Je doet je “stinkende best” René en ik heb er een diep respect voor. Ja en die “medien van je” krijgen het – net als jij- flink voor hun kiezen. Sterkte om dit verlies met z’n drieen te overwinnen. Geniet van de momenten met en zonder de nieuwe camera.
groet, Herman
Het werd stil, wordt stil en het wordt nog stiller.
Niet te veel en te snel willen, ga me je camera de natuur in René.
Doe waar je goed in ben, want die foto’s zijn werkelijk prachtig.