“Wat loopt daar nou in de wei?!” Ik hoorde het de twee koeien denken die mij meewarig aanstaarden. Ze hadden duidelijk met me te doen. Het regende namelijk pijpenstelen en er stond een stevige wind.
Kortom weer waarbij de verstandige mens zich normaliter niet zo snel naar buiten zal begeven.
Maar ja, verstand is mij niet in die ruime mate gegeven, dat ik dat dus ook dacht. Nee hoor, deze sufferd dacht juist het omgekeerde. En daar liep ik dus door de polder, de weerselementen trotserend.
Wordt er dan toch geluisterd naar die ouwe zak?! Zouden mijn pogingen tot enige opvoeding van mijn dochters dan toch soms tot resultaten leiden? Vaak heb ik namelijk het idee dat ik tegen een muur van beton sta te praten.
“Waar bemoei je je mee, oude man, wij weten gerust wel hoe de wereld in elkaar steekt”. Probeer een puber nog maar eens iets bij te brengen, meestal een kansloze missie. Toch blijf ik stug doorgaan met mijn pogingen de dames iets bij te brengen.
Niet alleen op het vlak van opgroeien en verantwoordelijkheid durven nemen, maar ook op het vlak van hoe de wereld in elkaar steekt. Het echte leven is absoluut niet het leven dat zij dagelijks in hun TikTok-filmpjes krijgen voorgeschoteld. Nee, het werkelijke leven is een stuk wreder en harder.
De trein is zo fijn, lieve mensen. Zodra je instapt en een plekje hebt bemachtigd, kan het grote genieten beginnen. Zonder je te hoeven inspannen, zoef je van plaats A naar B.
De ogen worden verwend door een continu wisselend landschap. De cadans van de trein maakt je heerlijk loom. Tijd voor een dutje of wat overpeinzingen, zo ontspannend.
Zo vertrok ik verleden week, goedgemutst, met een paar reisgenoten vanuit Hamburg naar Haarlem. Een reis van, normaal gesproken, ruim 5 uur. Slechts 1 overstap, de tas gevuld met drinken, etenswaar en leeswerk.
Dag bank, dank voor alle mooie herinneringen. Jij die al zoveel jaren het middelpunt in ons huis vormt, mag nu eindelijk met pensioen.
Maar o, wat valt dat zwaar. Straks moet ik je buiten zetten, hopelijk halen ze je snel op. Want iedere keer als ik naar je kijk, schieten er allerlei herinneringen door mijn hoofd.
Wat hebben we samen een hoop meegemaakt. Er is op je gelachen, gehuild, gevreeën, gekletst, geslapen en wat al niet meer. Er zijn dromen op je ontstaan die in vervulling zijn gegaan. Evenals dromen die nooit zullen uitkomen.
Het is blijkbaar toch een trauma voor de rest van mijn leven. Sinds het overlijden van Ellen en het gehele proces dat daaraan vooraf ging, ben ik bijkans “allergisch” geworden voor sirenes en bepaalde telefoontjes. Dat had ik vroeger nooit.
Ik associeer het namelijk zeer snel met dat er misschien iets mis is met de kinderen. Zodra ik bij ons in de buurt sirenes hoor, krijg ik het Spaans benauwd. Ik moet me er direct van verzekeren dat het geen betrekking heeft op mijn dochters.
Het paradoxale is dat mijn kinderen veel mogen, ik ben niet overbezorgd. Maar in dit soort situaties verandert dat dus direct. Het is een enorme trigger voor me. Doordat ik me bewust ben van het feit dat mijn angst overdreven is, kan ik me wel beheersen richting de meiden.
Een magische ochtend met een heerlijk hoogtepunt. Dat beleefde ik afgelopen week tijdens een wandeling met mijn wandelmaatje in het prachtige park van landgoed Elswout.
Een mens heeft absoluut niet veel nodig om zich volmaakt gelukkig te voelen. Dat bleek deze ochtend maar weer. De natuur verzorgde een magische sfeer en het hoogtepunt werd enigszins door ons een handje geholpen.
De ochtendwandeling startte in een kleine wereld. De mist omsluierde alles wat maar binnen bereik was. Mistdruppels vielen uit de bomen en hun landing op bladeren en bodem veroorzaakte een ritmisch, hypnotiserend geluid.
Het lukt me niet meer, ik geef het maar eerlijk toe. Het zal de leeftijd wel zijn, laten we het daar maar op houden. Maar in ieder geval lukt het me dus niet meer.
De spreektaal van de hedendaagse jeugd is me echt te moeilijk geworden. Zoals er in berichtjes gecommuniceerd wordt met me, is het voor mij alsof er een geheimtaal wordt gebruikt.
Zo was mijn jongste dochter laatst naar de film. Vlak voordat de film begon ontving ik dit whatsappje: “Papa, we zitten nu in de film mr me tell is mr 14% blijkbaar”.
De herfst is gearriveerd. Slechts luttele dagen na 21 september heeft de herfst zijn opwachting gemaakt. Wind en regen teisteren mijn ramen, maar wat geeft het?! Ik zit binnen en hoef er niet uit.
Persoonlijk kan ik bijzonder genieten van dit jaargetijde. Alle variaties in weerbeeld, de prachtige kleuren van het afstervende blad, de geuren. Zo kan ik nog wel even doorgaan. Er ontstaat ook een soort behaaglijkheidsgevoel.
Knus binnenzitten, potje thee en een goed boek bij de hand. Maar evenzo de heerlijke voldoening na een stevige wandeling door het onstuimige weer. Herkent u dat gevoel?
Wassen is mijn lust en leven en dan heb ik het over wassen draaien. Een witte was, een bonte was, kom maar op. Wat het ook is, ik draai hem wel.
Het heerlijke gevoel alleen al van die vuile was uit allerlei hoeken en gaten van het huis te toveren. Iedere keer weer de verrassing waar je wat zult aantreffen, geweldig.
Vuile sokken onder de bank, shirts verspreid door de slaapkamer, het blijft 1 groot feest. Wat dat betreft bof ik met mijn meiden, ze weten steeds weer nieuwe plekjes te ontdekken om papa te verrassen.
Mijn dochter is het slachtoffer geworden van een brute aanval! Een aanval die ook nog eens gewoon binnenshuis heeft plaatsgevonden, namelijk op de bank.
Te belachelijk voor woorden, zelfs in eigen huis ben je dus blijkbaar tegenwoordig niet meer veilig. Denk je samen met je vader een avondje rustig tv te kijken, word je nietsvermoedend aangevallen.
Ik voel me enorm machteloos en gefrustreerd. Ik zat naast dochterlief en heb haar niet eens kunnen beschermen. Sterker nog, ik heb de dader niet eens gezien. Zo geraffineerd is ie te werk gegaan.
